Την Σαλονίκη την χαίρομαι όσο ποτέ τον Αύγουστο, όταν τα γέλια των ανθρώπων καλύπτουν το βουητό του δρόμου. Η πόλη μένει για μένα, να ανακαλύπτω σ'αυτήν άγνωστα μέχρι τώρα κιτάπια. Ακόμα και οι άνθρωποι τώρα είναι διαφορετικοί και αυτό γιατί πια δεν τους δεσμεύει η "δικτατορία της αναγκαιότητας".
Το τρένο της καθημερινής ρουτίνας σταθμεύει στον Αύγουστο και τώρα στις ράγες παίζουν οι πεταλούδες και επιτέλους μπορώ να περπατήσω στο καταπράσινο λιβάδι που μέχρι χτες το κοιτούσα από το παράθυρο του τρένου. Σε αντίθεση με την στάση του Δεκέμβρη, στάση περισσότερο για λόγους ανεφοδιασμού (και εμπορικής εκμετάλλευσης), ο Αύγουστος είναι ο τελικός προορισμός και παράλληλα η αφετηρία για το επόμενο ταξίδι.
Η ησυχία του με μελαγχολεί και με μελαγχολεί περισσότερο όταν με κάνει να θυμάμαι τα περσινά όλο σκοπό τρεχάματα γιατί ο Αύγουστος δεν έχει σκοπό και με βάζει να ψάχνω στον νου μου νέα μονοπάτια και σκοπούς και φυσικά να τα ανακατεύω με τα περασμένα.
Ευτυχώς η δυστυχώς ο Σεπτέμβρης θα με περιμένει στο ταμείο. Θα πάρω το εισιτήριο της γραμμής μου, και επιτέλους το τρένο ξανά θα αρχίσει το γνωστό του τσαφ-τσουφ για να φτάσει τώρα σε ένα άλλο μα τόσο ίδιο Αύγουστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου