Στην γειτονία μου έχουμε ένα σχολείο που στις εκλογές μετατρέπεται σε εκλογικό τμήμα. Επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, στις ευρωεκλογές πέρασα μια βόλτα από 'κει να δω τι παίζει. Ανάμεσα στα άλλα άσχετα που είδα παρατήρησα κάτι.
Καθώς κοίταγα τους ανθρώπους που περνούσαν προσπαθούσα να προβλέψω τι θα ψηφίσει ο καθένας(το κάνουν και άλλοι αυτό ή είναι δική μου πατέντα;), άλλοι ήταν κραγμένοι δεξιοί και ακροδεξιοί, άλλοι κάτι ταλαίπωροι σαρραντάριδες μικροαστοί που θα το ρίχνανε στο ΠΑΣΟΚ αγανακτισμένοι από την σημερινή κατάσταση. Πέρασαν και κάτι νιάτα αλλά οι περισσότεροι ήταν γερόντια που και στα ογδόντα τους παραμένουν "καλπόκαυλοι".
Γενικά περάσανε λογιών-λογιών άνθρωποι και υπήρχαν ανάμεσα σε αυτούς και δεξιοί και πασόκοι και εργατόκοσμος του ΚΚΕ, αλλά κάτι έλειπε. Έλειπε ο κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το κομμάτι του λαού στον οποίον απευθύνεσαι, με τον οποίον δουλεύεις και αγωνίζεσαι. Τέτοιον κόσμο εγώ δεν είδα και δεν τον είδα γιατί δεν υπάρχει. Η νεολαία στην οποία απευθύνεται αυτό το κόμμα δεν μπορεί να χαρακρηριστεί ως κατεξοχήν βάση γιατί η νεολαία δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι -αν θέλετε- τάξη, με συμφέροντα που αγκαλιάζουν όλα τα στρώματα της.
Σε ποίον όμως απευθύνεται ο ΣΥΝ; Ο ΣΥΝ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν. Το '91 ανακάλυψε τον ορθό δρόμο του καπιταλισμού, ψηφίζοντας τα διάφορα Μάαστριχτ, αργότερα έγινε το κόμμα της διανόησης, μετά το κόμμα της οικολογίας, μετά το κόμμα της νεολαίας και μέχρι πρότινος ήταν το κόμμα της "πολύχρωμης ενωτικής αριστεράς". Ότι και να παριστάνει από τα παραπάνω σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού, της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου.
Όταν δεν παρεμβαίνεις στους τόπους δουλειάς, δεν βάζεις ταξικά πλαίσια, δεν εναντιώνεσαι στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες, δεν ριζοσπαστικοποίεις την δράση σου περιμένοντας στην γωνία να αρπάξεις κανένα υπουργείο, τότε δεν είσαι καν αριστερά, (γιατί οι όροι αριστερά-δεξιά έχουν νόημα μόνο όταν έχουν ταξικό περιεχόμενο)πόσο μάλλον στήριγμα του εργαζόμενου λαού.
Και αφού είναι έτσι η κατάσταση το κόμμα αυτό (δεν ξέρω πια και πως να το ονομάζω) αναζητάει στήριγμα στην εύκολη λύση, στον εντυποσιασμό, στον καιροσκοπισμό, στον οπορτουνισμό. Επαναστατικές ρητορείες και οι προσπάθειες εντυποσιασμού από τα παράθυρα των τβ μπορεί να είναι πιασάρικα, δεν έχουν όμως στεγανά, δεν φτιάχνουν όμως συνειδήσεις, για αυτό και εν δυνάμει το 18% έγινε εν ενεργεία 4,7%.
Κοντολογίς όπως είπε και η Αλεκάρα το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο δεκέμβρης, ούτε η "ανανεωτικοί", ούτε η ΚΟΕ, ούτε το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η στρατηγική και η κατεύθυνση που έχουν πάρει. Ας το καταλάβουν έστω και τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου