Στην γειτονία μου έχουμε ένα σχολείο που στις εκλογές μετατρέπεται σε εκλογικό τμήμα. Επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, στις ευρωεκλογές πέρασα μια βόλτα από 'κει να δω τι παίζει. Ανάμεσα στα άλλα άσχετα που είδα παρατήρησα κάτι.
Καθώς κοίταγα τους ανθρώπους που περνούσαν προσπαθούσα να προβλέψω τι θα ψηφίσει ο καθένας(το κάνουν και άλλοι αυτό ή είναι δική μου πατέντα;), άλλοι ήταν κραγμένοι δεξιοί και ακροδεξιοί, άλλοι κάτι ταλαίπωροι σαρραντάριδες μικροαστοί που θα το ρίχνανε στο ΠΑΣΟΚ αγανακτισμένοι από την σημερινή κατάσταση. Πέρασαν και κάτι νιάτα αλλά οι περισσότεροι ήταν γερόντια που και στα ογδόντα τους παραμένουν "καλπόκαυλοι".
Γενικά περάσανε λογιών-λογιών άνθρωποι και υπήρχαν ανάμεσα σε αυτούς και δεξιοί και πασόκοι και εργατόκοσμος του ΚΚΕ, αλλά κάτι έλειπε. Έλειπε ο κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το κομμάτι του λαού στον οποίον απευθύνεσαι, με τον οποίον δουλεύεις και αγωνίζεσαι. Τέτοιον κόσμο εγώ δεν είδα και δεν τον είδα γιατί δεν υπάρχει. Η νεολαία στην οποία απευθύνεται αυτό το κόμμα δεν μπορεί να χαρακρηριστεί ως κατεξοχήν βάση γιατί η νεολαία δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι -αν θέλετε- τάξη, με συμφέροντα που αγκαλιάζουν όλα τα στρώματα της.
Σε ποίον όμως απευθύνεται ο ΣΥΝ; Ο ΣΥΝ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν. Το '91 ανακάλυψε τον ορθό δρόμο του καπιταλισμού, ψηφίζοντας τα διάφορα Μάαστριχτ, αργότερα έγινε το κόμμα της διανόησης, μετά το κόμμα της οικολογίας, μετά το κόμμα της νεολαίας και μέχρι πρότινος ήταν το κόμμα της "πολύχρωμης ενωτικής αριστεράς". Ότι και να παριστάνει από τα παραπάνω σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού, της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου.
Όταν δεν παρεμβαίνεις στους τόπους δουλειάς, δεν βάζεις ταξικά πλαίσια, δεν εναντιώνεσαι στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες, δεν ριζοσπαστικοποίεις την δράση σου περιμένοντας στην γωνία να αρπάξεις κανένα υπουργείο, τότε δεν είσαι καν αριστερά, (γιατί οι όροι αριστερά-δεξιά έχουν νόημα μόνο όταν έχουν ταξικό περιεχόμενο)πόσο μάλλον στήριγμα του εργαζόμενου λαού.
Και αφού είναι έτσι η κατάσταση το κόμμα αυτό (δεν ξέρω πια και πως να το ονομάζω) αναζητάει στήριγμα στην εύκολη λύση, στον εντυποσιασμό, στον καιροσκοπισμό, στον οπορτουνισμό. Επαναστατικές ρητορείες και οι προσπάθειες εντυποσιασμού από τα παράθυρα των τβ μπορεί να είναι πιασάρικα, δεν έχουν όμως στεγανά, δεν φτιάχνουν όμως συνειδήσεις, για αυτό και εν δυνάμει το 18% έγινε εν ενεργεία 4,7%.
Κοντολογίς όπως είπε και η Αλεκάρα το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο δεκέμβρης, ούτε η "ανανεωτικοί", ούτε η ΚΟΕ, ούτε το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η στρατηγική και η κατεύθυνση που έχουν πάρει. Ας το καταλάβουν έστω και τώρα.
Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2009
Κυριακή, Ιουλίου 19, 2009
Πως θα ήταν αν ήταν γείτονές μας
Φανταστείτε διάφοροι πολιτικοί να ήταν απλά άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, να ήταν γειτόνοι μας. Τι γείτονας θα ήταν ο καθένας από αυτούς(όπως καταλαβαίνετε έχω πολύ σοβαρούς προβληματισμούς); Να πως τους φαντάζομαι εγώ:
Στάλιν- Αν είχατε για γείτονα τον Στάλιν πιθανότατα η γειτονιά σας θα ήταν υπόδειγμα ησυχίας και αυτό γιατί δεν θα υπήρχαν κλέφτες, ληστές, βαποράκια, και ότι άλλο παρακμιακό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από το την κατοικία του συντρόφου. Αν η πολυκατοικία σας, πριν μετακομίσει εκεί ο Στάλιν, χρησημοποιούσε ξυλόσομπες και δεν είχε ούτε ασανσέρ τότε με ένα πεντάμηνο πλάνο που θα εκπονούσε θα "εκβιομηχάνιζε" την πολυκατοικία με ασανσέρ στολισμένο με έργα τέχνης που θα δούλευε με υδροηλεκτρική ενέργεια, και πυρηνικά καλοριφέρ(εντάξει εδώ μπορεί να υπερβάλω λίγο). Βέβαια οι κατακτήσεις απαιτούν και θυσίες, έτσι όποιος κάνει παράπονα για φασαρία, ή αρνηθεί θα συνεισφέρει στην κοινή προσπάθεια να έφευγε από την πολυκατοικία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γκορμπατσόβ- Ο Μιχαήλ θα ήταν ο καλός μας γείτονας, για ότι και να τον χρειαστούμε ακόμα και στις τέσσερις το χάραμα θα σηκωθεί με χαρά να μας εξυπηρετήσει. Το μισό του σπίτι είναι υποθηκευμένο και χρωστάει τα κέρατά του στις τράπεζες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πέσει θύμα διάρρηξης, αλλά σαν μεγαλόκαρδος δεν κατέθεσε ποτέ του μήνυση και ας ήξερε ποιος τον είχε διαρρήξει. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στον δρόμο φτωχός και περιφρονημένος από φίλους και γνωστούς.
Γιέλτσιν- Ένας ξεμωραμένος μεθύστακας, αγαπημένη του ασχολία εκτός από το ποτό είναι να θάβει τους γείτονές πίσω από την πλάτη τους και να σας κάνει τράκες. Σίγουρα θα τον έχετε πετύχει να χαζεύει κρυφά την κόρη ή την γυναίκα σας.
Μπερλουσκόνι- Ο Σίλβιο ως γείτονας θα ήταν ένας διεστραμμένος πορνόγερος με πολλά λεφτά. Δεν θα ερχόταν ποτέ στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας προσποιούμενος τον άρρωστο. Κάτι μυστήριοι τύποι με μαύρα θα έρχονταν συχνά-πυκνά στο σπίτι του, ενώ που και που θα ακουγόταν από δίπλα και κανένας πυροβολισμός. Θα ήταν περιττό να πούμε πως η παρέλαση από κορίτσια θα ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ομπάμα- Το παιδί που ξεκίνησε από τα χαμηλά (δεύτερο υπόγειο) και έφτασε στα ρετιρέ. Κομψός και προσεγμένος ως την τελευταία λεπτομέρεια, ποτέ δεν έδωσε λαβή για σχόλια και το μόνο μελανό που έχει είναι το χρώμα του.
(οι ντόπιοι)
Καραμανλής- Ο Καραμανλής μπορεί να είναι οικογενιάρχης αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει κοινή γλώσσα με την νεολαία. Πολύ συχνά σας καλεί να αράξετε σπίτι του να πιείτε μπυρίτσα βλέποντας σε DVD τον Άρχοντα ή να παίξετε assassin's creed μαζί.
Παπανδρέου- Ο Γεωργάκης θα σας είχε τρελάνει με τις γυμναστικές του κάθε μέρα. Ένα διαρκές "τουπ", "τουπ", "τουπ" που θα ακουγόταν θα τον έκανε να δέχεται συχνά τις παρατηρήσεις σας. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο Γεωργάκης κάθε Κυριακή παίρνει το βουνά με το ποδήλατο. Κάθε φορά που τυχαίνει να έρχεστε από κάποια νυχτερινή διασκέδασε τον συναντάτε να κάνει τζόκινγκ με το γνωστό αέρινο στυλ του. Σε γενικές γραμμές τον συμπαθείτε και μάλιστα τον επισκεφθήκατε και στο ΚΑΤ μια φορά που έσπασε τα πλευρά του από ατύχημα σε μπαντζι-τζαμπινγκ.
Παπαρήγα- Η Αλέκα είναι μια περίεργη φυσιογνωμία. Διαμαρτύρεται έντονα για τα πολλά κοινόχρηστα που έχει η πολυκατοικία και δίνει αγώνα να μονιμοποιήσετε την αλλοδαπή καθαρίστρια. Είναι τσακωμένη με όλους τους άλλους ενοίκους και μόνο λίγοι πιστοί σύντροφοι, της έχουν απομείνει. Την έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια και δεν της κρατάτε κακία για μερικές βαριές κουβέντες που ανταλλάξατε στο παρελθόν.
Τσίπρας- Ένα τρελό τρελό παιδί. Φοιτητής; Μαθητής; Δεν έχετε καταλάβει τι ακριβώς είναι. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα που πηγαινοέρχονται κάτι περίεργοι φίλοι του. Κατά καιρούς τον επισκέπτεται και η μάνα του οπότε οι φωνές τους δεν σας αφήνουν να κάνετε τον ύπνο σας. Έχει χτυπήσει με το παπάκι του στο καινούριο αμάξι σας και τον έχετε σαπίσει στο ξύλο.
Καρατζαφέρης- Ο Καρατζαφέρης είναι ένας στριμμένος γεροξεκούτης. Κυνηγάει τα παιδιά της γειτονιάς με την σκούπα και δεν τα αφήνει να παίξουν κοντά στην πολυκατοικία. Όταν μετακόμισε στην πολυκατοικία οικογένεια Αλβανών άρχισε να μαζεύει υπογραφές για να τους διώξει(αυτό το σύστημα άραγε ισχύει ή είναι μύθος;). Αφού δεν το κατάφερε,από τον φόβο του για τους νέους γείτονες κλειδώθηκε στο διαμέρισμά του και βγήκε μετά από έναν μήνα, όταν του τελείωσαν οι προμήθειες.
Υ.Γ. Σε όσους άντεξαν και διάβασαν όλο αυτό το κακούργημα θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου.
Στάλιν- Αν είχατε για γείτονα τον Στάλιν πιθανότατα η γειτονιά σας θα ήταν υπόδειγμα ησυχίας και αυτό γιατί δεν θα υπήρχαν κλέφτες, ληστές, βαποράκια, και ότι άλλο παρακμιακό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από το την κατοικία του συντρόφου. Αν η πολυκατοικία σας, πριν μετακομίσει εκεί ο Στάλιν, χρησημοποιούσε ξυλόσομπες και δεν είχε ούτε ασανσέρ τότε με ένα πεντάμηνο πλάνο που θα εκπονούσε θα "εκβιομηχάνιζε" την πολυκατοικία με ασανσέρ στολισμένο με έργα τέχνης που θα δούλευε με υδροηλεκτρική ενέργεια, και πυρηνικά καλοριφέρ(εντάξει εδώ μπορεί να υπερβάλω λίγο). Βέβαια οι κατακτήσεις απαιτούν και θυσίες, έτσι όποιος κάνει παράπονα για φασαρία, ή αρνηθεί θα συνεισφέρει στην κοινή προσπάθεια να έφευγε από την πολυκατοικία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γκορμπατσόβ- Ο Μιχαήλ θα ήταν ο καλός μας γείτονας, για ότι και να τον χρειαστούμε ακόμα και στις τέσσερις το χάραμα θα σηκωθεί με χαρά να μας εξυπηρετήσει. Το μισό του σπίτι είναι υποθηκευμένο και χρωστάει τα κέρατά του στις τράπεζες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πέσει θύμα διάρρηξης, αλλά σαν μεγαλόκαρδος δεν κατέθεσε ποτέ του μήνυση και ας ήξερε ποιος τον είχε διαρρήξει. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στον δρόμο φτωχός και περιφρονημένος από φίλους και γνωστούς.
Γιέλτσιν- Ένας ξεμωραμένος μεθύστακας, αγαπημένη του ασχολία εκτός από το ποτό είναι να θάβει τους γείτονές πίσω από την πλάτη τους και να σας κάνει τράκες. Σίγουρα θα τον έχετε πετύχει να χαζεύει κρυφά την κόρη ή την γυναίκα σας.
Μπερλουσκόνι- Ο Σίλβιο ως γείτονας θα ήταν ένας διεστραμμένος πορνόγερος με πολλά λεφτά. Δεν θα ερχόταν ποτέ στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας προσποιούμενος τον άρρωστο. Κάτι μυστήριοι τύποι με μαύρα θα έρχονταν συχνά-πυκνά στο σπίτι του, ενώ που και που θα ακουγόταν από δίπλα και κανένας πυροβολισμός. Θα ήταν περιττό να πούμε πως η παρέλαση από κορίτσια θα ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ομπάμα- Το παιδί που ξεκίνησε από τα χαμηλά (δεύτερο υπόγειο) και έφτασε στα ρετιρέ. Κομψός και προσεγμένος ως την τελευταία λεπτομέρεια, ποτέ δεν έδωσε λαβή για σχόλια και το μόνο μελανό που έχει είναι το χρώμα του.
(οι ντόπιοι)
Καραμανλής- Ο Καραμανλής μπορεί να είναι οικογενιάρχης αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει κοινή γλώσσα με την νεολαία. Πολύ συχνά σας καλεί να αράξετε σπίτι του να πιείτε μπυρίτσα βλέποντας σε DVD τον Άρχοντα ή να παίξετε assassin's creed μαζί.
Παπανδρέου- Ο Γεωργάκης θα σας είχε τρελάνει με τις γυμναστικές του κάθε μέρα. Ένα διαρκές "τουπ", "τουπ", "τουπ" που θα ακουγόταν θα τον έκανε να δέχεται συχνά τις παρατηρήσεις σας. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο Γεωργάκης κάθε Κυριακή παίρνει το βουνά με το ποδήλατο. Κάθε φορά που τυχαίνει να έρχεστε από κάποια νυχτερινή διασκέδασε τον συναντάτε να κάνει τζόκινγκ με το γνωστό αέρινο στυλ του. Σε γενικές γραμμές τον συμπαθείτε και μάλιστα τον επισκεφθήκατε και στο ΚΑΤ μια φορά που έσπασε τα πλευρά του από ατύχημα σε μπαντζι-τζαμπινγκ.
Παπαρήγα- Η Αλέκα είναι μια περίεργη φυσιογνωμία. Διαμαρτύρεται έντονα για τα πολλά κοινόχρηστα που έχει η πολυκατοικία και δίνει αγώνα να μονιμοποιήσετε την αλλοδαπή καθαρίστρια. Είναι τσακωμένη με όλους τους άλλους ενοίκους και μόνο λίγοι πιστοί σύντροφοι, της έχουν απομείνει. Την έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια και δεν της κρατάτε κακία για μερικές βαριές κουβέντες που ανταλλάξατε στο παρελθόν.
Τσίπρας- Ένα τρελό τρελό παιδί. Φοιτητής; Μαθητής; Δεν έχετε καταλάβει τι ακριβώς είναι. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα που πηγαινοέρχονται κάτι περίεργοι φίλοι του. Κατά καιρούς τον επισκέπτεται και η μάνα του οπότε οι φωνές τους δεν σας αφήνουν να κάνετε τον ύπνο σας. Έχει χτυπήσει με το παπάκι του στο καινούριο αμάξι σας και τον έχετε σαπίσει στο ξύλο.
Καρατζαφέρης- Ο Καρατζαφέρης είναι ένας στριμμένος γεροξεκούτης. Κυνηγάει τα παιδιά της γειτονιάς με την σκούπα και δεν τα αφήνει να παίξουν κοντά στην πολυκατοικία. Όταν μετακόμισε στην πολυκατοικία οικογένεια Αλβανών άρχισε να μαζεύει υπογραφές για να τους διώξει(αυτό το σύστημα άραγε ισχύει ή είναι μύθος;). Αφού δεν το κατάφερε,από τον φόβο του για τους νέους γείτονες κλειδώθηκε στο διαμέρισμά του και βγήκε μετά από έναν μήνα, όταν του τελείωσαν οι προμήθειες.
Υ.Γ. Σε όσους άντεξαν και διάβασαν όλο αυτό το κακούργημα θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου.
Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2009
Ο Μάικλ Μουρ ξαναχτυπάει με νέα ταινία
Και τι ταινία, εναντίων λέει του καπιταλισμού! Για να δούμε... (πατήστε στον τίτλο για περισσότερα)
Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009
Δευτέρα, Ιουλίου 13, 2009
Το διήμερο της ΚΝΕ στο Νεστόριο
Φέτος ήμουν για πρώτη φορά σε διήμερο και το Νεστόριο αποδείχτηκε καλή αρχή και σίγουρα με έκανε να ανυπομονώ για του χρόνου, σε μια άλλη ιστορική τοποθεσία. Η άψογη οργάνωση, το πανέμορφο φυσικό (και διακοσμημένο με σφυροδρέπανα και κατακόκκινες σημαίες)τοπίο και η μαζική παρουσία των συντρόφων και όχι μόνο ήταν μερικά μόνο από αυτά που συνέβαλαν για το όμορφο αποτέλεσμα.
Ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα σε σκηνί και παρόλο το σιβηρικών αναλογιών κρύο που έκανε το ξημέρωμα, το ευχαριστήθηκα. Στο κάτω-κάτω ήξερα που πάω, ήμουν προετιμασμένος (τουλάχιστον ψυχολογικά, γιατί κατά τα άλλα όχι και τόσο). Με την ευκαιρία συνάντησα και συντρόφους που είχα να δω καιρό, δυστυχώς ο μεγάλος τους αριθμός και το λίγο διάστημα της εκεί παραμονής μας, δεν μου δώσανε την ευκαιρία να αφιερώσω σε όλους τον επαρκή χρόνο. Ίσως όμως και καλύτερα έτσι, αυτό το λίγο είναι και το πιο έντονο και ουσιαστικό.
Το διήμερο όμως μου προσέφερε και άλλα πράγματα, διδακτικά ή πρακτικά αν θέλετε. Έμαθα ας πούμε να στήνω και να ξεστήνω σκηνή (παρεπιπτόντως στο μεγάλο κόκκινο σκηνί αμέσως μετά την γέφυρα εγώ κοιμόμουν και όχι ο σ. Πρωτούλης όπως λανθασμένα ελέχθη) και να ψήνω σουβλάκια (ή τέλος πάντων τελειοποίησα την τεχνική μου σε αυτό.
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι και αφού ξεμπέρδεψα με τα στησίματα το βράδυ της παρασκευής, το συγκρότημα της ΚΝΕ Θεσσαλονίκης με αποζημίωσε με τα γαμάτα τραγούδια που έπαιξε και με έκανε να χορέψω, κάτι που το κάνω σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Το κρύο όμως με έκανε τελικά να πάω για ύπνο μην αντέχοντας άλλο με το κοντομάνικο.
Το άλλο πρωί με ξύπνησαν με τις φωνές τους οι "ενοχλητικοί" σύντροφοι στις δίπλα σκηνές που από πολύ νωρίς άρχισαν τα δικά τους. Στα "αγαπημένα" επίσης βάζω το τουρνουά μπάσκετ που προσέφερε θέαμα και αρκετό γέλιο, μπορεί το τουρνουά να το κέρδισε η Σαλονίκη αλλά την μάχη της κερκίδας την κέρδισε δίκαια το Αιγαίο, παραθέτω τα συνθήματα που ακούστηκαν: "Σεισμός, σεισμός, κομμουνισμός - περνάει του Αιγαίου ο Κόκκινος Στρατός", και "Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το Αιγαίο, ή με τους πελάτες", μου άρεσε και το "οι πιο τραγέλοι κνίτες είναι οι ακρίτες" από την Αν.Μακεδονία και Θράκη. Το μεσημέρι πολλοί κάνανε "εξόρμηση" στο ποτάμι και οι τρεις ταβέρνες-καντίνες με τα σουβλάκια γέμισαν ουρές θυμίζοντας τα σοβιετικά γιουνιβερμάγκ στα τελευταία τους. Εκεί γύρο μου ήρθε και το μήνυμα στο κινητό για το σημείο συνάντησης των red bloggers. Στη συνάντηση δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω λόγω της χρέωσης που είχα εκείνη την ώρα, αλλά και επειδή το μήνυμα που ...ε-στάλιν ήθελε ειδική αποκωδικοποίηση για να κατανοηθεί η ακριβής τοποθεσία. Μετά οι ομιλίες και το αφιέρωμα στην Μ.Δημητριάδη με αποκορύφωμα τον μεγάλο Αγάθωνα που μας κράτησε παρέα μέχρι αργά.
Κυριακή πρωί ξεστήσαμε τις σκηνές και φύγαμε για την Λυκόραχη και ένα εκπληκτικό μουσικό και λογοτεχνικό πρόγραμμα μας ατσάλωσε το ηθικό και την περηφάνια. Εκεί μίλησε ο σ. Γόντικας από την ΚΕ του κόμματος ενώ χαιρέτησαν εκπρόσωποι από την ΕΔΟΝ και το TKP. Τέλος, ανεβήκαμε πάνω στο βουνό και επισκεφτίκαμε το ιστορικό πυροβολείο του ΔΣΕ όπου και καταθέσαμε στεφάνι.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου από το διήμερο, επόμενη μεγάλη συνάντηση το φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη.
Ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα σε σκηνί και παρόλο το σιβηρικών αναλογιών κρύο που έκανε το ξημέρωμα, το ευχαριστήθηκα. Στο κάτω-κάτω ήξερα που πάω, ήμουν προετιμασμένος (τουλάχιστον ψυχολογικά, γιατί κατά τα άλλα όχι και τόσο). Με την ευκαιρία συνάντησα και συντρόφους που είχα να δω καιρό, δυστυχώς ο μεγάλος τους αριθμός και το λίγο διάστημα της εκεί παραμονής μας, δεν μου δώσανε την ευκαιρία να αφιερώσω σε όλους τον επαρκή χρόνο. Ίσως όμως και καλύτερα έτσι, αυτό το λίγο είναι και το πιο έντονο και ουσιαστικό.
Το διήμερο όμως μου προσέφερε και άλλα πράγματα, διδακτικά ή πρακτικά αν θέλετε. Έμαθα ας πούμε να στήνω και να ξεστήνω σκηνή (παρεπιπτόντως στο μεγάλο κόκκινο σκηνί αμέσως μετά την γέφυρα εγώ κοιμόμουν και όχι ο σ. Πρωτούλης όπως λανθασμένα ελέχθη) και να ψήνω σουβλάκια (ή τέλος πάντων τελειοποίησα την τεχνική μου σε αυτό.
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι και αφού ξεμπέρδεψα με τα στησίματα το βράδυ της παρασκευής, το συγκρότημα της ΚΝΕ Θεσσαλονίκης με αποζημίωσε με τα γαμάτα τραγούδια που έπαιξε και με έκανε να χορέψω, κάτι που το κάνω σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Το κρύο όμως με έκανε τελικά να πάω για ύπνο μην αντέχοντας άλλο με το κοντομάνικο.
Το άλλο πρωί με ξύπνησαν με τις φωνές τους οι "ενοχλητικοί" σύντροφοι στις δίπλα σκηνές που από πολύ νωρίς άρχισαν τα δικά τους. Στα "αγαπημένα" επίσης βάζω το τουρνουά μπάσκετ που προσέφερε θέαμα και αρκετό γέλιο, μπορεί το τουρνουά να το κέρδισε η Σαλονίκη αλλά την μάχη της κερκίδας την κέρδισε δίκαια το Αιγαίο, παραθέτω τα συνθήματα που ακούστηκαν: "Σεισμός, σεισμός, κομμουνισμός - περνάει του Αιγαίου ο Κόκκινος Στρατός", και "Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το Αιγαίο, ή με τους πελάτες", μου άρεσε και το "οι πιο τραγέλοι κνίτες είναι οι ακρίτες" από την Αν.Μακεδονία και Θράκη. Το μεσημέρι πολλοί κάνανε "εξόρμηση" στο ποτάμι και οι τρεις ταβέρνες-καντίνες με τα σουβλάκια γέμισαν ουρές θυμίζοντας τα σοβιετικά γιουνιβερμάγκ στα τελευταία τους. Εκεί γύρο μου ήρθε και το μήνυμα στο κινητό για το σημείο συνάντησης των red bloggers. Στη συνάντηση δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω λόγω της χρέωσης που είχα εκείνη την ώρα, αλλά και επειδή το μήνυμα που ...ε-στάλιν ήθελε ειδική αποκωδικοποίηση για να κατανοηθεί η ακριβής τοποθεσία. Μετά οι ομιλίες και το αφιέρωμα στην Μ.Δημητριάδη με αποκορύφωμα τον μεγάλο Αγάθωνα που μας κράτησε παρέα μέχρι αργά.
