Σήμερα το μπλογκ δημοσιεύει κείμενο του Α. Γκίκα στο Ριζοσπάστη, που αναφέρεται στους Πόντιους της ΕΣΣΔ. Έχει ιδιαίτερη σημασία το κείμενο αυτό για μένα λόγω της καταγωγής μου που είναι από την Τσάλκα της ΕΣΣΔ (στην οποία κάνει αναφορά και το άρθρο). Έχει όμως σημασία και για έναν ακόμα λόγο, για το ότι απαντάει με τον πιο αποστομωτικό τρόπο στις προσπάθειες που γίνονται να συκοφαντηθεί στα μάτια των Ποντίων εμιγρέδων η ΕΣΣΔ και η προσφορά του σοσιαλισμού που γνώρισαν οι άνθρωποι εκεί. Λίγο δύσκολο όμως να τα καταφέρουν αφού οι μόνες διακρίσεις μου γνώρισε ο λαός μας στην ΕΣΣΔ (με εξαίρεση τα τέλη της δεκαετίας του ΄80) ήταν οι τιμητικές, οι οποίες με κάνουν και υπερήφανο.
Μνήμες και συνειδήσεις στη μέγκενη της σταλινολογίας
"Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 μια εφημερίδα του Λονδίνου ανέθεσε στον τότε γνωστό σεναριογράφο και συγγραφέα Hubert Griffith να επισκεφθεί τη Σοβιετική Ενωση και να γράψει ένα σχετικό άρθρο. Ο Griffith όντως μετέβη στην ΕΣΣΔ και έγραψε το άρθρο. Ομως, όταν επέστρεψε, η εφημερίδα αρνήθηκε να το δημοσιεύσει μη εγκρίνοντας το περιεχόμενό του. Ετσι ο ίδιος αποφάσισε αντ' αυτού να μεταφέρει τα όσα είδε από πρώτο χέρι σε ένα βιβλίο με τίτλο «Seeing Soviet Russia». Αναφερόμενος σε αυτό στη στάση της εφημερίδας, τόνισε:
«Αμα έκλεινα τον εαυτό μου σε ένα δωμάτιο στο Λονδίνο συνθέτοντας ένα δίχτυ από φανταστικές εικόνες - για το πώς 150 εκατομμύρια άνθρωποι πήγαιναν με το μαστίγιο στη δουλειά δέσμιοι των συμμοριών του κομμουνισμού, κλπ. - θα γινόμουν πιστευτός χωρίς δυσκολία, ενώ θα έβρισκα τα λεγόμενά μου να αναπαράγονται, με μνεία, κάθε φορά που το θέμα Ρωσία θα ήταν στην επικαιρότητα.
Αμα, ωστόσο, παρέθετα απλά γεγονότα από την ίδια την Encyclopedia Britannica - για το πώς η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε στο μισό τα τελευταία δέκα χρόνια στη Ρωσία - θα με κατηγορούσαν ότι αντλώ τα στοιχεία μου από την μπολσεβίκικη προπαγάνδα, ή ότι πληρώνομαι από την ίδια τη σοβιετική κυβέρνηση».
Επτά δεκαετίες αργότερα, η κόκκινη τρομο-υστερία - τρομο-λαγνεία καλά κρατεί. Οι σύγχρονοι εργολάβοι της, προκειμένου να καλύψουν τη γύμνια ή την έλλειψη των επιχειρημάτων τους, καταφεύγουν στην παλιά, γνώριμη και «δοκιμασμένη» μέθοδο του αντικομμουνισμού, τη σταλινολογία. Δε χρειάζονται στοιχεία. Δε χρειάζονται πηγές. Δε χρειάζεται εμβάθυνση σε ιστορικά πρόσωπα, γεγονότα και διαδικασίες. Η συστηματική και συνεχώς επαναλαμβανόμενη αναφορά στον Στάλιν ή τον «σταλινισμό» αρκεί - στη λογική τους - ώστε να «απαξιώσουν» τον αντίπαλο και να «πείσουν» για τις «θέσεις» τους. Ομως, η σταλινολογία είναι τόσο παλιά και σάπια, που όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι στις μέρες μας να την αναβιώσουν, να την καλλωπίσουν και να την επαναλανσάρουν στη μόδα, δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσοσμία που αποπνέει.
μαύρη προπαγάνδα που διεξάγεται σήμερα γύρω από τη λεγόμενη «γενοκτονία των Ελλήνων επί Στάλιν» αποτελεί ένα από τα πλέον αγαπημένα και πολυδιαφημιζόμενα μοτίβα της σταλινολογίας. Στο στόχαστρό της δε βρίσκονται απλά οι μνήμες και οι συνειδήσεις των Ελληνοποντίων της πρώην ΕΣΣΔ (ως επί το πλείστον προσφύγων, που κατέφυγαν στη χώρα μας εξαιτίας των εθνικιστικών συγκρούσεων ή της δεινής οικονομικής κατάστασης, που τους κληροδότησε η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού). Στη μέγκενη της αντικομμουνιστικής αναθεώρησης της Ιστορίας τοποθετούνται συνολικά οι μνήμες και οι συνειδήσεις των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Και πρώτα απ' όλα των νεότερων γενεών, οι οποίες δεν έχουν ζώσα μνήμη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, της κολοσσιαίας προσφοράς του στην ανθρωπότητα, στους αγώνες των εργαζομένων απανταχού της Γης για δικαιώματα και ελευθερίες, στην πάλη των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ζυγό, στις επεμβάσεις, στους πολέμους. Των γενεών εκείνων, δηλαδή, που παρότι μεγάλωσαν και διαπαιδαγωγήθηκαν σε συνθήκες αντεπανάστασης και οπισθοχώρησης του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, καλούνται σήμερα - εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης - να οργανώσουν την άμυνα και αντεπίθεσή τους.
Εκεί στοχεύουν οι διάφορες «αναλύσεις», όπως, π.χ., του κ. Βλ. Αγτζίδη στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος» (τεύχος Οκτώβρη 2009), όπου για ακόμη μια φορά «καταγγέλλονται» τα «εγκλήματα του σταλινισμού» κατά του σοβιετικού ελληνισμού. Στο άρθρο αυτό (στο οποίο μπορεί να μην προσφέρονται πηγές, ωστόσο γίνονται 24 αναφορές στις λέξεις Στάλιν και σταλινισμός) ο συγγραφέας επαναλαμβάνει τα γνωστά περί «σταλινικής τρομοκρατίας», η οποία δήθεν έπεσε αναίτια και βαριά πάνω στο σοβιετικό ελληνισμό τη δεκαετία του 1930. Μιλάει για «πολιτιστική γενοκτονία» και «φυσική εξόντωση», ιδία των κομμουνιστών Ελλήνων, για απότομο και βάναυσο τέρμα στην έως τότε ανθούσα πορεία των ελληνικών κοινοτήτων στην ΕΣΣΔ, λόγω του ότι ο «σταλινισμός» έκρινε - παράλογα και συλλήβδην - όλες τις μικρές μειονότητες ως «εν δυνάμει ύποπτες».
Παρ' όλα αυτά, όπως ο ίδιος τονίζει στη συνέχεια, οι Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης μετείχαν ολόπλευρα και ολόψυχα στον αντιφασιστικό αγώνα, υπογραμμίζοντας μάλιστα πως δεν υπήρξε ούτε ένας συνεργάτης των ναζί στις γραμμές τους (στη λογική ότι οι Ελληνες της ΕΣΣΔ δεν έφταιξαν ποτέ και σε τίποτε, επομένως οι όποιες διώξεις σε βάρος τους υπήρξαν διαχρονικά παντελώς αδικαιολόγητες, άρα έγιναν με κριτήρια «εθνικά»). Τέλος, εγκαλεί το ΚΚΕ για τις εκτιμήσεις που έκανε στο 18ο Συνέδριο για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, αναπαράγοντας την «κλασσική» πλέον επιχειρηματολογία περί «σταλινικής στροφής», που είχε ως αποτέλεσμα μια «εκ νέου εξόντωση - ηθική αυτή τη φορά - των αθώων θυμάτων της σταλινικής τρομοκρατίας».
Τι και αν τα αρχειακά δεδομένα της ΕΣΣΔ σχετικά με τις διώξεις είναι γνωστά από το 1993 κιόλας (δημοσιευμένα μεταξύ άλλων στα έγκριτα επιστημονικά περιοδικά «American Historical Review» και «L'Historie» του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας («σταλινικός» δάκτυλος προφανώς και εκεί...); Τι και αν αυτά αποδομούν απ' τα θεμέλιά τους τις διάφορες θεωρίες περί εθνοκαθάρσεων στην ΕΣΣΔ, αποδεικνύοντας πως οι «ισχυρισμοί ότι ο τρόμος έπεσε με ιδιαίτερο βάρος στις μη ρωσικές εθνικότητες δεν προκύπτει από τα δεδομένα των εγκλείστων κατά την δεκαετία του 1930. Ο συνήθης ισχυρισμός ότι οι περισσότεροι εκ των κρατουμένων ήταν "πολιτικοί" επίσης φαίνεται αναληθής. Από την άλλη μεριά, τα νέα στοιχεία υποστηρίζουν την άποψη, στην οποία κατέληξαν και άλλες στατιστικές έρευνες και μελέτες άλλων τύπων, πως οι διώξεις στόχευαν στη σοβιετική ελίτ». Επηρέασαν δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα δε για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα δείχνουν πως «ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».
Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους σύγχρονους σταλινολόγους! Σάμπως εξετάζουν τα βαθύτερα αίτια, τις διεργασίες ή το ιστορικό πλαίσιο που καθόρισε τη μορφή, το περιεχόμενο και πάνω απ' όλα την αναγκαιότητα λήψης τέτοιων δραστικών μέτρων από τις σοβιετικές αρχές τη δεδομένη περίοδο (πέρα από τα όποια λάθη, υπερβολές και καταχρήσεις που έγιναν και κανείς δεν το αρνείται;); Οχι, ούτε αυτά τους ενδιαφέρουν.
Πώς γίνεται λοιπόν οι Ελληνες της ΕΣΣΔ, 2-3 χρόνια μετά αφότου «ένιωσαν στο πετσί τους το κνούτο της σταλινικής τρομοκρατίας», να εντάσσονται μαζικά, με ηρωισμό και αυταπάρνηση (όπως και έγινε), στον αγώνα για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής τους πατρίδας από τη φασιστική πολεμική μηχανή;
Ενας εξ αυτών, ο Λάζαρος Μέλικοφ από την Τσάλκα της Γεωργίας, έγραψε από το μέτωπο μια επιστολή στον φίλο του Χαράλαμπο Καρίμποφ, η οποία έκλεινε ως εξής: «Εγώ υπερασπίζω τα σύνορα από τους φασίστες εχθρούς. Για τα σοβιετικά σύνορα δίνω και τη ζωή μου». Ηταν μέλος της Κομσομόλ της διμοιρίας (περίεργο: υποτίθεται πως οι Ελληνες κομμουνιστές είχαν ήδη εξοντωθεί από τους «σταλινικούς») και όπως χιλιάδες άλλοι Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης ρίχτηκε με αυτοθυσία πλάι στους αλλοεθνείς συντρόφους του στην πρώτη γραμμή κατά του φασισμού. Επεσε μαχόμενος κατά την απελευθέρωση της Λευκορωσίας. Για τον ηρωισμό του τιμήθηκε με το μετάλλιο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1ης κατηγορίας.
Πώς γίνεται κάποιος να δηλώνει έτοιμος να προσφέρει το πολυτιμότερο αγαθό ενός ανθρώπου, την ίδια του τη ζωή, προκειμένου να υπερασπίσει ένα σύστημα, μια πατρίδα, που μέχρι πρότινος δήθεν τον καταδυνάστευε, τον τυραννούσε, του φερόταν ως πολίτη δεύτερης κατηγορίας και ούτω καθεξής; Πρόκειται για ένα πραγματικό «παράδοξο», ένα ακατανόητο παζλ για κάθε στοιχειωδώς καλοπροαίρετο άνθρωπο, που αναζητά με ειλικρίνεια και πέρα από προκατασκευασμένα στερεότυπα την αλήθεια. Ενα «παράδοξο» που μόνο στη λογική της σταλινολογίας μπορεί να «βγάζει» νόημα.
Υπήρχαν και Ελληνες που τάχθηκαν με την άλλη πλευρά, στο πλευρό των ναζί; Ναι, υπήρχαν. Προκαλεί πραγματική έκπληξη ο ισχυρισμός ότι δεν υπήρξε ούτε ένας συνεργάτης των ναζί μεταξύ των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Αφέλεια, άγνοια ή κάποιος ιδιότυπος εθνικισμός-φυλετισμός; Ο Δημήτριος Διαμαντίδης (μιας και ζητούνται συγκεκριμένα ονόματα), για παράδειγμα, που αναφέρεται στα Αρχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών ως συλληφθείς και καταδικασθείς για συμμετοχή στο «Ενωμένο Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα» (ROND) τι ήταν; Ο Μπαρίς Μανέλοφ σημειώνει στη μαρτυρία του: «Ενας δικός μου φίλος από την δυτική Ουκρανία δήλωσε μάλιστα με υπερηφάνεια ότι μέχρι το 1956 κιόλας πολεμούσαν τον σοσιαλισμό για την ανεξαρτησία. Και εμείς οι Πόντιοι θυμώνουμε επειδή κάποιοι μας είπαν συνεργάτες των Γερμανών. Μάλιστα ορισμένοι επιμένουνε πως ανάμεσά μας δεν υπήρχε ούτε ένας που να υπήρξε συνεργάτης. Σε όλους τους λαούς υπήρχανε και τέτοιοι. Εμείς οι Πόντιοι δεν ήμασταν εξαίρεση». Και τέτοιες μαρτυρίες υπάρχουν πολλές.
Οι Ελληνες της ΕΣΣΔ πολέμησαν όντως στη συντριπτική τους πλειοψηφία στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού, στο παρτιζάνικο κίνημα ή στη μάχη της παραγωγής στα μετόπισθεν, κατά του φασισμού. Δεν υπάρχουν όμως λαοί ήρωες και λαοί προδότες, έθνη αγγέλων και έθνη δαιμόνων. Σε λίγο θα μας πουν ότι ακόμα και ο δοσιλογισμός ή τα Τάγματα Ασφαλείας στην ίδια την Ελλάδα ήταν εφεύρημα των κομμουνιστών (κάποιοι το έχουν διατυπώσει ήδη στα πλαίσια του ιστορικού αναθεωρητισμού και της εξίσωσης κομμουνισμού-φασισμού)...
Τόσο οι διώξεις της περιόδου 1937-1939, όσο και οι μετεγκαταστάσεις ορισμένων τμημάτων του πληθυσμού το 1944 και 1949 αφορούσαν μια μικρή μερίδα των Ελλήνων, ενώ πραγματοποιήθηκαν για πολύ διαφορετικούς λόγους από εκείνους που προβάλλονται συχνά από τους διάφορους σταλινολόγους. Λόγοι, οι οποίοι υπήρξαν σαφώς πιο σύνθετοι και πιο ουσιώδεις απ' ό,τι κατά κανόνα υπονοείται, περιορίζοντας τα πάντα σε κάποια μεταφυσική ανθελληνική εμμονή ή στην «τρομοκρατική φύση» του κομμουνισμού, κλπ. Κάθε περίοδος απαιτεί ειδική ανάλυση και εμβάθυνση. Το ίδιο και τα άλλα ζητήματα που τίθενται, όπως, π.χ., ο περιορισμός ή η κατάργηση πολλών εθνικών δομών (εθνικών περιοχών, σχολείων) τη δεκαετία του 1930: Θέματα τα οποία έχουμε παρουσιάσει με πληθώρα στοιχείων (αρχειακών, προφορικών και γραπτών πηγών) στο έργο «Οι Ελληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») και τα οποία, πέραν ενός γενικού και αόριστου αφορισμού με πάμπολλες αναφορές στον Στάλιν, κανείς δεν έχει βγει ως τα τώρα να διαψεύσει, να αντικρούσει ή να αμφισβητήσει, επιστημονικά και με συγκεκριμένα στοιχεία. Απλώς επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα ίδια «επιχειρήματα» στη λογική του «ρίξε ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει».
Μήπως η πρωτοφανής πολιτιστική ανάπτυξη του σοβιετικού ελληνισμού στο Μεσοπόλεμο (που τόσο σθεναρά προβάλλει και υπερασπίζεται ο κ. Αγτζίδης) δεν πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της ίδιας εξουσίας, που ήταν το 1930, το 1940 και το 1950; Μήπως το 1939 δεν ήταν πάνω από 1 στους 10 Ελληνες της ΕΣΣΔ κάτοχοι διπλωμάτων ανώτατης εκπαίδευσης (την ίδια στιγμή μάλιστα που στην Ελλάδα, σχεδόν οι μισοί πρόσφυγες ήταν αναλφάβητοι και το 1/3 των εργαζομένων στη βιομηχανία της πρωτεύουσας ήταν παιδιά); Μήπως δεν υπήρξαν χιλιάδες διακρίσεις Σοβιετικών Ελλήνων στα πεδία των μαχών του Β' Παγκόσμιου Πολέμου (με τουλάχιστον εννέα εξ αυτών να λαμβάνουν την ύψιστη τιμή του τίτλου του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης»); Μήπως δεν ήταν το ελληνικό χωριό Ντάγκβα της Αντζαρίας, όπου ως το 1950 είχαν απονεμηθεί συνολικά 126 μετάλλια και παράσημα της ΕΣΣΔ σε κολχόζνικους αγρότες, καθιστώντας το ένα από τα πρωτοπόρα χωριά στη μάχη της παραγωγής κατά τη μεταπολεμική περίοδο;
Μήπως δεν ήταν το 1940 και το 1946 όταν ο επιφανής Σοβιετικός Ελληνας σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σγουρίδης τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ (μια ακόμη φορά προτάθηκε και προσωπικά από τον ίδιο τον Ι. Β. Στάλιν); Μήπως δεν ήταν το 1947 όταν ο διακεκριμένος Σοβιετικός Ελληνας μουσικός Οδυσσέας Δημητριάδης ανέλαβε τη θέση του αρχιμαέστρου της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Τιφλίδας (θέση που διατήρησε μέχρι το 1952, δηλαδή 3 ολόκληρα χρόνια μετά την υποτιθέμενη «Γεωργιανοποίηση» της Γεωργίας); Μήπως δεν ήταν το 1937-1939 όταν ο επίσης διακεκριμένος Σοβιετικός Ελληνας καλλιτέχνης Μιχαήλ Τσουλάκης διετέλεσε διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ; Η το 1951-1952 όταν υπήρξε αντιπρόεδρος της Επιτροπής για την Τέχνη του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ; Πότε έπαψαν οι Ελληνες να προσφέρουν και να διακρίνονται στη Σοβιετική Ενωση;
Ποιος σήμερα επιχειρεί να διαγράψει αυτή την αξιομνημόνευτη πορεία του σοβιετικού ελληνισμού χάριν μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, υπό το βάρος ενός τυφλού ή ενσυνείδητου αντικομμουνισμού, στο βωμό μιας νεο-ανακαλυφθείσας σταλινολογίας; Σίγουρα όχι εμείς. Οχι το ΚΚΕ.
Κλείνοντας, θα ήταν ίσως χρήσιμο να αναλογιστούμε το εξής: Αν υπήρχε ποτέ μια πτυχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε - πέραν του κοινωνικού κράτους (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ.) - που αναγνωριζόταν πάντοτε, τόσο από άσπονδους φίλους όσο και αντιπάλους, ως μια από τις πλέον αναμφισβήτητες κατακτήσεις της Σοβιετικής Ενωσης, δεν είναι άλλη από την πολιτική έναντι των εθνοτήτων, τη φιλία των λαών σε αυτή την πολυεθνική σοβιετική πολιτεία.
Ακόμα και μεταξύ των Σοβιετικών εμιγκρέδων (στην πλειοψηφία τους αντεπαναστάτες ή συνεργάτες των ναζί), που κατέφυγαν στις ΗΠΑ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εν συνεχεία αξιοποιήθηκαν συστηματικά ως «μάρτυρες της σταλινικής τρομοκρατίας»v, οι καταθέσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα υπήρξαν αποκαλυπτικές. Στην ερώτηση εάν «το σοβιετικό κράτος αντιμετώπιζε διαφορετικά τις διάφορες εθνότητες» και εάν «υπήρξαν εθνικές διώξεις (κατά το παράδειγμα των ναζί)», οι απαντήσεις υπήρξαν στο σύνολό τους κατηγορηματικά αρνητικές. Οι διαφορές μεταξύ των εθνών περιορίζονταν στο πεδίο της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και ποικιλομορφίας, και όχι σε επίπεδο «πολιτικό ή αναφορικά με την ποιότητα ζωής». Πολλοί από τους ερωτηθέντες «συνέδεσαν άμεσα την απουσία μαζικών εθνικών προκαταλήψεων και συγκρούσεων με την επίσημη πολιτική που ακολουθούσε το κράτος»: «Οχι, αυτό ήταν αδύνατο», τόνισε ένας συγκεκριμένα, «όλοι πρέπει να αγαπάνε όλους στη Σοβιετική Ενωση». Ενώ ένας άλλος πρόσθεσε σχετικά πως «απαγορευόταν αυστηρά από το νόμο να προσβάλλει κανείς κάποιο μέλος οποιασδήποτε εθνικότητας, ανεξάρτητα από το αν ήταν Ρώσος, Ουκρανός, Λευκορώσος, ή οτιδήποτε άλλο». Η επιτυχία της σοβιετικής πολιτικής έναντι των εθνοτήτων επισημάνθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων: «Η ισότητα μεταξύ των εθνών πρέπει να θεωρηθεί ως ένα επίτευγμα του σοβιετικού συστήματος».
Ισως γι' αυτό ο Jean-Marie Chauvier επισήμανε στη «Le Monde Diplomatique» (τεύχος Μάρτη 2004) τη διάχυτη νοσταλγία που επικρατεί σήμερα στην ΕΣΣΔ γύρω από το «πνεύμα φιλίας των παλιών πολυεθνικών σοβιετικών κοινοτήτων εργαζομένων και μεταναστών». Αναφέρει, τέλος - και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία - πως «οι αρχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέτυχαν στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τα 70 χρόνια της σοβιετικής εξουσίας ως έναν εφιάλτη», προσθέτοντας πως «οι πιέσεις που ασκήθηκαν ώστε να δημιουργηθεί μια τέτοια εικόνα δεν είναι πλέον αποτελεσματικές».
Βεβαίως, εκείνοι που έχουν σήμερα συμφέρον να διαστρεβλώσουν, να διαβάλουν και να χρεοκοπήσουν στη συνείδηση των λαών το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, δεν πρόκειται να καταθέσουν έτσι εύκολα τα όπλα. Σε μια εποχή όπου η κοινωνική αδικία, οι ταξικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις οξύνονται, προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά η «ανάγκη» για «προληπτικά κτυπήματα» κατά της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Γι' αυτό και ενώ διανύουμε μια περίοδο κυριολεκτικής άλωσης των δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων, στο συνταξιοδοτικό, στο ασφαλιστικό, στην Παιδεία, στην Υγεία και παντού, κάποιοι ξοδεύουν τόνους μελανιού ασχολούμενοι με ...τον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Η Ιστορία, ωστόσο, μπορεί να καταγράφεται από τους νικητές, γράφεται όμως από τους λαούς. Και αυτοί θα τους δώσουν την απάντηση που τους αξίζει..."
πηγή: εφημερίδα Ριζοσπάστης
Κυριακή, Δεκεμβρίου 27, 2009
Τρίτη, Δεκεμβρίου 22, 2009
Το μέλλον μας είναι... Άγιος Βασίλης
Ναι ο Άγιος Βασίλης! Στο εξής θα είμαστε σαν αυτόν και για να προλάβω αυτούς που θα πουν πως λέω ανοησίες, εξηγούμαι: Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα - καθοδηγητής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που γνωρίζει σήμερα η Ελλάδα, μαζί με την δεύτερη ενδεκάδα του, τον ΣΥΝασπισμό, τις σύμμαχες δυνάμεις της δεξιάς πτέρυγας ΝΔ, ΛΑΟΣ αλλά και την διεθνιστική βοήθεια της ΕΕ, προωθεί ήδη το Φινλανδικό μοντέλο (από όπου άλλωστε κατάγεται και ο Αι Βασίλης). Στο εξής όλοι θα ζούμε και θα δουλεύουμε όπως ο Άγιος. Τι δηλαδη; Μερική απασχόληση, υπερωρίες, ανυπαρξία μέτρων ασφάλειας, ανασφάλιστη εργασία, και το καλύτερο, σύνταξη ούτε μετά από 2010 χρόνια.
Μετά από αυτά πως να μην σε έχει κατακλύσει το πνεύμα των Χριστουγέννων;!
Αν πάλι δεν σας αρέσει ούτε η παραπάνω ιδέα ούτε και το ποστ ε τότε καλή μας αγωνιστική χρονιά, για να είμαστε περισσότερο στους δόμους και λιγότερο στα μπλογκ γράφοντας... ότι γράφοντας.
Υ.Γ. Επίσης χρόνια πολλά σε όσους είχαν γενέθλια χτες :Ρ
Μετά από αυτά πως να μην σε έχει κατακλύσει το πνεύμα των Χριστουγέννων;!
Αν πάλι δεν σας αρέσει ούτε η παραπάνω ιδέα ούτε και το ποστ ε τότε καλή μας αγωνιστική χρονιά, για να είμαστε περισσότερο στους δόμους και λιγότερο στα μπλογκ γράφοντας... ότι γράφοντας.
Υ.Γ. Επίσης χρόνια πολλά σε όσους είχαν γενέθλια χτες :Ρ
Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009
Περι ακραίων ιδεολογιών και περί εξισώσεων
Έχει γίνει αγαπημένη καραμέλα αυτή η αντιεπιστημονική αστική προπαγάνδα που ταυτίζει τον κομμουννισμό με τον φασισμό. "Είναι και τα δύο -λέει- ακραίες, ολοκληρωτικές ιδεολογίες". Μα είναι τόσο εξόφθαλμα ανιστόριτη και αντιεπιστημονική λογική που είναι εξοργιστικό να την αναπαράγουν - όχι τα διάφορα ΜΜΕ τύπου ΕΡΤ που αυτά στα κάτω-κάτω την (βρώμικη) δουλειά τους κάνουν - αλλά άνθρωποι επιστήμονες, άνθρωποι που διδάσκουν στην δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καθότι δεν είχα την "τύχη" να το ακούσω ο ίδιος από το άτομο που το είπε, ότι δηλαδή "ε, τι κομμουνισμός, τι φασισμός", αλλά μου το μετέφερε τρίτος (ο οποίος και έφαγε την κεραμίδα στο κεφάλι), δεν είχα την δυνατότητα να απαντήσω. Έτσι θα ξεσπάσω εδώ στο μπλογκ.
Κατ'αρχάς, τι είναι φασισμός; Είναι αυτοτελής κοινωνικό-οικονομικός σχηματισμός; Όχι! Σε ποίο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα αναφέρεται τότε; Αναφέρεται στον κομμουνισμό; Όχι! Μήπως, λέω, μήπως ο φασισμός αναφέρεται στον καπιταλισμό;;; Ναι, ε; Ναι ρε λαθροχειριστές της οικονομολογίας, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας εκεί αναφέρεται!!! Και είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και σε όποια χώρα εφαρμόστηκε, εφαρμόστηκε από την αστική τάξη για να εξυπηρετήσει την αστική τάξη. Ας μας πουν οι "δημοκράτες" και "μη ακραίοι" φιλήσυχοι πολίτες, θαυμαστές του Ομπάμα, της κοινωνικής ειρήνης και των στημένων διαλόγων έστω ένα παράδειγμα χώρας που να εφαρμόστηκε φασισμός και να εξαφανίστηκε εκεί η αστική τάξη. Δεν υπάρχει! Αντίθετα οπουδήποτε και αν εμφανίστηκε φασιστικό καθεστώς, εμφανίστηκε για να εμποδίσει το λαό να σηκώσει κεφάλι στα αφεντικά, όπου και αν εμφανίστηκε, εμφανίστηκε για να αποτρέψει και να σακατέψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Χιλή). Εμφανίστηκε για να υπερασπιστεί τον καπιταλισμό, γιατί φασισμός=καπιταλισμός στην ακραία του μορφή. Τέλος.
Όμως ας το δούμε και αλλιώς. Τι θα πει ακραίο; Το ακραίο είναι υποκειμενικό, άλλο θεωρείς εσύ ακραίο και άλλο εγώ. Ο κομμουνισμός, ας πούμε, είναι ακραίος ως προς τι; Μήπως ο κομμουνισμός είναι ακραίος στα μυαλά αυτών που δεν σκέφτονται παρά μόνο τον εαυτούλη τους; Δεν χωράει στο κεφάλι των συμβιβασμένων, των υποταγμένων, των μοιρολατρών ότι οι κομμουνιστές δεν κάθονται, δεν επαναπαύονται, δεν απογοητεύονται, δεν καταθέτουν τα όπλα και δεν περιορίζονται στο ταβάνι του καπιταλισμού αλλά θέλουν να το σπάσουν και να κάνουν έφοδο στον ουρανό. Για μένα πάλι είναι ακραίο να βλέπεις τον συνάδερφο σου που έχει ένα, δύο, τρία παιδιά να μεγαλώσει και να απολύεται και εσύ να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, είναι ακραίο να βλέπεις ανθρώπους να ζητιανεύουν για να φάνε και πίσω τους να είναι το ζαχαροπλαστείο του Τερκενλή γεμάτο με πανάκριβα γλυκά (πάτε τώρα χρονιάρες μέρες στο κέντρο, θα δείτε πολλά παρόμοια). Είναι ακραίο να αδιαφορείς για τα παιδιά που σκοτώνονται ή μένουν ορφανά από βόμβες στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη. Για μένα είναι ακραίο να μη σε νοιάζει που η γενιά σου δουλεύει δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες χωρίς ένσημα και υπερωρίες με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι της και η δική μου γενιά συν τοις άλλοις δεν θα παίρνει ούτε σύνταξη. Για μένα είναι ακραίο και εξοργιστικό που είσαι σε γυάλα και την γνώμη σου για την ιστορία και για την κοινωνία που ζεις την διαμορφώνεις από την τηλεόραση και τις παραγωγές του ΒΒC.
Για μένα και για όλους τους κομμουνιστές εσύ είσαι ο ακραίος και καταλαβαίνεις λοιπόν το πόσο και που έχουμε γραμμένη την άποψή σου.
Καθότι δεν είχα την "τύχη" να το ακούσω ο ίδιος από το άτομο που το είπε, ότι δηλαδή "ε, τι κομμουνισμός, τι φασισμός", αλλά μου το μετέφερε τρίτος (ο οποίος και έφαγε την κεραμίδα στο κεφάλι), δεν είχα την δυνατότητα να απαντήσω. Έτσι θα ξεσπάσω εδώ στο μπλογκ.
Κατ'αρχάς, τι είναι φασισμός; Είναι αυτοτελής κοινωνικό-οικονομικός σχηματισμός; Όχι! Σε ποίο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα αναφέρεται τότε; Αναφέρεται στον κομμουνισμό; Όχι! Μήπως, λέω, μήπως ο φασισμός αναφέρεται στον καπιταλισμό;;; Ναι, ε; Ναι ρε λαθροχειριστές της οικονομολογίας, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας εκεί αναφέρεται!!! Και είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και σε όποια χώρα εφαρμόστηκε, εφαρμόστηκε από την αστική τάξη για να εξυπηρετήσει την αστική τάξη. Ας μας πουν οι "δημοκράτες" και "μη ακραίοι" φιλήσυχοι πολίτες, θαυμαστές του Ομπάμα, της κοινωνικής ειρήνης και των στημένων διαλόγων έστω ένα παράδειγμα χώρας που να εφαρμόστηκε φασισμός και να εξαφανίστηκε εκεί η αστική τάξη. Δεν υπάρχει! Αντίθετα οπουδήποτε και αν εμφανίστηκε φασιστικό καθεστώς, εμφανίστηκε για να εμποδίσει το λαό να σηκώσει κεφάλι στα αφεντικά, όπου και αν εμφανίστηκε, εμφανίστηκε για να αποτρέψει και να σακατέψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Χιλή). Εμφανίστηκε για να υπερασπιστεί τον καπιταλισμό, γιατί φασισμός=καπιταλισμός στην ακραία του μορφή. Τέλος.
Όμως ας το δούμε και αλλιώς. Τι θα πει ακραίο; Το ακραίο είναι υποκειμενικό, άλλο θεωρείς εσύ ακραίο και άλλο εγώ. Ο κομμουνισμός, ας πούμε, είναι ακραίος ως προς τι; Μήπως ο κομμουνισμός είναι ακραίος στα μυαλά αυτών που δεν σκέφτονται παρά μόνο τον εαυτούλη τους; Δεν χωράει στο κεφάλι των συμβιβασμένων, των υποταγμένων, των μοιρολατρών ότι οι κομμουνιστές δεν κάθονται, δεν επαναπαύονται, δεν απογοητεύονται, δεν καταθέτουν τα όπλα και δεν περιορίζονται στο ταβάνι του καπιταλισμού αλλά θέλουν να το σπάσουν και να κάνουν έφοδο στον ουρανό. Για μένα πάλι είναι ακραίο να βλέπεις τον συνάδερφο σου που έχει ένα, δύο, τρία παιδιά να μεγαλώσει και να απολύεται και εσύ να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, είναι ακραίο να βλέπεις ανθρώπους να ζητιανεύουν για να φάνε και πίσω τους να είναι το ζαχαροπλαστείο του Τερκενλή γεμάτο με πανάκριβα γλυκά (πάτε τώρα χρονιάρες μέρες στο κέντρο, θα δείτε πολλά παρόμοια). Είναι ακραίο να αδιαφορείς για τα παιδιά που σκοτώνονται ή μένουν ορφανά από βόμβες στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη. Για μένα είναι ακραίο να μη σε νοιάζει που η γενιά σου δουλεύει δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες χωρίς ένσημα και υπερωρίες με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι της και η δική μου γενιά συν τοις άλλοις δεν θα παίρνει ούτε σύνταξη. Για μένα είναι ακραίο και εξοργιστικό που είσαι σε γυάλα και την γνώμη σου για την ιστορία και για την κοινωνία που ζεις την διαμορφώνεις από την τηλεόραση και τις παραγωγές του ΒΒC.
Για μένα και για όλους τους κομμουνιστές εσύ είσαι ο ακραίος και καταλαβαίνεις λοιπόν το πόσο και που έχουμε γραμμένη την άποψή σου.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 20, 2009
Τετάρτη, Οκτωβρίου 28, 2009
ΕΦΕΕ ή όχι;
Πως είναι δυνατόν το ανώτατο όργανο των φοιτητών να είναι "ατροφικό" πάνω από 15 χρόνια; Πως είναι δυνατόν οι παρατάξεις (εκτός της Πανσπουδαστικής) να σφυρίζουν αδιάφορα και παρόλα αυτά να μην τις έχουμε πάρει με τις πέτρες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σκανδαλώδες και είναι, αλλά τι άλλο να περιμένουμε όταν πρώτη δύναμη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι η ΔΑΠ και από πίσω της η ΠΑΣΠ.
Το καταπληκτικό είναι ότι και οι δύο τάσσονται υπέρ της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ. Στα λόγια. Γιατί αν πραγματικά ήταν, θα είχε ανασυγκροτηθεί η ΕΦΕΕ εδώ και καιρό.
Αλλά σε αυτό το ποστ δεν θα ασχοληθώ με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Θέλω να μιλήσουμε για το αν και πόσο θετικό θα είναι για το φοιτητικό κίνημα η ανασύσταση της ΕΦΕΕ. Λέω να μιλήσουμε, γιατί θέλω κυρίως οι αναγνώστες να εκφράσουν την γνώμη τους κάτω με σχόλια, γιατί το θέμα είναι περίπλοκο και σαφώς μόνος μου δεν θα μπορούσα να το καλύψω.
Να ξαναφτιαχτεί λοιπόν η ΕΦΕΕ; Η ΠΚΣ λέει να ξαναφτιαχτεί, η ΕΑΑΚ πάλι προβοκάρει ανοιχτά τις προσπάθειες και τάσσεται κατά. Προσωπικά συμφωνώ περισσότερο με την ΠΚΣ, γιατί: η ύπαρξη συνεδρίου της ΕΦΕΕ σημαίνει ότι φεύγουμε από τάχα "αυτόνομες" ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ανά σύλλογο, σημαίνει ενιαία γραμμή για όλες τις παρατάξεις και έτσι πια οι φοιτητές θα βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο τους. Να ξαναφτιαχτεί γιατί μόνο έτσι μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να οργανωθεί σε ισχυρή βάση το φοιτητικό κίνημα.
Υπάρχει όμως και η άλλη λογική που λέει: να μεταφερθούν όλες οι αρμοδιότητες στις Γενικές Συνελεύσεις, να εκλέγονται εκεί οι αντιπρόσωποι που θα εκπροσωπήσουν το κάθε σύλλογο σε πανελλαδικό επίπεδο και να είναι άμεσα ανακλητοί. Κάτι σε σοβιέτ μου κάνει αυτό.
Αυτά από μένα, όπως φαίνεται δεν καλύπτω επαρκώς το θέμα για αυτό αν μπορείτε τοποθετηθείτε και εσείς.
Το καταπληκτικό είναι ότι και οι δύο τάσσονται υπέρ της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ. Στα λόγια. Γιατί αν πραγματικά ήταν, θα είχε ανασυγκροτηθεί η ΕΦΕΕ εδώ και καιρό.
Αλλά σε αυτό το ποστ δεν θα ασχοληθώ με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Θέλω να μιλήσουμε για το αν και πόσο θετικό θα είναι για το φοιτητικό κίνημα η ανασύσταση της ΕΦΕΕ. Λέω να μιλήσουμε, γιατί θέλω κυρίως οι αναγνώστες να εκφράσουν την γνώμη τους κάτω με σχόλια, γιατί το θέμα είναι περίπλοκο και σαφώς μόνος μου δεν θα μπορούσα να το καλύψω.
Να ξαναφτιαχτεί λοιπόν η ΕΦΕΕ; Η ΠΚΣ λέει να ξαναφτιαχτεί, η ΕΑΑΚ πάλι προβοκάρει ανοιχτά τις προσπάθειες και τάσσεται κατά. Προσωπικά συμφωνώ περισσότερο με την ΠΚΣ, γιατί: η ύπαρξη συνεδρίου της ΕΦΕΕ σημαίνει ότι φεύγουμε από τάχα "αυτόνομες" ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ανά σύλλογο, σημαίνει ενιαία γραμμή για όλες τις παρατάξεις και έτσι πια οι φοιτητές θα βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο τους. Να ξαναφτιαχτεί γιατί μόνο έτσι μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να οργανωθεί σε ισχυρή βάση το φοιτητικό κίνημα.
Υπάρχει όμως και η άλλη λογική που λέει: να μεταφερθούν όλες οι αρμοδιότητες στις Γενικές Συνελεύσεις, να εκλέγονται εκεί οι αντιπρόσωποι που θα εκπροσωπήσουν το κάθε σύλλογο σε πανελλαδικό επίπεδο και να είναι άμεσα ανακλητοί. Κάτι σε σοβιέτ μου κάνει αυτό.
Αυτά από μένα, όπως φαίνεται δεν καλύπτω επαρκώς το θέμα για αυτό αν μπορείτε τοποθετηθείτε και εσείς.
Σάββατο, Οκτωβρίου 10, 2009
Προτάσεις για τα νέα σήματα της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ
Ως ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για τις ιστορικές φοιτητικές παρατάξεις (ξέχασα το ανεξάρτητες) ΔΑΠ (η υπεύθυνη) και ΠΑΣΠ (η αγωνιστική) θέλω να τις προτείνω τα νέα τους σήματα, τα οποία είναι πρόχειρα βέβαια, ανταποκρίνονται όμως στον χαρακτήρα και το ύφος περισσότερο από κανένα άλλο. Και λαμβάνοντας υπ'όψιν το όραμα και το έργο τους για ένα σύγχρονο, αναβαθμισμένο και ανανεωμένο Ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, είμαι σίγουρος ότι θα δεχτούν μετά χαράς αυτά τους τα νέα εμβλήματα στα πλαίσια της αλλαγής που φέρνουν στον φοιτητικό και σπουδαστικό χώρο και με τα οποία από εδώ και στο εξής θα κοσμούν τις ιλουστρασιόν αφίσες τους.
Ε αφού το λέει και ο Ρόμπερτς... έτσι θα είναι
Από τις "Υπό-γραμμίσεις" του Ριζοσπάστη. Κάθε σχολιασμός περιττεύει
«Το κεφάλαιο δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και τόσο περισσότερο ζει όσο περισσότερο από αυτό το αίμα ρουφάει». Ενας εντυπωσιακός ισχυρισμός από τον Καρλ Μαρξ. «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία». Αλλος ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός. Μα εκείνο που τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που τον διατύπωσε (έστω τώρα στα γεράματα): είναι ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός Οικονομικών του προέδρου Ρίγκαν. «Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», γράφει ο Αμερικανός πολιτικός στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα "οικονομικά μοντέλα" που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, που πιστεύουν ότι η αύξηση της πίστωσης και η αύξηση του χρέους αποτελούν διέξοδο από την οικονομική κρίση»
(οι υπενθυμίσεις από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).
«Το κεφάλαιο δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και τόσο περισσότερο ζει όσο περισσότερο από αυτό το αίμα ρουφάει». Ενας εντυπωσιακός ισχυρισμός από τον Καρλ Μαρξ. «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία». Αλλος ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός. Μα εκείνο που τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που τον διατύπωσε (έστω τώρα στα γεράματα): είναι ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός Οικονομικών του προέδρου Ρίγκαν. «Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», γράφει ο Αμερικανός πολιτικός στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα "οικονομικά μοντέλα" που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, που πιστεύουν ότι η αύξηση της πίστωσης και η αύξηση του χρέους αποτελούν διέξοδο από την οικονομική κρίση»
(οι υπενθυμίσεις από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).
Τετάρτη, Οκτωβρίου 07, 2009
Ποστ γκέιμ ανάλυσις
Αφού πέρασαν μερικές μέρες, ακούγοντας και κυρίως διαβάζοντας εδώ στα μπλογκς διάφορες αποτιμήσεις για το αποτέλεσμα της κάλπης ήρθε και η στιγμή το μπλογκ (εγώ δηλαδή) να βγάλει το δικό του πόρισμα. Ας το πάρουμε με την σειρά.
Θα ξεκινήσω με την ΝΔ. Έχασε, ή μάλλον συνετρίβη. Γνωστό. Κατά την γνώμη μου φταίξανε δύο παράγοντες. Ο ένας τα σκάνδαλα, τα οποία πρόβαλλαν τα αστικά ΜΜΕ ως ΤΟ κριτήριο ψήφου.Λογικό είναι λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της να επηρεάστηκε. Πολλοί από αυτούς πήγαν στον Καρατζαφέρη, δυσαρεστημένοι από τις "ανομίες" της παράταξης. Ο άλλος παράγοντας είναι το σκληρό και αντιδραστικό της πρόσωπο. Δεν υπάρχουν χαμηλά στρώματα που να μην επλήγησαν από την πολιτική της, από τους φοιτητές μέχρι τους αγρότες. Ο κόσμος αυτός που την "μαύρισε" θεωρώντας την ως μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που κατά την γνώμη μου ήταν και η πλειοψηφία, στράφηκε σχεδόν εξ'ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πολύ έξυπνα έπαιξε το χαρτί του. Εμφανίστηκε και καλά με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, πρόβαλαν και λίγο τα ΜΜΕ τον ΓΑΠ (μου άρεσε το ΓΑΠ θα το κρατήσω) σαν σοβαρό και μετρημένο πολιτευτή, ήταν και η ΝΔ που υποσχόταν ακόμα μεγαλύτερη ... ας μην το πω... ε δεν θέλει και πολύ. Το ΠΑΣΟΚ ανεξαρτήτως από το επικοινωνιακό του κομμάτι θα κέρδιζε έτσι και αλλιώς τις εκλογές, αλλά η αποφυγή των επικοινωνιακών λαθών κατά την προεκλογική περίοδο και οι μικρές σωστές του κινήσεις του απέφεραν αυτη τη "ανδρεικών" διαστάσεων νίκη του.
Τώρα το κόμμα μας το εργατικό, που αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, κινήθηκε στην μετριότητα, μπορεί και λίγο κάτω από αυτήν, αλλά λίγο και μόνο όσον αφορά το καθαρά εκλογικό του ποσοστό. Από την μία την δικαιολογείς την πτώση του. Λες "ε σιγά αφού βγαίνει το ΠΑΣΟΚ λογικό είναι να φύγουν και κάποιοι από μας να πάνε εκεί". Από την άλλη λες "μα καλά ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι τι είναι το ΠΑΣΟΚ;". Για να ατσαλώσεις όμως την συνείδησή τους πρέπει να τους κινητοποιήσεις. Γιατί στην δουλειά τους καταλαβαίνουν το δίκιο τους, καταλαβαίνουν ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ, αλλά στον δρόμο συνειδητοποιούν και την δύναμή τους. Το κόμμα από την μεριά του κάνει ότι μπορεί για να τους βάλει στην δράση, σε όσους τουλάχιστον έχει επιρροή και σε αυτούς που δεν έχει προσπαθεί να αποκτήσει. Μέσα και από την δική μου εμπειρία διαπιστώνω ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τολμάει να κάνει κάτι περισσότερο από την ψήφο. Σε αυτό ακριβώς το τμήμα δίνει το κόμμα βάση και μπορεί στο διάστημα από το 2007 να μην αύξησε τα ποσοστά του, αλλά έκανε μεγάλα βήματα στο να ριζοσπατικοποιήσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Βλέπουμε για παράδειγμα πόσο μαζικές είναι πια οι συγκεντρώσεις του. Το σίγουρο είναι ότι θέλει ακόμα πολύ δουλειά, γιατί ότι είχαμε χτίσει μέχρι το '91 σκορπίστηκε στον άνεμο, και αυτό που ξεκινάμε τώρα είναι κάτι το εντελώς καινούριο.
Να πω κάτι τέλος για το επικοινωνιακό κομμάτι. Ναι, με ένα καλύτερο επικοινωνιακό προφίλ θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, αν εξαιρέσεις την Αλέκα που ήταν ανανεωμένη δεν παρουσιάσαμε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, προσωπικά νομίζω είναι κάτι το εγγενές, ίσως λυθεί αν ανοιχτεί λίγο το κόμμα, αν ανοίξει διόδους επικοινωνίας στο εξωτερικό του περιβάλλον, σε δυνάμεις συγγενικές του (προς λαού δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ). Ένα άνοιγμα ας πούμε σε όσους θεωρεί ριζοσπάστες αριστερούς. Να έρθουν φρέσκες ιδέες, να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνουμε από την στρατηγική μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη μας την έλεγε για τον Δεκέμβρη. Έλεγε ότι κάναμε λάθος, έλεγε θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν δεν είχε δίκιο για το πρώτο, δεν επαληθεύτηκε για το δεύτερο. Στην πραγματικότητα ούτε ο Δεκέμβρης, ούτε η "σταλινική" μας στροφή, ούτε τίποτα άλλο από αυτά που μας προσάπτουν μερικοί δεν ήταν η αιτία της πτώσης μας, γιατί ο κόσμος ασχολείται με την καθημερινότητά του και λίγο τον νοιάζει αν η γραφειοκρατία ξεκίνησε στην ΕΣΣΔ επί ή μετά τον Στάλιν. Όχι ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά τον κόσμο άλλο τον καίει τώρα.
Αυτά πάνω κάτω πιστεύω για το ΚΚΕ. Δεν είναι η τελική μου θέση, περιμένω την συζήτηση που θα γίνει και στο κόμμα, να δω και την απόφαση και σε μια πορεία χρόνου θα το κατανοήσουμε και καλύτερα το πράγμα.
Να πω όμως και δυο λόγια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με αυτό που λένε πολλοί, εγώ πιστεύω ότι είναι στους χαμένους των εκλογών. Δεν μπορεί να παίρνεις λιγότερο ποσοστό από τις προηγούμενες εκλογές, ενδιαμέσως να χτυπάς σε δημοσκοπήσεις 20άρια και τώρα να είσαι ευχαριστημένος. Το ότι τα έκαναν σαλάτα το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά ίσα-ίσα δείχνει σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτός ο συνασπισμός που φτιάξανε. Πάντως έχει εκλογική βάση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πάνω από το 3% αλλά έχει.
Αυτά. Με τα υπόλοιπα κόμματα δεν θα ασχοληθώ.
Θα ξεκινήσω με την ΝΔ. Έχασε, ή μάλλον συνετρίβη. Γνωστό. Κατά την γνώμη μου φταίξανε δύο παράγοντες. Ο ένας τα σκάνδαλα, τα οποία πρόβαλλαν τα αστικά ΜΜΕ ως ΤΟ κριτήριο ψήφου.Λογικό είναι λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της να επηρεάστηκε. Πολλοί από αυτούς πήγαν στον Καρατζαφέρη, δυσαρεστημένοι από τις "ανομίες" της παράταξης. Ο άλλος παράγοντας είναι το σκληρό και αντιδραστικό της πρόσωπο. Δεν υπάρχουν χαμηλά στρώματα που να μην επλήγησαν από την πολιτική της, από τους φοιτητές μέχρι τους αγρότες. Ο κόσμος αυτός που την "μαύρισε" θεωρώντας την ως μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που κατά την γνώμη μου ήταν και η πλειοψηφία, στράφηκε σχεδόν εξ'ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πολύ έξυπνα έπαιξε το χαρτί του. Εμφανίστηκε και καλά με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, πρόβαλαν και λίγο τα ΜΜΕ τον ΓΑΠ (μου άρεσε το ΓΑΠ θα το κρατήσω) σαν σοβαρό και μετρημένο πολιτευτή, ήταν και η ΝΔ που υποσχόταν ακόμα μεγαλύτερη ... ας μην το πω... ε δεν θέλει και πολύ. Το ΠΑΣΟΚ ανεξαρτήτως από το επικοινωνιακό του κομμάτι θα κέρδιζε έτσι και αλλιώς τις εκλογές, αλλά η αποφυγή των επικοινωνιακών λαθών κατά την προεκλογική περίοδο και οι μικρές σωστές του κινήσεις του απέφεραν αυτη τη "ανδρεικών" διαστάσεων νίκη του.
Τώρα το κόμμα μας το εργατικό, που αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, κινήθηκε στην μετριότητα, μπορεί και λίγο κάτω από αυτήν, αλλά λίγο και μόνο όσον αφορά το καθαρά εκλογικό του ποσοστό. Από την μία την δικαιολογείς την πτώση του. Λες "ε σιγά αφού βγαίνει το ΠΑΣΟΚ λογικό είναι να φύγουν και κάποιοι από μας να πάνε εκεί". Από την άλλη λες "μα καλά ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι τι είναι το ΠΑΣΟΚ;". Για να ατσαλώσεις όμως την συνείδησή τους πρέπει να τους κινητοποιήσεις. Γιατί στην δουλειά τους καταλαβαίνουν το δίκιο τους, καταλαβαίνουν ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ, αλλά στον δρόμο συνειδητοποιούν και την δύναμή τους. Το κόμμα από την μεριά του κάνει ότι μπορεί για να τους βάλει στην δράση, σε όσους τουλάχιστον έχει επιρροή και σε αυτούς που δεν έχει προσπαθεί να αποκτήσει. Μέσα και από την δική μου εμπειρία διαπιστώνω ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τολμάει να κάνει κάτι περισσότερο από την ψήφο. Σε αυτό ακριβώς το τμήμα δίνει το κόμμα βάση και μπορεί στο διάστημα από το 2007 να μην αύξησε τα ποσοστά του, αλλά έκανε μεγάλα βήματα στο να ριζοσπατικοποιήσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Βλέπουμε για παράδειγμα πόσο μαζικές είναι πια οι συγκεντρώσεις του. Το σίγουρο είναι ότι θέλει ακόμα πολύ δουλειά, γιατί ότι είχαμε χτίσει μέχρι το '91 σκορπίστηκε στον άνεμο, και αυτό που ξεκινάμε τώρα είναι κάτι το εντελώς καινούριο.
Να πω κάτι τέλος για το επικοινωνιακό κομμάτι. Ναι, με ένα καλύτερο επικοινωνιακό προφίλ θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, αν εξαιρέσεις την Αλέκα που ήταν ανανεωμένη δεν παρουσιάσαμε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, προσωπικά νομίζω είναι κάτι το εγγενές, ίσως λυθεί αν ανοιχτεί λίγο το κόμμα, αν ανοίξει διόδους επικοινωνίας στο εξωτερικό του περιβάλλον, σε δυνάμεις συγγενικές του (προς λαού δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ). Ένα άνοιγμα ας πούμε σε όσους θεωρεί ριζοσπάστες αριστερούς. Να έρθουν φρέσκες ιδέες, να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνουμε από την στρατηγική μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη μας την έλεγε για τον Δεκέμβρη. Έλεγε ότι κάναμε λάθος, έλεγε θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν δεν είχε δίκιο για το πρώτο, δεν επαληθεύτηκε για το δεύτερο. Στην πραγματικότητα ούτε ο Δεκέμβρης, ούτε η "σταλινική" μας στροφή, ούτε τίποτα άλλο από αυτά που μας προσάπτουν μερικοί δεν ήταν η αιτία της πτώσης μας, γιατί ο κόσμος ασχολείται με την καθημερινότητά του και λίγο τον νοιάζει αν η γραφειοκρατία ξεκίνησε στην ΕΣΣΔ επί ή μετά τον Στάλιν. Όχι ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά τον κόσμο άλλο τον καίει τώρα.
Αυτά πάνω κάτω πιστεύω για το ΚΚΕ. Δεν είναι η τελική μου θέση, περιμένω την συζήτηση που θα γίνει και στο κόμμα, να δω και την απόφαση και σε μια πορεία χρόνου θα το κατανοήσουμε και καλύτερα το πράγμα.
Να πω όμως και δυο λόγια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με αυτό που λένε πολλοί, εγώ πιστεύω ότι είναι στους χαμένους των εκλογών. Δεν μπορεί να παίρνεις λιγότερο ποσοστό από τις προηγούμενες εκλογές, ενδιαμέσως να χτυπάς σε δημοσκοπήσεις 20άρια και τώρα να είσαι ευχαριστημένος. Το ότι τα έκαναν σαλάτα το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά ίσα-ίσα δείχνει σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτός ο συνασπισμός που φτιάξανε. Πάντως έχει εκλογική βάση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πάνω από το 3% αλλά έχει.
Αυτά. Με τα υπόλοιπα κόμματα δεν θα ασχοληθώ.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 05, 2009
Συνεχίζουμε
Αλλαγή φρουράς από σήμερα στην διαχείριση της αστικής μας δημοκρατίας, (ξανά)ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Είναι θλιβερό το πως εξαπατάται και χαλιναγωγείται αυτός ο λαός. Αντί προσωπικής ανάρτησης θα παραθέσω την δεύτερη σελίδα του σημερινού Ριζοσπάστη που πραγματικά μου δίνει ξανά την δύναμη και την ελπίδα που, ώρες σαν και αυτές, χάνω.
"Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά με όπλο τη δοκιμασμένη στρατηγική του ΚΚΕ"
"Ο κύβος της κάλπης ερρίφθη. Οι εκλογές επιβεβαίωσαν τους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας να αναθέσουν στο ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, με το βλέμμα στραμμένο στην οικονομική κρίση και ποντάροντας στη διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Η ΝΔ βγαίνει τραυματισμένη από τις κάλπες ως προς τα εκλογικά της ποσοστά. Αυτό ωστόσο, σε τίποτα δεν εμποδίζει τους αναλυτές και δημοσιολογούντες του αστικού πολιτικού συστήματος να της προσφέρουν θαλπωρή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το έταιρο σκέλος του δικομματισμού παραμένει χρήσιμο και κυβερνητικά αξιοποιήσιμο.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν από σήμερα απέναντί τους μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που καλείται να προωθήσει μέτρα προαποφασισμένα, με διακηρυγμένο στόχο να επανέλθει το κεφάλαιο στις ράγες της υπερκερδοφορίας. Αλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει, πέρα από το να μειωθεί στο σύνολό της η τιμή στην οποία η μεγαλοεργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αρκεί μια ματιά στα προγράμματα και τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει κανείς τι περιμένει από σήμερα κιόλας το λαό.
Τι θα δούμε τους επόμενους μήνες; Θα δούμε τους μισθούς στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να συρρικνώνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», των «αντοχών της οικονομίας» και της «οικονομικής ανάκαμψης» από την κρίση. Θα δούμε κυβερνητικές απόπειρες και νομοσχέδια που θα προωθούν νέες ανατροπές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, της Πρόνοιας, της σύνταξης. Θα δούμε νόμους που θα δίνουν ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, με γενίκευση των ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτηρίων και μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ακόμα πιο ακριβό για τα λαϊκά στρώματα το εμπόρευμα - Παιδεία, από την πρώτη κιόλας βαθμίδα της.
Θα δούμε ακόμα νόμους που θα κάνουν απροσπέλαστες για τους φτωχούς τις υπηρεσίες Υγείας. Θα φορτώσουν στις πλάτες του λαού νέα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν νέα πεδίο δόξης λαμπρό για την επιχειρηματική δραστηριότητα. Θα δούμε νέα μέτρα, που θα πριμοδοτούν την εργοδοτική κερδοφορία, όπως γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απελευθέρωση των απολύσεων, επιδείνωση των προϋποθέσεων για την παροχή επιδόματος ανεργίας, ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα αισθανθούμε το σφίξιμο στα κοινωνικά και δημοκρατικά διακαιώματα, με ένταση της καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς.
Θα δούμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Μια συνδικαλιστική ηγεσία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που από σήμερα αναλαμβάνει καινούρια, αναβαθμισμένα καθήκοντα. Καλείται να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, τον ευνουχισμό κάθε ριζοσπαστικής αντίδρασης που θα γεννηθεί ή θα οξυνθεί στην πορεία υλοποίησης του αντιδραστικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Οι εργατοπατέρες σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος προετοιμάζονται ήδη στο πλαίσιο του «κοινωνικοεταιρισμού» να αποτελέσουν την ομάδα κρούσης και της νέας κυβέρνησης του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Τι στάση θα κρατήσει η ΝΔ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, απέναντι σ' αυτή την πολιτική; Την ίδια ακριβώς στάση που κράτησε το ΠΑΣΟΚ την πενταετία της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Δηλαδή, στάση συναίνεσης με τις στρατηγικές αποφάσεις, με επιμέρους διαχειριστική κριτική προκειμένου να συντηρείται η αυταπάτη της διαφορετικής πολιτικής και να χειραγωγούνται ευκολότερα τα λαϊκά στρώματα. Καμιά αντίδραση ουσίας δεν πρόκειται να υπάρξει από τη ΝΔ στις ανατροπές που θα προωθήσει το ΠΑΣΟΚ στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, στην καθήλωση των μισθών και των συντάξεων.
Κανένα νόμο της ΝΔ δεν πρόκειται να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ, όπως η ΝΔ δεν κατάργησε κανέναν δικό της, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το βασικό στοιχείο που διαχρονικά αναδεικνύει το ΚΚΕ, ασκώντας πολιτική κριτική στους εταίρους του δικομματισμού: Οτι η πολιτικής τους είναι ταυτισμένη και ενιαία στο επίπεδο της στρατηγικής, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές.
Πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια αυτή έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου, οι οποίοι, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση στην κάλπη, αναγνωρίζουν πως κριτήριο ψήφου αποτελεί το «μικρότερο κακό». Ποιο ήταν το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της προεκλογικής μάχης, που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Οτι η επιλογή της νέας κυβέρνησης, για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δεν έγινε με πρόσημο θετικό, δεν αποτελεί διαπιστευτήριο έγκρισης της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά έγινε με «κρύα καρδία», στη λογική του «καλύτερου» διαχειριστή της ίδιας βάρβαρης πολιτικής, ο οποίος αόριστα και συγκεχυμένα καλλιέργησε προσδοκίες ότι θα εξασφαλίσει μια κατ' επίφαση αλλαγή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η ΝΔ, που είχε πανηγυρικά αναλάβει τα κυβερνητικά ηνία το 2004. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία καταγράφηκε και προεκλογικά σαν τάση, ενισχύεται τα τελευταία χρόνια. Είναι αδιαμφισβήτητη και διατηρεί την αυτοτέλειά της, ανεξάρτητα από τα επιμέρους ποσοστά των δυο κομμάτων και το άθροισμα του δικομματισμού.
Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην ψήφο και στον τρόπο που βιώνουν την πραγματικότητα τα πλατιά λαϊκά στρώματα; Υπάρχει. Και εκφράζεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αδυνατούν ακόμα να δουν με καθαρό μάτι τη διέξοδο από την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τις δυνάμεις που την προωθούν και την εκφράζουν. Δυσκολεύονται να κάνουν θαρρετά το βήμα, να ενταχθούν ενεργητικά στον αγώνα που θα αναδείξει τη ρεαλιστική διέξοδο προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Η κατάσταση αυτή στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, πέρα από τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις στη δράση του ΚΚΕ, έχει υπόβαθρο αντικειμενικό. Το ΚΚΕ δεν έπαψε ούτε στιγμή να λέει πως η εκλογική του δύναμη είναι συνάρτηση του βαθμού της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής συνείδησης. Ριζοσπαστικές συνειδήσεις όμως γεννιούνται κατά κανόνα μέσα στο κίνημα, στο πεδίο της εργατικής λαϊκής πάλη. Εκεί διαλύονται αυταπάτες. Εκεί στοχοποιείται καθαρά ο πραγματικός αντίπαλος. Εκεί, μέσα από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, αποκαλύπτεται ο οπορτουνισμός και ο εχθρικός ρόλος του απέναντι στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Εκεί ατσαλώνονται οι αντιστάσεις στους εκβιασμούς και τους ελιγμούς του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος. Το οποίο δεν εκφράζεται μόνο από τα κόμματά του, αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα που ανακυκλώνει και υπηρετεί τον εκφοβισμό και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων, αναπαράγει τον πλαστό μονόδρομο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, συκοφαντεί, πολεμάει και λοιδορεί κάθε ριζοσπαστική διέξοδο.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση, για να συντονιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό η ψήφος με τις πραγματικές διαθέσεις και τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, χρειάζεται πολλή δουλειά στο κίνημα, με αναντικατάστατο εργαλείο τη στρατηγική που έχει επεξεργαστεί το ΚΚΕ. Κριτήριο για την ορθότητα αυτής της στρατηγικής σαν τη μοναδική που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, είναι η ίδια η πείρα των εργαζομένων και του λαού, τα σταθερά βήματα που καταγράφει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η σταθερότητα που έχει αποκτήσει το ΚΚΕ στις εκλογικές μάχες, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις, τη συκοφάντησή του από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους.
Αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη στρατηγική, αν δε δούλευε με τον τρόπο που δουλεύει στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αν επέλεγε σε κρίσιμες ώρες να βάλει νερό στο κρασί του, η συρρίκνωση των εκλογικών του ποσοστών, ο εκλογικός του εκτοπισμός από την τρίτη θέση, η ιδεολογική και πολιτική του ήττα στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνωρίζουν το δίκιο του Κόμματος, ανεξάρτητα αν το στηρίζουν και εκλογικά, θα ήταν εύκολη υπόθεση για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της. Κάθε εκλογική ή άλλη πολιτική μάχη, βάζει καινούρια, αυξημένα καθήκοντα στο ΚΚΕ. Το Κόμμα δεσμεύτηκε ότι θα μετατρέψει κάθε κόκκινη ψήφο σε πολλαπλάσια δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του λαϊκού και του ταξικού εργατικού κινήματος.
Με δεδομένο ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στους δρόμους, στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες. Στο καμίνι της ταξικής πάλης αναδεικνύεται η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Εκεί χτίζεται πρωτίστως στην πράξη η πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία, το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, όρος αναγκαίος και απαραίτητος για να κερδίσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έδαφος στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, με πίστη στη δύναμη και στις ανεξάντλητες δυνατότητες που έχει ο λαός όταν αντιληφθεί και βάλει σε κίνηση τη δύναμή του, συνεχίζουμε. Με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με την πείρα που προσθέτει η καθημερινή πάλη στην 91χρονη δράση του Κόμματός μας."
Περ.Κ.
Ριζοσπάστης 5-9-2009
"Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά με όπλο τη δοκιμασμένη στρατηγική του ΚΚΕ"
"Ο κύβος της κάλπης ερρίφθη. Οι εκλογές επιβεβαίωσαν τους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας να αναθέσουν στο ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, με το βλέμμα στραμμένο στην οικονομική κρίση και ποντάροντας στη διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Η ΝΔ βγαίνει τραυματισμένη από τις κάλπες ως προς τα εκλογικά της ποσοστά. Αυτό ωστόσο, σε τίποτα δεν εμποδίζει τους αναλυτές και δημοσιολογούντες του αστικού πολιτικού συστήματος να της προσφέρουν θαλπωρή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το έταιρο σκέλος του δικομματισμού παραμένει χρήσιμο και κυβερνητικά αξιοποιήσιμο.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν από σήμερα απέναντί τους μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που καλείται να προωθήσει μέτρα προαποφασισμένα, με διακηρυγμένο στόχο να επανέλθει το κεφάλαιο στις ράγες της υπερκερδοφορίας. Αλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει, πέρα από το να μειωθεί στο σύνολό της η τιμή στην οποία η μεγαλοεργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αρκεί μια ματιά στα προγράμματα και τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει κανείς τι περιμένει από σήμερα κιόλας το λαό.
Τι θα δούμε τους επόμενους μήνες; Θα δούμε τους μισθούς στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να συρρικνώνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», των «αντοχών της οικονομίας» και της «οικονομικής ανάκαμψης» από την κρίση. Θα δούμε κυβερνητικές απόπειρες και νομοσχέδια που θα προωθούν νέες ανατροπές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, της Πρόνοιας, της σύνταξης. Θα δούμε νόμους που θα δίνουν ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, με γενίκευση των ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτηρίων και μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ακόμα πιο ακριβό για τα λαϊκά στρώματα το εμπόρευμα - Παιδεία, από την πρώτη κιόλας βαθμίδα της.
Θα δούμε ακόμα νόμους που θα κάνουν απροσπέλαστες για τους φτωχούς τις υπηρεσίες Υγείας. Θα φορτώσουν στις πλάτες του λαού νέα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν νέα πεδίο δόξης λαμπρό για την επιχειρηματική δραστηριότητα. Θα δούμε νέα μέτρα, που θα πριμοδοτούν την εργοδοτική κερδοφορία, όπως γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απελευθέρωση των απολύσεων, επιδείνωση των προϋποθέσεων για την παροχή επιδόματος ανεργίας, ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα αισθανθούμε το σφίξιμο στα κοινωνικά και δημοκρατικά διακαιώματα, με ένταση της καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς.
Θα δούμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Μια συνδικαλιστική ηγεσία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που από σήμερα αναλαμβάνει καινούρια, αναβαθμισμένα καθήκοντα. Καλείται να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, τον ευνουχισμό κάθε ριζοσπαστικής αντίδρασης που θα γεννηθεί ή θα οξυνθεί στην πορεία υλοποίησης του αντιδραστικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Οι εργατοπατέρες σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος προετοιμάζονται ήδη στο πλαίσιο του «κοινωνικοεταιρισμού» να αποτελέσουν την ομάδα κρούσης και της νέας κυβέρνησης του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Τι στάση θα κρατήσει η ΝΔ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, απέναντι σ' αυτή την πολιτική; Την ίδια ακριβώς στάση που κράτησε το ΠΑΣΟΚ την πενταετία της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Δηλαδή, στάση συναίνεσης με τις στρατηγικές αποφάσεις, με επιμέρους διαχειριστική κριτική προκειμένου να συντηρείται η αυταπάτη της διαφορετικής πολιτικής και να χειραγωγούνται ευκολότερα τα λαϊκά στρώματα. Καμιά αντίδραση ουσίας δεν πρόκειται να υπάρξει από τη ΝΔ στις ανατροπές που θα προωθήσει το ΠΑΣΟΚ στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, στην καθήλωση των μισθών και των συντάξεων.
Κανένα νόμο της ΝΔ δεν πρόκειται να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ, όπως η ΝΔ δεν κατάργησε κανέναν δικό της, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το βασικό στοιχείο που διαχρονικά αναδεικνύει το ΚΚΕ, ασκώντας πολιτική κριτική στους εταίρους του δικομματισμού: Οτι η πολιτικής τους είναι ταυτισμένη και ενιαία στο επίπεδο της στρατηγικής, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές.
Πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια αυτή έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου, οι οποίοι, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση στην κάλπη, αναγνωρίζουν πως κριτήριο ψήφου αποτελεί το «μικρότερο κακό». Ποιο ήταν το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της προεκλογικής μάχης, που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Οτι η επιλογή της νέας κυβέρνησης, για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δεν έγινε με πρόσημο θετικό, δεν αποτελεί διαπιστευτήριο έγκρισης της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά έγινε με «κρύα καρδία», στη λογική του «καλύτερου» διαχειριστή της ίδιας βάρβαρης πολιτικής, ο οποίος αόριστα και συγκεχυμένα καλλιέργησε προσδοκίες ότι θα εξασφαλίσει μια κατ' επίφαση αλλαγή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η ΝΔ, που είχε πανηγυρικά αναλάβει τα κυβερνητικά ηνία το 2004. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία καταγράφηκε και προεκλογικά σαν τάση, ενισχύεται τα τελευταία χρόνια. Είναι αδιαμφισβήτητη και διατηρεί την αυτοτέλειά της, ανεξάρτητα από τα επιμέρους ποσοστά των δυο κομμάτων και το άθροισμα του δικομματισμού.
Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην ψήφο και στον τρόπο που βιώνουν την πραγματικότητα τα πλατιά λαϊκά στρώματα; Υπάρχει. Και εκφράζεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αδυνατούν ακόμα να δουν με καθαρό μάτι τη διέξοδο από την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τις δυνάμεις που την προωθούν και την εκφράζουν. Δυσκολεύονται να κάνουν θαρρετά το βήμα, να ενταχθούν ενεργητικά στον αγώνα που θα αναδείξει τη ρεαλιστική διέξοδο προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Η κατάσταση αυτή στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, πέρα από τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις στη δράση του ΚΚΕ, έχει υπόβαθρο αντικειμενικό. Το ΚΚΕ δεν έπαψε ούτε στιγμή να λέει πως η εκλογική του δύναμη είναι συνάρτηση του βαθμού της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής συνείδησης. Ριζοσπαστικές συνειδήσεις όμως γεννιούνται κατά κανόνα μέσα στο κίνημα, στο πεδίο της εργατικής λαϊκής πάλη. Εκεί διαλύονται αυταπάτες. Εκεί στοχοποιείται καθαρά ο πραγματικός αντίπαλος. Εκεί, μέσα από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, αποκαλύπτεται ο οπορτουνισμός και ο εχθρικός ρόλος του απέναντι στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Εκεί ατσαλώνονται οι αντιστάσεις στους εκβιασμούς και τους ελιγμούς του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος. Το οποίο δεν εκφράζεται μόνο από τα κόμματά του, αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα που ανακυκλώνει και υπηρετεί τον εκφοβισμό και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων, αναπαράγει τον πλαστό μονόδρομο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, συκοφαντεί, πολεμάει και λοιδορεί κάθε ριζοσπαστική διέξοδο.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση, για να συντονιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό η ψήφος με τις πραγματικές διαθέσεις και τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, χρειάζεται πολλή δουλειά στο κίνημα, με αναντικατάστατο εργαλείο τη στρατηγική που έχει επεξεργαστεί το ΚΚΕ. Κριτήριο για την ορθότητα αυτής της στρατηγικής σαν τη μοναδική που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, είναι η ίδια η πείρα των εργαζομένων και του λαού, τα σταθερά βήματα που καταγράφει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η σταθερότητα που έχει αποκτήσει το ΚΚΕ στις εκλογικές μάχες, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις, τη συκοφάντησή του από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους.
Αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη στρατηγική, αν δε δούλευε με τον τρόπο που δουλεύει στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αν επέλεγε σε κρίσιμες ώρες να βάλει νερό στο κρασί του, η συρρίκνωση των εκλογικών του ποσοστών, ο εκλογικός του εκτοπισμός από την τρίτη θέση, η ιδεολογική και πολιτική του ήττα στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνωρίζουν το δίκιο του Κόμματος, ανεξάρτητα αν το στηρίζουν και εκλογικά, θα ήταν εύκολη υπόθεση για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της. Κάθε εκλογική ή άλλη πολιτική μάχη, βάζει καινούρια, αυξημένα καθήκοντα στο ΚΚΕ. Το Κόμμα δεσμεύτηκε ότι θα μετατρέψει κάθε κόκκινη ψήφο σε πολλαπλάσια δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του λαϊκού και του ταξικού εργατικού κινήματος.
Με δεδομένο ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στους δρόμους, στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες. Στο καμίνι της ταξικής πάλης αναδεικνύεται η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Εκεί χτίζεται πρωτίστως στην πράξη η πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία, το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, όρος αναγκαίος και απαραίτητος για να κερδίσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έδαφος στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, με πίστη στη δύναμη και στις ανεξάντλητες δυνατότητες που έχει ο λαός όταν αντιληφθεί και βάλει σε κίνηση τη δύναμή του, συνεχίζουμε. Με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με την πείρα που προσθέτει η καθημερινή πάλη στην 91χρονη δράση του Κόμματός μας."
Περ.Κ.
Ριζοσπάστης 5-9-2009
Παρασκευή, Οκτωβρίου 02, 2009
Ρίξε κόκκινο στην ...κάλπη - ρίξε λάδι στην φωτιά
Λοιπόν μετά από περίπου ένα μήνα απουσίας από τον κόσμο των μπλογκ, επιστρέφω σήμερα με -επιτέλους- νέα ανάρτηση. Αφορμή τι άλλο, οι εκλογές που θα γίνουν σε λίγες μέρες.
Το δίλημμά για το τι θα ψηφίσω το έχω λύσει εδώ και πολλά χρόνια και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είμαι ακόμα περισσότερο πεπεισμένος για το ορθό της επιλογής μου. Ποιος από σας που ψηφίζετε δικομματισμό, ή οπορτουνισμό μπορεί να πει κάτι τέτοιο; Αλήθεια τι πρεσβεύουν και τι έχουν παρουσιάσει αυτά τα κόμματα που στηρίζετε; Με τι καρδιά άραγε θα τα ξαναψηφίσετε;
Με τι καρδιά θα ψηφίσετε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν σας κοροϊδεύουν στα μούτρα σας; Όταν αποδεδειγμένα είναι κόμματα που στηρίζουν την ελληνική και ξένη ολιγαρχία, που ακόμα και σε προεκλογική περίοδο καλούν τον λαό σε λιτότητα, υπευθυνότητα, σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, ακόμα περισσότερες παραιτήσεις από τα κεκτημένα του δικαιώματα.
Να ψηφίσουμε άραγε ΝΔ γιατί είναι ειλικρινής; Γιατί κυνικά παραδέχεται ότι θα συνεχίσει την αντιλαϊκή της πολιτική; Αυτό το βαπτίζει υπευθυνότητα. Αλλά τι κριτική να κάνεις σε αυτό το κόμμα που νομίζει ότι ο λαός του γύρισε την πλάτη γιατί δεν έκανε αρκετές "μεταρρυθμίσεις". Θεωρεί αδυναμία της, ας πούμε, που δεν κατάφερε να ξεπουλήσει την παιδεία.
Μπορεί η ΝΔ να είναι μια κραγμένη, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη παράταξη - δεξί χέρι του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά το έτερο χέρι - και αυτό δεξί (αδύνατον; για σκεφτείτε καλύτερα)-της ολιγαρχίας, το ΠΑΣΟΚ δεν διαφέρει γράμμι. Τουλάχιστον όχι στην ουσία του. Όπως η ΝΔ είναι ένα πατερναλιστικό κόμμα, επιπλέον είναι προδοτικό και λαοπλάνο. Το ΠΑΣΟΚ κάτω από τις βαρύγδουπες ανοησίες περί δίκαιης κοινωνίας κ.α. μπορεί και παραπλανάει καλύτερα τον κόσμο. Καταγγέλλει τις πολιτικές της ΝΔ αλλά αποφεύγει να πει ότι οι πολιτικές αυτές προέρχονται από την ΕΕ, γιατί και με την σειρά του το ΠΑΣΟΚ τα ίδια θα εφαρμόσει.
Και αν ο δικομματισμός τρυπιέται και σκίζεται στην συνείδηση του λαού υπάρχουν έτοιμες οι τσόντες που θα μπαλώσουν τις τρύπες του. Από το τραγικά γελοίο και λαικίστικο κόμμα του Καρατζαφύρερ που λυσσάει για να γίνει το δεκανίκι της ΝΔ μέχρι το σοσιαλ-δημοκρατικό ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που όσο και να βγαίνει με αριστερές κορώνες δεν παύει να είναι ένα συμβιβασμένο κόμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Άντε και με ένα καλό ΠΑΣΟΚ να ζήσει να ευτυχίσει. Υπάρχουν και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, το κόμμα κόκα-κόλα που πάει με όλα. Τι ΠΑΣΟΚ τι ΝΔ όλους τους θέλει. Και αν αυτοί θέλουν να δώσουν μια πράσινη πινελιά στον καπιταλισμό, εμείς θα βάψουμε ολάκερη τη γη κόκκινη.
Ολοκληρώνω την κριτική μου με το ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι αντικαπιταλιστές που πάνε χέρι-χέρι με τον Παναγόπουλο και την παρέα του. Τον βρωμοπασόκο Παναγόπουλο που υπέγραφε κατάπτυστες συμφωνίες για αυξήσεις 77 λεπτών την μέρα, που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές και παζάρευε πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Αυτούς στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κομμουνιστική κατά τα άλλα. Έχουν δε το θράσος να λένε ότι το ΚΚΕ διασπά το κίνημα όταν οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι διπλάσιες σε όγκο και παλμό απ'όλους τους άλλους μαζί. Και αν λες ότι είσαι κομμουνιστής πρέπει να έχεις και τα αρχίδια να υπερασπίζεσαι την Σοβιετική Ένωση, να την υπερασπίζεσαι κριτικά, γιατί παρά τις αντινομίες του ήταν το πρώτο εργατολαικό κράτος στην ιστορία και όχι να την απαρνείσαι και να την λοιδορείς.
Εργαζόμενε ξύπνα δεν είσαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, εργαζόμενος είσαι που σε εκμεταλλεύονται, σε πιάνουν κορόιδο, σε χρησιμοποιούν για να πλουτίζουν οι καπιταλιστές. Μην αφήνεις την τύχη σου στα χέρια του κάθε μαλάκα Καραμανλή και Παπανδρέου, δεν θα σου λύσει κανένας άλλος τα προβλήματά σου αν εσύ ο ίδιος δεν ορθώσεις ανάστημα, αν δεν διεκδικήσεις τον πλούτο που παράγεις. Οργανώσου στο σωματείο σου, διεκδίκησε στους δρόμους το 7ωρο, το 35ωρο, το 5ήμερο που δικαιούσαι τα 1400 βασικό μισθό, ενίσχυσε τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και όταν έρθει ο ώρα της κάλπης δυνάμωσε την φωνή της τάξης σου, ρίξε την κόκκινη ψήφο του ΚΚΕ. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!!!
Τρίτη, Αυγούστου 18, 2009
Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009
Αυγουστιάτικο παραλήρημα
Την Σαλονίκη την χαίρομαι όσο ποτέ τον Αύγουστο, όταν τα γέλια των ανθρώπων καλύπτουν το βουητό του δρόμου. Η πόλη μένει για μένα, να ανακαλύπτω σ'αυτήν άγνωστα μέχρι τώρα κιτάπια. Ακόμα και οι άνθρωποι τώρα είναι διαφορετικοί και αυτό γιατί πια δεν τους δεσμεύει η "δικτατορία της αναγκαιότητας".
Το τρένο της καθημερινής ρουτίνας σταθμεύει στον Αύγουστο και τώρα στις ράγες παίζουν οι πεταλούδες και επιτέλους μπορώ να περπατήσω στο καταπράσινο λιβάδι που μέχρι χτες το κοιτούσα από το παράθυρο του τρένου. Σε αντίθεση με την στάση του Δεκέμβρη, στάση περισσότερο για λόγους ανεφοδιασμού (και εμπορικής εκμετάλλευσης), ο Αύγουστος είναι ο τελικός προορισμός και παράλληλα η αφετηρία για το επόμενο ταξίδι.
Η ησυχία του με μελαγχολεί και με μελαγχολεί περισσότερο όταν με κάνει να θυμάμαι τα περσινά όλο σκοπό τρεχάματα γιατί ο Αύγουστος δεν έχει σκοπό και με βάζει να ψάχνω στον νου μου νέα μονοπάτια και σκοπούς και φυσικά να τα ανακατεύω με τα περασμένα.
Ευτυχώς η δυστυχώς ο Σεπτέμβρης θα με περιμένει στο ταμείο. Θα πάρω το εισιτήριο της γραμμής μου, και επιτέλους το τρένο ξανά θα αρχίσει το γνωστό του τσαφ-τσουφ για να φτάσει τώρα σε ένα άλλο μα τόσο ίδιο Αύγουστο.
Το τρένο της καθημερινής ρουτίνας σταθμεύει στον Αύγουστο και τώρα στις ράγες παίζουν οι πεταλούδες και επιτέλους μπορώ να περπατήσω στο καταπράσινο λιβάδι που μέχρι χτες το κοιτούσα από το παράθυρο του τρένου. Σε αντίθεση με την στάση του Δεκέμβρη, στάση περισσότερο για λόγους ανεφοδιασμού (και εμπορικής εκμετάλλευσης), ο Αύγουστος είναι ο τελικός προορισμός και παράλληλα η αφετηρία για το επόμενο ταξίδι.
Η ησυχία του με μελαγχολεί και με μελαγχολεί περισσότερο όταν με κάνει να θυμάμαι τα περσινά όλο σκοπό τρεχάματα γιατί ο Αύγουστος δεν έχει σκοπό και με βάζει να ψάχνω στον νου μου νέα μονοπάτια και σκοπούς και φυσικά να τα ανακατεύω με τα περασμένα.
Ευτυχώς η δυστυχώς ο Σεπτέμβρης θα με περιμένει στο ταμείο. Θα πάρω το εισιτήριο της γραμμής μου, και επιτέλους το τρένο ξανά θα αρχίσει το γνωστό του τσαφ-τσουφ για να φτάσει τώρα σε ένα άλλο μα τόσο ίδιο Αύγουστο.
Κυριακή, Αυγούστου 02, 2009
«Νέο κύμα εθνικισμού»
Ως "καταγεγραμμένο αίσχος" χαρακτήρισε η γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, το "γεγονός" ότι η Ελλάδα, "παρέχει πολιτικό άσυλο με το σταγονόμετρο", σε δηλώσεις μετά τη συνάντηση που είχε με τον επικεφαλής του ελληνικού Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Γιώργο Τσαρμπόπουλο.
"Δεν θα επιτρέψουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, η προεκλογική περίοδος να αποτελέσει το έναυσμα ενός νέου κύματος εθνικισμού και να χρησιμοποιηθεί το ζήτημα από τα δύο κόμματα εξουσίας, είτε από τη Ν.Δ., η οποία σέβεται υποτίθεται τους νόμους αλλά στην πράξη δεν τους εφαρμόζει, είτε από τη ``μηδενική ανοχή`` του ΠΑΣΟΚ", τόνισε η κ. Παπαρήγα.
Η γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ ανέφερε ότι τα δύο κόμματα "δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τα βάσανα ανθρώπων για τα οποία τα ίδια έχουν ευθύνη".