Κυριακή πρωί ξεστήσαμε τις σκηνές και φύγαμε για την Λυκόραχη και ένα εκπληκτικό μουσικό και λογοτεχνικό πρόγραμμα μας ατσάλωσε το ηθικό και την περηφάνια. Εκεί μίλησε ο σ. Γόντικας από την ΚΕ του κόμματος ενώ χαιρέτησαν εκπρόσωποι από την ΕΔΟΝ και το TKP. Τέλος, ανεβήκαμε πάνω στο βουνό και επισκεφτίκαμε το ιστορικό πυροβολείο του ΔΣΕ όπου και καταθέσαμε στεφάνι.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου από το διήμερο, επόμενη μεγάλη συνάντηση το φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη.
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009
Γιατί δεν ασχολιόταν με την μουσική νωρίτερα ο βλάκας;
Ποιος άλλος, ο Γκορμπατσώβ. Πατήστε στον τίτλο για σχετικά.
Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009
Για τους «Μεγάλους Έλληνες»
Η καμπάνια «Μεγάλοι Έλληνες» ανέδειξε εκ νέου το ζήτημα της τηλεοπτικής διαχείρισης της ιστορίας και ειδικότερα της «εθνικής» ιστορίας. Ανέδειξε ένα τμήμα των μηχανισμών με τους οποίους το παρελθόν προσαρμόζεται στα εκάστοτε κρατικά μέτρα και καθίσταται «ιστορία» έτοιμη προς μαζική βρώση, ιστορία fast-food.
Η εκπομπή δέχεται ως δεδομένο, χωρίς να το επερωτά καθόλου, το λεγόμενο σχήμα του «τρισχιλιετούς ελληνισμού», το περίφημο σχήμα του Κ. Παπαρρηγόπουλου. Επεκτείνει αυθαίρετα προς τα πίσω την έννοια του έθνους, φτάνοντάς την σε περιόδους χιλιετίες μακριά από την ιστορική περίοδο γένεσης των εθνών, αγνοώντας (όπως άλλωστε και τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας) όλα τα σχετικά πορίσματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Αντιμετωπίζει τους βιογραφούμενους χαρακτήρες ως απόλυτα μεγέθη, άσχετα από τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έζησαν και τα πολιτισμικά τους συμφραζόμενα και αντί να τα βιογραφεί τα αγιογραφεί. Με ιδιαίτερη αφέλεια, στήνει έναν διαγωνισμό τύπου ιστορικών καλλιστείων ή καλύτερα μίας ιστορικής Eurovision.
Με την ίδια αφέλεια υποστηρίζει πως μπορούμε να συγκρίνουμε, ως προς κάποια κοινά (πολιτισμικώς, άρα σχετικώς οριζόμενα) χαρακτηριστικά, προσωπικότητες που έζησαν σε εποχές με απόσταση μερικών χιλιάδων ετών. Με ποιον τρόπο μπορούν να συγκριθούν, για παράδειγμα, ως προς την «ανδρεία» τους ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Κολοκοτρώνης; Η ανδρεία εκφραζόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο; Είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο ως έννοια; Και μήπως, για να μπορέσουμε να στήσουμε αυτήν την αναμέτρηση είμαστε υποχρεωμένοι να «στρογγυλέψουμε» την ιστορία; Διότι, διαφορετικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αλλιώς οριζόταν κοινωνικά η «ανδρεία» το 323 π.Χ., αλλιώς το 1821 μ.Χ. και αλλιώς σήμερα και άρα η σύγκριση -και το show- δεν έχει νόημα. Για να μην αναφερθούμε σε ατάκες χυδαίου marketing του τύπου «Αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος θα ψήφιζε Κολοκοτρώνη».
Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ακόμη επιμέρους σχόλια για την εκπομπή. Όπως για την εμφάνιση άσχετων «τηλεαστέρων» σε ρόλο εκπροσώπων Τύπου των Μεγάλων Ελλήνων. Ή για το αφόρητο εθνικιστικό «κιτς» στοιχείο που απέπνεαν κάποια επεισόδια. Ή για την αντίληψη της ιστορίας ως προϊόν της βούλησης και της δράσης μεγάλων ανδρών, χωρίς τη συμμετοχή των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων (χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τη διαφήμιση της εκπομπής για τον Κ. Καραμανλή: «Ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη»). Όμως, η βασική συνέπεια αυτής της εκπομπής είναι η εξής: Επισφραγίζει μια στρεβλή αντίληψη για την ιστορία μέσω της μαζικής συμμετοχής του κόσμου στην ψηφοφορία.