Επιπλέον, τόνισε ότι σε ελάχιστους παρέχεται πολιτικό άσυλο, επισημαίνοντας ότι "μόνο το 2007 ζήτησαν πολιτικό άσυλο 30.000 άνθρωποι".
Υποστήριξε δε ότι θα ζητούσαν περισσότεροι πολιτικό άσυλο, αλλά δεν το κάνουν "διότι", όπως εξήγησε, "ξέρουν ότι δεν δίνεται στην Ελλάδα και διότι ξέρουν ότι πρέπει να περιμένουν 5 χρόνια κλεισμένοι μέσα σε στρατόπεδα που μπορεί κανείς να τα ονομάσει σύγχρονα Νταχάου".
Σε σχετική ερώτηση, η κ. Παπαρήγα είπε ότι "και τώρα να προκηρυχτούν οι εκλογές δεν τις θεωρούμε πρόωρες", εξηγώντας ότι "η ίδια η κυβέρνηση για να συσπειρώσει το δυναμικό της που δέχεται την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης, ψιθυριστά μιλάει για εκλογές, ενώ το ΠΑΣΟΚ, φωναχτά".
Ακόμη, η κ. Παπαρήγα τόνισε ότι "είτε γίνουν πρόωρες είτε μισοπρόωρες, είτε κανονικά" το ΚΚΕ "δεν θα ανεχτεί να προσπαθήσουν να βάλουν τα λαϊκά στρώματα να διαλέξουν ποιος είναι ο χειρότερος και ποιος είναι ο λιγότερο βάρβαρος".
"Η επιλογή δεν βρίσκεται ανάμεσα στον έναν από τους δύο, αλλά ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης", ανέφερε και τόνισε ότι "ο άλλος δρόμος που εμείς περπατάμε, είναι ο δρόμος ο ασυμβίβαστος με τα επιχειρηματικά μεγαθήρια και τα μονοπώλια".
Πηγή:Εφημερίδα "Πρώτο Θέμα"
"Δεν θα επιτρέψουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, η προεκλογική περίοδος να αποτελέσει το έναυσμα ενός νέου κύματος εθνικισμού και να χρησιμοποιηθεί το ζήτημα από τα δύο κόμματα εξουσίας, είτε από τη Ν.Δ., η οποία σέβεται υποτίθεται τους νόμους αλλά στην πράξη δεν τους εφαρμόζει, είτε από τη ``μηδενική ανοχή`` του ΠΑΣΟΚ", τόνισε η κ. Παπαρήγα.
Η γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ ανέφερε ότι τα δύο κόμματα "δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τα βάσανα ανθρώπων για τα οποία τα ίδια έχουν ευθύνη".
Επιπλέον, τόνισε ότι σε ελάχιστους παρέχεται πολιτικό άσυλο, επισημαίνοντας ότι "μόνο το 2007 ζήτησαν πολιτικό άσυλο 30.000 άνθρωποι".
Υποστήριξε δε ότι θα ζητούσαν περισσότεροι πολιτικό άσυλο, αλλά δεν το κάνουν "διότι", όπως εξήγησε, "ξέρουν ότι δεν δίνεται στην Ελλάδα και διότι ξέρουν ότι πρέπει να περιμένουν 5 χρόνια κλεισμένοι μέσα σε στρατόπεδα που μπορεί κανείς να τα ονομάσει σύγχρονα Νταχάου".
Σε σχετική ερώτηση, η κ. Παπαρήγα είπε ότι "και τώρα να προκηρυχτούν οι εκλογές δεν τις θεωρούμε πρόωρες", εξηγώντας ότι "η ίδια η κυβέρνηση για να συσπειρώσει το δυναμικό της που δέχεται την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης, ψιθυριστά μιλάει για εκλογές, ενώ το ΠΑΣΟΚ, φωναχτά".
Ακόμη, η κ. Παπαρήγα τόνισε ότι "είτε γίνουν πρόωρες είτε μισοπρόωρες, είτε κανονικά" το ΚΚΕ "δεν θα ανεχτεί να προσπαθήσουν να βάλουν τα λαϊκά στρώματα να διαλέξουν ποιος είναι ο χειρότερος και ποιος είναι ο λιγότερο βάρβαρος".
"Η επιλογή δεν βρίσκεται ανάμεσα στον έναν από τους δύο, αλλά ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης", ανέφερε και τόνισε ότι "ο άλλος δρόμος που εμείς περπατάμε, είναι ο δρόμος ο ασυμβίβαστος με τα επιχειρηματικά μεγαθήρια και τα μονοπώλια".
Πηγή:Εφημερίδα "Πρώτο Θέμα"
Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2009
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Στην γειτονία μου έχουμε ένα σχολείο που στις εκλογές μετατρέπεται σε εκλογικό τμήμα. Επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, στις ευρωεκλογές πέρασα μια βόλτα από 'κει να δω τι παίζει. Ανάμεσα στα άλλα άσχετα που είδα παρατήρησα κάτι.
Καθώς κοίταγα τους ανθρώπους που περνούσαν προσπαθούσα να προβλέψω τι θα ψηφίσει ο καθένας(το κάνουν και άλλοι αυτό ή είναι δική μου πατέντα;), άλλοι ήταν κραγμένοι δεξιοί και ακροδεξιοί, άλλοι κάτι ταλαίπωροι σαρραντάριδες μικροαστοί που θα το ρίχνανε στο ΠΑΣΟΚ αγανακτισμένοι από την σημερινή κατάσταση. Πέρασαν και κάτι νιάτα αλλά οι περισσότεροι ήταν γερόντια που και στα ογδόντα τους παραμένουν "καλπόκαυλοι".
Γενικά περάσανε λογιών-λογιών άνθρωποι και υπήρχαν ανάμεσα σε αυτούς και δεξιοί και πασόκοι και εργατόκοσμος του ΚΚΕ, αλλά κάτι έλειπε. Έλειπε ο κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το κομμάτι του λαού στον οποίον απευθύνεσαι, με τον οποίον δουλεύεις και αγωνίζεσαι. Τέτοιον κόσμο εγώ δεν είδα και δεν τον είδα γιατί δεν υπάρχει. Η νεολαία στην οποία απευθύνεται αυτό το κόμμα δεν μπορεί να χαρακρηριστεί ως κατεξοχήν βάση γιατί η νεολαία δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι -αν θέλετε- τάξη, με συμφέροντα που αγκαλιάζουν όλα τα στρώματα της.
Σε ποίον όμως απευθύνεται ο ΣΥΝ; Ο ΣΥΝ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν. Το '91 ανακάλυψε τον ορθό δρόμο του καπιταλισμού, ψηφίζοντας τα διάφορα Μάαστριχτ, αργότερα έγινε το κόμμα της διανόησης, μετά το κόμμα της οικολογίας, μετά το κόμμα της νεολαίας και μέχρι πρότινος ήταν το κόμμα της "πολύχρωμης ενωτικής αριστεράς". Ότι και να παριστάνει από τα παραπάνω σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού, της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου.
Όταν δεν παρεμβαίνεις στους τόπους δουλειάς, δεν βάζεις ταξικά πλαίσια, δεν εναντιώνεσαι στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες, δεν ριζοσπαστικοποίεις την δράση σου περιμένοντας στην γωνία να αρπάξεις κανένα υπουργείο, τότε δεν είσαι καν αριστερά, (γιατί οι όροι αριστερά-δεξιά έχουν νόημα μόνο όταν έχουν ταξικό περιεχόμενο)πόσο μάλλον στήριγμα του εργαζόμενου λαού.
Και αφού είναι έτσι η κατάσταση το κόμμα αυτό (δεν ξέρω πια και πως να το ονομάζω) αναζητάει στήριγμα στην εύκολη λύση, στον εντυποσιασμό, στον καιροσκοπισμό, στον οπορτουνισμό. Επαναστατικές ρητορείες και οι προσπάθειες εντυποσιασμού από τα παράθυρα των τβ μπορεί να είναι πιασάρικα, δεν έχουν όμως στεγανά, δεν φτιάχνουν όμως συνειδήσεις, για αυτό και εν δυνάμει το 18% έγινε εν ενεργεία 4,7%.
Κοντολογίς όπως είπε και η Αλεκάρα το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο δεκέμβρης, ούτε η "ανανεωτικοί", ούτε η ΚΟΕ, ούτε το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η στρατηγική και η κατεύθυνση που έχουν πάρει. Ας το καταλάβουν έστω και τώρα.
Καθώς κοίταγα τους ανθρώπους που περνούσαν προσπαθούσα να προβλέψω τι θα ψηφίσει ο καθένας(το κάνουν και άλλοι αυτό ή είναι δική μου πατέντα;), άλλοι ήταν κραγμένοι δεξιοί και ακροδεξιοί, άλλοι κάτι ταλαίπωροι σαρραντάριδες μικροαστοί που θα το ρίχνανε στο ΠΑΣΟΚ αγανακτισμένοι από την σημερινή κατάσταση. Πέρασαν και κάτι νιάτα αλλά οι περισσότεροι ήταν γερόντια που και στα ογδόντα τους παραμένουν "καλπόκαυλοι".
Γενικά περάσανε λογιών-λογιών άνθρωποι και υπήρχαν ανάμεσα σε αυτούς και δεξιοί και πασόκοι και εργατόκοσμος του ΚΚΕ, αλλά κάτι έλειπε. Έλειπε ο κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το κομμάτι του λαού στον οποίον απευθύνεσαι, με τον οποίον δουλεύεις και αγωνίζεσαι. Τέτοιον κόσμο εγώ δεν είδα και δεν τον είδα γιατί δεν υπάρχει. Η νεολαία στην οποία απευθύνεται αυτό το κόμμα δεν μπορεί να χαρακρηριστεί ως κατεξοχήν βάση γιατί η νεολαία δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι -αν θέλετε- τάξη, με συμφέροντα που αγκαλιάζουν όλα τα στρώματα της.
Σε ποίον όμως απευθύνεται ο ΣΥΝ; Ο ΣΥΝ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν. Το '91 ανακάλυψε τον ορθό δρόμο του καπιταλισμού, ψηφίζοντας τα διάφορα Μάαστριχτ, αργότερα έγινε το κόμμα της διανόησης, μετά το κόμμα της οικολογίας, μετά το κόμμα της νεολαίας και μέχρι πρότινος ήταν το κόμμα της "πολύχρωμης ενωτικής αριστεράς". Ότι και να παριστάνει από τα παραπάνω σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού, της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου.
Όταν δεν παρεμβαίνεις στους τόπους δουλειάς, δεν βάζεις ταξικά πλαίσια, δεν εναντιώνεσαι στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες, δεν ριζοσπαστικοποίεις την δράση σου περιμένοντας στην γωνία να αρπάξεις κανένα υπουργείο, τότε δεν είσαι καν αριστερά, (γιατί οι όροι αριστερά-δεξιά έχουν νόημα μόνο όταν έχουν ταξικό περιεχόμενο)πόσο μάλλον στήριγμα του εργαζόμενου λαού.
Και αφού είναι έτσι η κατάσταση το κόμμα αυτό (δεν ξέρω πια και πως να το ονομάζω) αναζητάει στήριγμα στην εύκολη λύση, στον εντυποσιασμό, στον καιροσκοπισμό, στον οπορτουνισμό. Επαναστατικές ρητορείες και οι προσπάθειες εντυποσιασμού από τα παράθυρα των τβ μπορεί να είναι πιασάρικα, δεν έχουν όμως στεγανά, δεν φτιάχνουν όμως συνειδήσεις, για αυτό και εν δυνάμει το 18% έγινε εν ενεργεία 4,7%.
Κοντολογίς όπως είπε και η Αλεκάρα το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο δεκέμβρης, ούτε η "ανανεωτικοί", ούτε η ΚΟΕ, ούτε το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η στρατηγική και η κατεύθυνση που έχουν πάρει. Ας το καταλάβουν έστω και τώρα.
Κυριακή, Ιουλίου 19, 2009
Πως θα ήταν αν ήταν γείτονές μας
Φανταστείτε διάφοροι πολιτικοί να ήταν απλά άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, να ήταν γειτόνοι μας. Τι γείτονας θα ήταν ο καθένας από αυτούς(όπως καταλαβαίνετε έχω πολύ σοβαρούς προβληματισμούς); Να πως τους φαντάζομαι εγώ:
Στάλιν- Αν είχατε για γείτονα τον Στάλιν πιθανότατα η γειτονιά σας θα ήταν υπόδειγμα ησυχίας και αυτό γιατί δεν θα υπήρχαν κλέφτες, ληστές, βαποράκια, και ότι άλλο παρακμιακό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από το την κατοικία του συντρόφου. Αν η πολυκατοικία σας, πριν μετακομίσει εκεί ο Στάλιν, χρησημοποιούσε ξυλόσομπες και δεν είχε ούτε ασανσέρ τότε με ένα πεντάμηνο πλάνο που θα εκπονούσε θα "εκβιομηχάνιζε" την πολυκατοικία με ασανσέρ στολισμένο με έργα τέχνης που θα δούλευε με υδροηλεκτρική ενέργεια, και πυρηνικά καλοριφέρ(εντάξει εδώ μπορεί να υπερβάλω λίγο). Βέβαια οι κατακτήσεις απαιτούν και θυσίες, έτσι όποιος κάνει παράπονα για φασαρία, ή αρνηθεί θα συνεισφέρει στην κοινή προσπάθεια να έφευγε από την πολυκατοικία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γκορμπατσόβ- Ο Μιχαήλ θα ήταν ο καλός μας γείτονας, για ότι και να τον χρειαστούμε ακόμα και στις τέσσερις το χάραμα θα σηκωθεί με χαρά να μας εξυπηρετήσει. Το μισό του σπίτι είναι υποθηκευμένο και χρωστάει τα κέρατά του στις τράπεζες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πέσει θύμα διάρρηξης, αλλά σαν μεγαλόκαρδος δεν κατέθεσε ποτέ του μήνυση και ας ήξερε ποιος τον είχε διαρρήξει. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στον δρόμο φτωχός και περιφρονημένος από φίλους και γνωστούς.
Γιέλτσιν- Ένας ξεμωραμένος μεθύστακας, αγαπημένη του ασχολία εκτός από το ποτό είναι να θάβει τους γείτονές πίσω από την πλάτη τους και να σας κάνει τράκες. Σίγουρα θα τον έχετε πετύχει να χαζεύει κρυφά την κόρη ή την γυναίκα σας.
Μπερλουσκόνι- Ο Σίλβιο ως γείτονας θα ήταν ένας διεστραμμένος πορνόγερος με πολλά λεφτά. Δεν θα ερχόταν ποτέ στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας προσποιούμενος τον άρρωστο. Κάτι μυστήριοι τύποι με μαύρα θα έρχονταν συχνά-πυκνά στο σπίτι του, ενώ που και που θα ακουγόταν από δίπλα και κανένας πυροβολισμός. Θα ήταν περιττό να πούμε πως η παρέλαση από κορίτσια θα ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ομπάμα- Το παιδί που ξεκίνησε από τα χαμηλά (δεύτερο υπόγειο) και έφτασε στα ρετιρέ. Κομψός και προσεγμένος ως την τελευταία λεπτομέρεια, ποτέ δεν έδωσε λαβή για σχόλια και το μόνο μελανό που έχει είναι το χρώμα του.
(οι ντόπιοι)
Καραμανλής- Ο Καραμανλής μπορεί να είναι οικογενιάρχης αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει κοινή γλώσσα με την νεολαία. Πολύ συχνά σας καλεί να αράξετε σπίτι του να πιείτε μπυρίτσα βλέποντας σε DVD τον Άρχοντα ή να παίξετε assassin's creed μαζί.
Παπανδρέου- Ο Γεωργάκης θα σας είχε τρελάνει με τις γυμναστικές του κάθε μέρα. Ένα διαρκές "τουπ", "τουπ", "τουπ" που θα ακουγόταν θα τον έκανε να δέχεται συχνά τις παρατηρήσεις σας. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο Γεωργάκης κάθε Κυριακή παίρνει το βουνά με το ποδήλατο. Κάθε φορά που τυχαίνει να έρχεστε από κάποια νυχτερινή διασκέδασε τον συναντάτε να κάνει τζόκινγκ με το γνωστό αέρινο στυλ του. Σε γενικές γραμμές τον συμπαθείτε και μάλιστα τον επισκεφθήκατε και στο ΚΑΤ μια φορά που έσπασε τα πλευρά του από ατύχημα σε μπαντζι-τζαμπινγκ.
Παπαρήγα- Η Αλέκα είναι μια περίεργη φυσιογνωμία. Διαμαρτύρεται έντονα για τα πολλά κοινόχρηστα που έχει η πολυκατοικία και δίνει αγώνα να μονιμοποιήσετε την αλλοδαπή καθαρίστρια. Είναι τσακωμένη με όλους τους άλλους ενοίκους και μόνο λίγοι πιστοί σύντροφοι, της έχουν απομείνει. Την έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια και δεν της κρατάτε κακία για μερικές βαριές κουβέντες που ανταλλάξατε στο παρελθόν.
Τσίπρας- Ένα τρελό τρελό παιδί. Φοιτητής; Μαθητής; Δεν έχετε καταλάβει τι ακριβώς είναι. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα που πηγαινοέρχονται κάτι περίεργοι φίλοι του. Κατά καιρούς τον επισκέπτεται και η μάνα του οπότε οι φωνές τους δεν σας αφήνουν να κάνετε τον ύπνο σας. Έχει χτυπήσει με το παπάκι του στο καινούριο αμάξι σας και τον έχετε σαπίσει στο ξύλο.
Καρατζαφέρης- Ο Καρατζαφέρης είναι ένας στριμμένος γεροξεκούτης. Κυνηγάει τα παιδιά της γειτονιάς με την σκούπα και δεν τα αφήνει να παίξουν κοντά στην πολυκατοικία. Όταν μετακόμισε στην πολυκατοικία οικογένεια Αλβανών άρχισε να μαζεύει υπογραφές για να τους διώξει(αυτό το σύστημα άραγε ισχύει ή είναι μύθος;). Αφού δεν το κατάφερε,από τον φόβο του για τους νέους γείτονες κλειδώθηκε στο διαμέρισμά του και βγήκε μετά από έναν μήνα, όταν του τελείωσαν οι προμήθειες.
Υ.Γ. Σε όσους άντεξαν και διάβασαν όλο αυτό το κακούργημα θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου.
Στάλιν- Αν είχατε για γείτονα τον Στάλιν πιθανότατα η γειτονιά σας θα ήταν υπόδειγμα ησυχίας και αυτό γιατί δεν θα υπήρχαν κλέφτες, ληστές, βαποράκια, και ότι άλλο παρακμιακό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από το την κατοικία του συντρόφου. Αν η πολυκατοικία σας, πριν μετακομίσει εκεί ο Στάλιν, χρησημοποιούσε ξυλόσομπες και δεν είχε ούτε ασανσέρ τότε με ένα πεντάμηνο πλάνο που θα εκπονούσε θα "εκβιομηχάνιζε" την πολυκατοικία με ασανσέρ στολισμένο με έργα τέχνης που θα δούλευε με υδροηλεκτρική ενέργεια, και πυρηνικά καλοριφέρ(εντάξει εδώ μπορεί να υπερβάλω λίγο). Βέβαια οι κατακτήσεις απαιτούν και θυσίες, έτσι όποιος κάνει παράπονα για φασαρία, ή αρνηθεί θα συνεισφέρει στην κοινή προσπάθεια να έφευγε από την πολυκατοικία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γκορμπατσόβ- Ο Μιχαήλ θα ήταν ο καλός μας γείτονας, για ότι και να τον χρειαστούμε ακόμα και στις τέσσερις το χάραμα θα σηκωθεί με χαρά να μας εξυπηρετήσει. Το μισό του σπίτι είναι υποθηκευμένο και χρωστάει τα κέρατά του στις τράπεζες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πέσει θύμα διάρρηξης, αλλά σαν μεγαλόκαρδος δεν κατέθεσε ποτέ του μήνυση και ας ήξερε ποιος τον είχε διαρρήξει. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στον δρόμο φτωχός και περιφρονημένος από φίλους και γνωστούς.
Γιέλτσιν- Ένας ξεμωραμένος μεθύστακας, αγαπημένη του ασχολία εκτός από το ποτό είναι να θάβει τους γείτονές πίσω από την πλάτη τους και να σας κάνει τράκες. Σίγουρα θα τον έχετε πετύχει να χαζεύει κρυφά την κόρη ή την γυναίκα σας.
Μπερλουσκόνι- Ο Σίλβιο ως γείτονας θα ήταν ένας διεστραμμένος πορνόγερος με πολλά λεφτά. Δεν θα ερχόταν ποτέ στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας προσποιούμενος τον άρρωστο. Κάτι μυστήριοι τύποι με μαύρα θα έρχονταν συχνά-πυκνά στο σπίτι του, ενώ που και που θα ακουγόταν από δίπλα και κανένας πυροβολισμός. Θα ήταν περιττό να πούμε πως η παρέλαση από κορίτσια θα ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ομπάμα- Το παιδί που ξεκίνησε από τα χαμηλά (δεύτερο υπόγειο) και έφτασε στα ρετιρέ. Κομψός και προσεγμένος ως την τελευταία λεπτομέρεια, ποτέ δεν έδωσε λαβή για σχόλια και το μόνο μελανό που έχει είναι το χρώμα του.
(οι ντόπιοι)
Καραμανλής- Ο Καραμανλής μπορεί να είναι οικογενιάρχης αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει κοινή γλώσσα με την νεολαία. Πολύ συχνά σας καλεί να αράξετε σπίτι του να πιείτε μπυρίτσα βλέποντας σε DVD τον Άρχοντα ή να παίξετε assassin's creed μαζί.
Παπανδρέου- Ο Γεωργάκης θα σας είχε τρελάνει με τις γυμναστικές του κάθε μέρα. Ένα διαρκές "τουπ", "τουπ", "τουπ" που θα ακουγόταν θα τον έκανε να δέχεται συχνά τις παρατηρήσεις σας. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο Γεωργάκης κάθε Κυριακή παίρνει το βουνά με το ποδήλατο. Κάθε φορά που τυχαίνει να έρχεστε από κάποια νυχτερινή διασκέδασε τον συναντάτε να κάνει τζόκινγκ με το γνωστό αέρινο στυλ του. Σε γενικές γραμμές τον συμπαθείτε και μάλιστα τον επισκεφθήκατε και στο ΚΑΤ μια φορά που έσπασε τα πλευρά του από ατύχημα σε μπαντζι-τζαμπινγκ.
Παπαρήγα- Η Αλέκα είναι μια περίεργη φυσιογνωμία. Διαμαρτύρεται έντονα για τα πολλά κοινόχρηστα που έχει η πολυκατοικία και δίνει αγώνα να μονιμοποιήσετε την αλλοδαπή καθαρίστρια. Είναι τσακωμένη με όλους τους άλλους ενοίκους και μόνο λίγοι πιστοί σύντροφοι, της έχουν απομείνει. Την έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια και δεν της κρατάτε κακία για μερικές βαριές κουβέντες που ανταλλάξατε στο παρελθόν.
Τσίπρας- Ένα τρελό τρελό παιδί. Φοιτητής; Μαθητής; Δεν έχετε καταλάβει τι ακριβώς είναι. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα που πηγαινοέρχονται κάτι περίεργοι φίλοι του. Κατά καιρούς τον επισκέπτεται και η μάνα του οπότε οι φωνές τους δεν σας αφήνουν να κάνετε τον ύπνο σας. Έχει χτυπήσει με το παπάκι του στο καινούριο αμάξι σας και τον έχετε σαπίσει στο ξύλο.
Καρατζαφέρης- Ο Καρατζαφέρης είναι ένας στριμμένος γεροξεκούτης. Κυνηγάει τα παιδιά της γειτονιάς με την σκούπα και δεν τα αφήνει να παίξουν κοντά στην πολυκατοικία. Όταν μετακόμισε στην πολυκατοικία οικογένεια Αλβανών άρχισε να μαζεύει υπογραφές για να τους διώξει(αυτό το σύστημα άραγε ισχύει ή είναι μύθος;). Αφού δεν το κατάφερε,από τον φόβο του για τους νέους γείτονες κλειδώθηκε στο διαμέρισμά του και βγήκε μετά από έναν μήνα, όταν του τελείωσαν οι προμήθειες.
Υ.Γ. Σε όσους άντεξαν και διάβασαν όλο αυτό το κακούργημα θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου.
Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2009
Ο Μάικλ Μουρ ξαναχτυπάει με νέα ταινία
Και τι ταινία, εναντίων λέει του καπιταλισμού! Για να δούμε... (πατήστε στον τίτλο για περισσότερα)
Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009
Δευτέρα, Ιουλίου 13, 2009
Το διήμερο της ΚΝΕ στο Νεστόριο
Φέτος ήμουν για πρώτη φορά σε διήμερο και το Νεστόριο αποδείχτηκε καλή αρχή και σίγουρα με έκανε να ανυπομονώ για του χρόνου, σε μια άλλη ιστορική τοποθεσία. Η άψογη οργάνωση, το πανέμορφο φυσικό (και διακοσμημένο με σφυροδρέπανα και κατακόκκινες σημαίες)τοπίο και η μαζική παρουσία των συντρόφων και όχι μόνο ήταν μερικά μόνο από αυτά που συνέβαλαν για το όμορφο αποτέλεσμα.
Ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα σε σκηνί και παρόλο το σιβηρικών αναλογιών κρύο που έκανε το ξημέρωμα, το ευχαριστήθηκα. Στο κάτω-κάτω ήξερα που πάω, ήμουν προετιμασμένος (τουλάχιστον ψυχολογικά, γιατί κατά τα άλλα όχι και τόσο). Με την ευκαιρία συνάντησα και συντρόφους που είχα να δω καιρό, δυστυχώς ο μεγάλος τους αριθμός και το λίγο διάστημα της εκεί παραμονής μας, δεν μου δώσανε την ευκαιρία να αφιερώσω σε όλους τον επαρκή χρόνο. Ίσως όμως και καλύτερα έτσι, αυτό το λίγο είναι και το πιο έντονο και ουσιαστικό.
Το διήμερο όμως μου προσέφερε και άλλα πράγματα, διδακτικά ή πρακτικά αν θέλετε. Έμαθα ας πούμε να στήνω και να ξεστήνω σκηνή (παρεπιπτόντως στο μεγάλο κόκκινο σκηνί αμέσως μετά την γέφυρα εγώ κοιμόμουν και όχι ο σ. Πρωτούλης όπως λανθασμένα ελέχθη) και να ψήνω σουβλάκια (ή τέλος πάντων τελειοποίησα την τεχνική μου σε αυτό.
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι και αφού ξεμπέρδεψα με τα στησίματα το βράδυ της παρασκευής, το συγκρότημα της ΚΝΕ Θεσσαλονίκης με αποζημίωσε με τα γαμάτα τραγούδια που έπαιξε και με έκανε να χορέψω, κάτι που το κάνω σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Το κρύο όμως με έκανε τελικά να πάω για ύπνο μην αντέχοντας άλλο με το κοντομάνικο.
Το άλλο πρωί με ξύπνησαν με τις φωνές τους οι "ενοχλητικοί" σύντροφοι στις δίπλα σκηνές που από πολύ νωρίς άρχισαν τα δικά τους. Στα "αγαπημένα" επίσης βάζω το τουρνουά μπάσκετ που προσέφερε θέαμα και αρκετό γέλιο, μπορεί το τουρνουά να το κέρδισε η Σαλονίκη αλλά την μάχη της κερκίδας την κέρδισε δίκαια το Αιγαίο, παραθέτω τα συνθήματα που ακούστηκαν: "Σεισμός, σεισμός, κομμουνισμός - περνάει του Αιγαίου ο Κόκκινος Στρατός", και "Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το Αιγαίο, ή με τους πελάτες", μου άρεσε και το "οι πιο τραγέλοι κνίτες είναι οι ακρίτες" από την Αν.Μακεδονία και Θράκη. Το μεσημέρι πολλοί κάνανε "εξόρμηση" στο ποτάμι και οι τρεις ταβέρνες-καντίνες με τα σουβλάκια γέμισαν ουρές θυμίζοντας τα σοβιετικά γιουνιβερμάγκ στα τελευταία τους. Εκεί γύρο μου ήρθε και το μήνυμα στο κινητό για το σημείο συνάντησης των red bloggers. Στη συνάντηση δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω λόγω της χρέωσης που είχα εκείνη την ώρα, αλλά και επειδή το μήνυμα που ...ε-στάλιν ήθελε ειδική αποκωδικοποίηση για να κατανοηθεί η ακριβής τοποθεσία. Μετά οι ομιλίες και το αφιέρωμα στην Μ.Δημητριάδη με αποκορύφωμα τον μεγάλο Αγάθωνα που μας κράτησε παρέα μέχρι αργά.
Κυριακή πρωί ξεστήσαμε τις σκηνές και φύγαμε για την Λυκόραχη και ένα εκπληκτικό μουσικό και λογοτεχνικό πρόγραμμα μας ατσάλωσε το ηθικό και την περηφάνια. Εκεί μίλησε ο σ. Γόντικας από την ΚΕ του κόμματος ενώ χαιρέτησαν εκπρόσωποι από την ΕΔΟΝ και το TKP. Τέλος, ανεβήκαμε πάνω στο βουνό και επισκεφτίκαμε το ιστορικό πυροβολείο του ΔΣΕ όπου και καταθέσαμε στεφάνι.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου από το διήμερο, επόμενη μεγάλη συνάντηση το φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη.
Ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα σε σκηνί και παρόλο το σιβηρικών αναλογιών κρύο που έκανε το ξημέρωμα, το ευχαριστήθηκα. Στο κάτω-κάτω ήξερα που πάω, ήμουν προετιμασμένος (τουλάχιστον ψυχολογικά, γιατί κατά τα άλλα όχι και τόσο). Με την ευκαιρία συνάντησα και συντρόφους που είχα να δω καιρό, δυστυχώς ο μεγάλος τους αριθμός και το λίγο διάστημα της εκεί παραμονής μας, δεν μου δώσανε την ευκαιρία να αφιερώσω σε όλους τον επαρκή χρόνο. Ίσως όμως και καλύτερα έτσι, αυτό το λίγο είναι και το πιο έντονο και ουσιαστικό.
Το διήμερο όμως μου προσέφερε και άλλα πράγματα, διδακτικά ή πρακτικά αν θέλετε. Έμαθα ας πούμε να στήνω και να ξεστήνω σκηνή (παρεπιπτόντως στο μεγάλο κόκκινο σκηνί αμέσως μετά την γέφυρα εγώ κοιμόμουν και όχι ο σ. Πρωτούλης όπως λανθασμένα ελέχθη) και να ψήνω σουβλάκια (ή τέλος πάντων τελειοποίησα την τεχνική μου σε αυτό.
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι και αφού ξεμπέρδεψα με τα στησίματα το βράδυ της παρασκευής, το συγκρότημα της ΚΝΕ Θεσσαλονίκης με αποζημίωσε με τα γαμάτα τραγούδια που έπαιξε και με έκανε να χορέψω, κάτι που το κάνω σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Το κρύο όμως με έκανε τελικά να πάω για ύπνο μην αντέχοντας άλλο με το κοντομάνικο.
Το άλλο πρωί με ξύπνησαν με τις φωνές τους οι "ενοχλητικοί" σύντροφοι στις δίπλα σκηνές που από πολύ νωρίς άρχισαν τα δικά τους. Στα "αγαπημένα" επίσης βάζω το τουρνουά μπάσκετ που προσέφερε θέαμα και αρκετό γέλιο, μπορεί το τουρνουά να το κέρδισε η Σαλονίκη αλλά την μάχη της κερκίδας την κέρδισε δίκαια το Αιγαίο, παραθέτω τα συνθήματα που ακούστηκαν: "Σεισμός, σεισμός, κομμουνισμός - περνάει του Αιγαίου ο Κόκκινος Στρατός", και "Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το Αιγαίο, ή με τους πελάτες", μου άρεσε και το "οι πιο τραγέλοι κνίτες είναι οι ακρίτες" από την Αν.Μακεδονία και Θράκη. Το μεσημέρι πολλοί κάνανε "εξόρμηση" στο ποτάμι και οι τρεις ταβέρνες-καντίνες με τα σουβλάκια γέμισαν ουρές θυμίζοντας τα σοβιετικά γιουνιβερμάγκ στα τελευταία τους. Εκεί γύρο μου ήρθε και το μήνυμα στο κινητό για το σημείο συνάντησης των red bloggers. Στη συνάντηση δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω λόγω της χρέωσης που είχα εκείνη την ώρα, αλλά και επειδή το μήνυμα που ...ε-στάλιν ήθελε ειδική αποκωδικοποίηση για να κατανοηθεί η ακριβής τοποθεσία. Μετά οι ομιλίες και το αφιέρωμα στην Μ.Δημητριάδη με αποκορύφωμα τον μεγάλο Αγάθωνα που μας κράτησε παρέα μέχρι αργά.
Κυριακή πρωί ξεστήσαμε τις σκηνές και φύγαμε για την Λυκόραχη και ένα εκπληκτικό μουσικό και λογοτεχνικό πρόγραμμα μας ατσάλωσε το ηθικό και την περηφάνια. Εκεί μίλησε ο σ. Γόντικας από την ΚΕ του κόμματος ενώ χαιρέτησαν εκπρόσωποι από την ΕΔΟΝ και το TKP. Τέλος, ανεβήκαμε πάνω στο βουνό και επισκεφτίκαμε το ιστορικό πυροβολείο του ΔΣΕ όπου και καταθέσαμε στεφάνι.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου από το διήμερο, επόμενη μεγάλη συνάντηση το φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη.
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009
Γιατί δεν ασχολιόταν με την μουσική νωρίτερα ο βλάκας;
Ποιος άλλος, ο Γκορμπατσώβ. Πατήστε στον τίτλο για σχετικά.
Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009
Για τους «Μεγάλους Έλληνες»
Η καμπάνια «Μεγάλοι Έλληνες» ανέδειξε εκ νέου το ζήτημα της τηλεοπτικής διαχείρισης της ιστορίας και ειδικότερα της «εθνικής» ιστορίας. Ανέδειξε ένα τμήμα των μηχανισμών με τους οποίους το παρελθόν προσαρμόζεται στα εκάστοτε κρατικά μέτρα και καθίσταται «ιστορία» έτοιμη προς μαζική βρώση, ιστορία fast-food.
Η εκπομπή δέχεται ως δεδομένο, χωρίς να το επερωτά καθόλου, το λεγόμενο σχήμα του «τρισχιλιετούς ελληνισμού», το περίφημο σχήμα του Κ. Παπαρρηγόπουλου. Επεκτείνει αυθαίρετα προς τα πίσω την έννοια του έθνους, φτάνοντάς την σε περιόδους χιλιετίες μακριά από την ιστορική περίοδο γένεσης των εθνών, αγνοώντας (όπως άλλωστε και τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας) όλα τα σχετικά πορίσματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Αντιμετωπίζει τους βιογραφούμενους χαρακτήρες ως απόλυτα μεγέθη, άσχετα από τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έζησαν και τα πολιτισμικά τους συμφραζόμενα και αντί να τα βιογραφεί τα αγιογραφεί. Με ιδιαίτερη αφέλεια, στήνει έναν διαγωνισμό τύπου ιστορικών καλλιστείων ή καλύτερα μίας ιστορικής Eurovision.
Με την ίδια αφέλεια υποστηρίζει πως μπορούμε να συγκρίνουμε, ως προς κάποια κοινά (πολιτισμικώς, άρα σχετικώς οριζόμενα) χαρακτηριστικά, προσωπικότητες που έζησαν σε εποχές με απόσταση μερικών χιλιάδων ετών. Με ποιον τρόπο μπορούν να συγκριθούν, για παράδειγμα, ως προς την «ανδρεία» τους ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Κολοκοτρώνης; Η ανδρεία εκφραζόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο; Είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο ως έννοια; Και μήπως, για να μπορέσουμε να στήσουμε αυτήν την αναμέτρηση είμαστε υποχρεωμένοι να «στρογγυλέψουμε» την ιστορία; Διότι, διαφορετικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αλλιώς οριζόταν κοινωνικά η «ανδρεία» το 323 π.Χ., αλλιώς το 1821 μ.Χ. και αλλιώς σήμερα και άρα η σύγκριση -και το show- δεν έχει νόημα. Για να μην αναφερθούμε σε ατάκες χυδαίου marketing του τύπου «Αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος θα ψήφιζε Κολοκοτρώνη».
Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ακόμη επιμέρους σχόλια για την εκπομπή. Όπως για την εμφάνιση άσχετων «τηλεαστέρων» σε ρόλο εκπροσώπων Τύπου των Μεγάλων Ελλήνων. Ή για το αφόρητο εθνικιστικό «κιτς» στοιχείο που απέπνεαν κάποια επεισόδια. Ή για την αντίληψη της ιστορίας ως προϊόν της βούλησης και της δράσης μεγάλων ανδρών, χωρίς τη συμμετοχή των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων (χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τη διαφήμιση της εκπομπής για τον Κ. Καραμανλή: «Ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη»). Όμως, η βασική συνέπεια αυτής της εκπομπής είναι η εξής: Επισφραγίζει μια στρεβλή αντίληψη για την ιστορία μέσω της μαζικής συμμετοχής του κόσμου στην ψηφοφορία.
Η εκπομπή υποτίθεται πως καλεί τον κόσμο να «ψηφίσει» για ένα πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, τον καλεί να επιβεβαιώσει μία αντίληψη για την ιστορία και για τη χρήση της, τόσο την πολιτική όσο και τη χρήση της ως τηλεοπτικό happening. Και αυτή η αντίληψη φέρει πλέον το τηλεοπτικό βάρος των χιλιάδων καταχωρημένων ηλεκτρονικών ψήφων. Όμως, η ιστορία δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει πάντα (λόγω της συνθετότητάς και της σοβαρότητάς του) αντικείμενο ωριαίας τηλεοπτικής διαχείρισης. Δεν είναι διαγωνισμός. Και για αυτό θεωρούμε απαράδεκτη και εξαιρετικά απογοητευτική τη συμμετοχή πανεπιστημιακών σε αυτό το εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε πως «η ιστορία αρκείται στο να μπορέσει να συλλάβει και να εννοήσει τους μηχανισμούς που διέπουν τη λειτουργία, την κίνηση των κοινωνικών σχηματισμών. Στο μέτρο που το επιτυγχάνει γίνεται μία επιστήμη επαναστατική από αυτό και μόνο το γεγονός». Η πλαστική-προκάτ αντίληψη της ιστορίας που τη μετατρέπει σε χυλό δεν εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ως νέοι ερευνητές και νέες ερευνήτριες, που βιώνουμε ήδη την απαξίωση των επιστημονικών μας αντικειμένων καθώς και τον αποκλεισμό από την επαγγελματική άσκησή τους, βρίσκουμε προκλητική την αναγωγή αυτής της αντιεπιστημονικής πρόσληψης της ιστορίας σε κυρίαρχη και επίσημη, καθώς και την αναβίβαση των προεξαρχόντων της σε «ειδήμονες».
Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν 50 νέοι ερευνητές και ερευνήτριες πολιτικών και κοινωνικών επιστημών του Παντείου Παν/μίου, μεταξύ των οποίων και οι συνεργάτες της “Αυγής”: Κλεονίκη Αλεξοπούλου, Νάσος Ηλιόπουλος, Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Σταύρος Παναγιωτίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Παπανικολόπουλος.
πηγή: Εφημερίδα Αυγή
Η εκπομπή δέχεται ως δεδομένο, χωρίς να το επερωτά καθόλου, το λεγόμενο σχήμα του «τρισχιλιετούς ελληνισμού», το περίφημο σχήμα του Κ. Παπαρρηγόπουλου. Επεκτείνει αυθαίρετα προς τα πίσω την έννοια του έθνους, φτάνοντάς την σε περιόδους χιλιετίες μακριά από την ιστορική περίοδο γένεσης των εθνών, αγνοώντας (όπως άλλωστε και τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας) όλα τα σχετικά πορίσματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Αντιμετωπίζει τους βιογραφούμενους χαρακτήρες ως απόλυτα μεγέθη, άσχετα από τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έζησαν και τα πολιτισμικά τους συμφραζόμενα και αντί να τα βιογραφεί τα αγιογραφεί. Με ιδιαίτερη αφέλεια, στήνει έναν διαγωνισμό τύπου ιστορικών καλλιστείων ή καλύτερα μίας ιστορικής Eurovision.
Με την ίδια αφέλεια υποστηρίζει πως μπορούμε να συγκρίνουμε, ως προς κάποια κοινά (πολιτισμικώς, άρα σχετικώς οριζόμενα) χαρακτηριστικά, προσωπικότητες που έζησαν σε εποχές με απόσταση μερικών χιλιάδων ετών. Με ποιον τρόπο μπορούν να συγκριθούν, για παράδειγμα, ως προς την «ανδρεία» τους ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Κολοκοτρώνης; Η ανδρεία εκφραζόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο; Είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο ως έννοια; Και μήπως, για να μπορέσουμε να στήσουμε αυτήν την αναμέτρηση είμαστε υποχρεωμένοι να «στρογγυλέψουμε» την ιστορία; Διότι, διαφορετικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αλλιώς οριζόταν κοινωνικά η «ανδρεία» το 323 π.Χ., αλλιώς το 1821 μ.Χ. και αλλιώς σήμερα και άρα η σύγκριση -και το show- δεν έχει νόημα. Για να μην αναφερθούμε σε ατάκες χυδαίου marketing του τύπου «Αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος θα ψήφιζε Κολοκοτρώνη».
Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ακόμη επιμέρους σχόλια για την εκπομπή. Όπως για την εμφάνιση άσχετων «τηλεαστέρων» σε ρόλο εκπροσώπων Τύπου των Μεγάλων Ελλήνων. Ή για το αφόρητο εθνικιστικό «κιτς» στοιχείο που απέπνεαν κάποια επεισόδια. Ή για την αντίληψη της ιστορίας ως προϊόν της βούλησης και της δράσης μεγάλων ανδρών, χωρίς τη συμμετοχή των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων (χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τη διαφήμιση της εκπομπής για τον Κ. Καραμανλή: «Ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη»). Όμως, η βασική συνέπεια αυτής της εκπομπής είναι η εξής: Επισφραγίζει μια στρεβλή αντίληψη για την ιστορία μέσω της μαζικής συμμετοχής του κόσμου στην ψηφοφορία.
Η εκπομπή υποτίθεται πως καλεί τον κόσμο να «ψηφίσει» για ένα πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, τον καλεί να επιβεβαιώσει μία αντίληψη για την ιστορία και για τη χρήση της, τόσο την πολιτική όσο και τη χρήση της ως τηλεοπτικό happening. Και αυτή η αντίληψη φέρει πλέον το τηλεοπτικό βάρος των χιλιάδων καταχωρημένων ηλεκτρονικών ψήφων. Όμως, η ιστορία δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει πάντα (λόγω της συνθετότητάς και της σοβαρότητάς του) αντικείμενο ωριαίας τηλεοπτικής διαχείρισης. Δεν είναι διαγωνισμός. Και για αυτό θεωρούμε απαράδεκτη και εξαιρετικά απογοητευτική τη συμμετοχή πανεπιστημιακών σε αυτό το εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε πως «η ιστορία αρκείται στο να μπορέσει να συλλάβει και να εννοήσει τους μηχανισμούς που διέπουν τη λειτουργία, την κίνηση των κοινωνικών σχηματισμών. Στο μέτρο που το επιτυγχάνει γίνεται μία επιστήμη επαναστατική από αυτό και μόνο το γεγονός». Η πλαστική-προκάτ αντίληψη της ιστορίας που τη μετατρέπει σε χυλό δεν εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ως νέοι ερευνητές και νέες ερευνήτριες, που βιώνουμε ήδη την απαξίωση των επιστημονικών μας αντικειμένων καθώς και τον αποκλεισμό από την επαγγελματική άσκησή τους, βρίσκουμε προκλητική την αναγωγή αυτής της αντιεπιστημονικής πρόσληψης της ιστορίας σε κυρίαρχη και επίσημη, καθώς και την αναβίβαση των προεξαρχόντων της σε «ειδήμονες».
Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν 50 νέοι ερευνητές και ερευνήτριες πολιτικών και κοινωνικών επιστημών του Παντείου Παν/μίου, μεταξύ των οποίων και οι συνεργάτες της “Αυγής”: Κλεονίκη Αλεξοπούλου, Νάσος Ηλιόπουλος, Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Σταύρος Παναγιωτίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Παπανικολόπουλος.
πηγή: Εφημερίδα Αυγή
Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009
ΠΑΣΟΚ & ΛΑ.Ο.Σ περίεργες συμπτώσεις...
Σε πολλούς, ακόμα και σε φανατικούς αντι-πασόκους, δεν θα ερχόταν στο μυαλό αυτό που θα γράψω, ούτε ακόμα και εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό παρά μόνο όταν διάβασα κάτι σχετικό σε άλλο μπλογκ. Όπως μπορεί να υποψιαστίκατε ήδη από τον τίτλο μιλάω για την σχέση του ΠΑΣΟΚ με το ΛΑΟΣ. Και επειδή σίγουρα θα ακούγεται περίεργο στα αυτιά σας τι κοινό έχουν τα δύο κόμματα εκτός του γεγονότος ότι είναι και οι δύο υπηρέτες του κεφαλαίου, ιδού:
1- Το ΠΑΣΟΚ στις αρχές του ήταν ένα κόμμα λαϊκιστικό, λαοπλάνο, όπως είναι τώρα το ΛΑΟΣ, 2- Το ΠΑΣΟΚ είχε στα νιάτα του αντι-αμερικάνικη ρητορεία όπως έχει τώρα το ΛΑΟΣ, 3- Και τα δύο κόμματα καπηλεύονται κοινωνικά φορτισμένες λέξεις όπως το σοσιαλισμός (ΠΑΣΟΚ) και λαός (ΛΑΟΣ), 4- Επί Αντρέα το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε εθνική ανεξαρτησία, αυτό κάνει τώρα το ΛΑΟΣ, 5- Στα χρόνια του 80' το ΠΑΣΟΚ είχε μικροαστική βάση, σήμερα το ΛΑΟΣ συσπειρώνει στο πλευρό του μικροαστούς, 6- Και τα δύο κόμματα πρωτοστατούν από κοινού στον αντικομμουνιστική προπαγάνδα, 7- Ακόμα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κληρονομείται από πάππου προς πάππου (αν λάβουμε υπ'όψην και τον Γεώργιο Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου), κάτι που παραπέμπει γενικότερα σε ακροδεξιά.
Δεν θα πω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ακροδεξιό κόμμα, άλλωστε αυτά είναι και περίεργα κόμματα, ποιος ξέρει τι μπορείς να πάθεις; Μοιάζουν όμως τι λέτε;
Δευτέρα, Ιουνίου 08, 2009
Παρασκευή, Ιουνίου 05, 2009
Για τον ΣΥΡΙΖΑ
Είναι παράδοξο το πως ένας πολιτικός σχηματισμός που από την μία (αυτό)αποκαλείται ριζοσπαστική αριστερά, από την άλλη να περιορίζεται σε μια προγραμματική φρασεολογία που σε τίποτα δεν θυμίζει αριστερό ριζοσπαστισμό. Προφανώς οι "ένοικοι της Κουμουνδούρου" με τα χρόνια λισμόνισαν το τι σημαίνει αριστερά, το τι σημαίνει να αμφισβητείς την αστική εξουσία και να έρχεσαι σε ρήξη μαζί της. Δυστυχώς για αυτούς και για όσα νομίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό κόμμα, ένα κόμμα που δεν εστιάζει την κριτική του και την δράση του σε μια πάλη εναντίον του καπιταλισμού. Αλλά ας δούμε τα πράγματα προσεκτικά, ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και η Ευρώπη και γενικότερα ο κόσμος τα αποδίδει σε κακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δηλαδή σε διαχειριστική βάση. Μας λέει λοιπόν με λίγα λόγια ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κακός, δεν υπάρχει επομένως λόγος να τον ανατρέψουμε, μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να κάνει τον καπιταλισμό ανθρώπινο. Για τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν η ανεργία, η κρίση, οι ταξικές ανισότητες δεν είναι παθογένειες του καπιταλισμού. Έχοντας μια τέτοια λογική, δεν θα μπορούσε να μην είναι ένα κόμμα θεσμολατρείας. Έτσι αναγάγει την "πάλη" του σχεδόν αποκλειστικά σε καπιταλιστικά εποικοδομήματα όπως το κοινοβούλιο, η ευρωβουλή, το ΚΕΑ, και σχεδόν σε όλους τους υπόλοιπους αστικούς θεσμούς. με τον τρόπο αυτό αντί να αδυνατίζει την εξουσία των κεφαλαιοκρατών, αντίθετα την ενισχύει. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι ο χειροκροτητής της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ παραδίδοντας και εκεί μαθήματα υπακοής σε αστικά θεσμικά θεσμικά πλαίσια.
Στην προσπάθειά του να ανέλθει στην διαχείριση επιδιώκει όπως λέει ενότητα της αριστεράς. Επιδίδεται σε μια ανούσια μάχη αριστεράς - δεξιάς, χάνοντας την ουσία των ταξικών αντιθέσεων. Δεν μιλάει για ταξική ενότητα αλλά ιδεολογική. Η ενότητα αυτή - χωρίς να παραγνωρίζεται η πραγματική αξία μιας ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς - αντικειμενικά δεν αντιστοιχεί σε υπαρκτή δύναμη στην κοινωνία, δεν αποτελεί τάξη, είναι ένα σύνολο ατόμων με μια κοινή ιδεολογική συνισταμένη, συνεπώς μιλάμε κατά κάποιο τρόπο για ιδεαλιστική προσέγγιση. Το ίδιο ισχύει και για το "κίνημα της νεολαίας" με την διαφορά ότι εδώ η κοινή συνισταμένη είναι η ηλικία.
Εθελοτυφλώντας για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον δεύτερο πυλώνα του καπιταλισμού, ρίχνει γέφυρες συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ νομίζοντας πως ένα τέτοιο κόμμα προσηλωμένος υπηρέτης των καπιταλιστών μπορεί, υφιστάμενο μια "κριτική από τα αριστερά", να αλλάξει ρώτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο για την πλουτοκρατία αλλά αντιθέτως την εξυπηρετεί, εγκλωβίζοντας καιροσκοπικά πότε μεγάλο και πότε μικρό μέρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε μια ακίνδυνη για το κεφάλαιο τυχοδιωκτική στάση μακρυά από την ριζοσπαστικοποίηση και την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)