Η εκπομπή υποτίθεται πως καλεί τον κόσμο να «ψηφίσει» για ένα πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, τον καλεί να επιβεβαιώσει μία αντίληψη για την ιστορία και για τη χρήση της, τόσο την πολιτική όσο και τη χρήση της ως τηλεοπτικό happening. Και αυτή η αντίληψη φέρει πλέον το τηλεοπτικό βάρος των χιλιάδων καταχωρημένων ηλεκτρονικών ψήφων. Όμως, η ιστορία δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει πάντα (λόγω της συνθετότητάς και της σοβαρότητάς του) αντικείμενο ωριαίας τηλεοπτικής διαχείρισης. Δεν είναι διαγωνισμός. Και για αυτό θεωρούμε απαράδεκτη και εξαιρετικά απογοητευτική τη συμμετοχή πανεπιστημιακών σε αυτό το εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε πως «η ιστορία αρκείται στο να μπορέσει να συλλάβει και να εννοήσει τους μηχανισμούς που διέπουν τη λειτουργία, την κίνηση των κοινωνικών σχηματισμών. Στο μέτρο που το επιτυγχάνει γίνεται μία επιστήμη επαναστατική από αυτό και μόνο το γεγονός». Η πλαστική-προκάτ αντίληψη της ιστορίας που τη μετατρέπει σε χυλό δεν εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ως νέοι ερευνητές και νέες ερευνήτριες, που βιώνουμε ήδη την απαξίωση των επιστημονικών μας αντικειμένων καθώς και τον αποκλεισμό από την επαγγελματική άσκησή τους, βρίσκουμε προκλητική την αναγωγή αυτής της αντιεπιστημονικής πρόσληψης της ιστορίας σε κυρίαρχη και επίσημη, καθώς και την αναβίβαση των προεξαρχόντων της σε «ειδήμονες».
Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν 50 νέοι ερευνητές και ερευνήτριες πολιτικών και κοινωνικών επιστημών του Παντείου Παν/μίου, μεταξύ των οποίων και οι συνεργάτες της “Αυγής”: Κλεονίκη Αλεξοπούλου, Νάσος Ηλιόπουλος, Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Σταύρος Παναγιωτίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Παπανικολόπουλος.
πηγή: Εφημερίδα Αυγή
Η εκπομπή δέχεται ως δεδομένο, χωρίς να το επερωτά καθόλου, το λεγόμενο σχήμα του «τρισχιλιετούς ελληνισμού», το περίφημο σχήμα του Κ. Παπαρρηγόπουλου. Επεκτείνει αυθαίρετα προς τα πίσω την έννοια του έθνους, φτάνοντάς την σε περιόδους χιλιετίες μακριά από την ιστορική περίοδο γένεσης των εθνών, αγνοώντας (όπως άλλωστε και τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας) όλα τα σχετικά πορίσματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Αντιμετωπίζει τους βιογραφούμενους χαρακτήρες ως απόλυτα μεγέθη, άσχετα από τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έζησαν και τα πολιτισμικά τους συμφραζόμενα και αντί να τα βιογραφεί τα αγιογραφεί. Με ιδιαίτερη αφέλεια, στήνει έναν διαγωνισμό τύπου ιστορικών καλλιστείων ή καλύτερα μίας ιστορικής Eurovision.
Με την ίδια αφέλεια υποστηρίζει πως μπορούμε να συγκρίνουμε, ως προς κάποια κοινά (πολιτισμικώς, άρα σχετικώς οριζόμενα) χαρακτηριστικά, προσωπικότητες που έζησαν σε εποχές με απόσταση μερικών χιλιάδων ετών. Με ποιον τρόπο μπορούν να συγκριθούν, για παράδειγμα, ως προς την «ανδρεία» τους ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Κολοκοτρώνης; Η ανδρεία εκφραζόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο; Είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο ως έννοια; Και μήπως, για να μπορέσουμε να στήσουμε αυτήν την αναμέτρηση είμαστε υποχρεωμένοι να «στρογγυλέψουμε» την ιστορία; Διότι, διαφορετικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αλλιώς οριζόταν κοινωνικά η «ανδρεία» το 323 π.Χ., αλλιώς το 1821 μ.Χ. και αλλιώς σήμερα και άρα η σύγκριση -και το show- δεν έχει νόημα. Για να μην αναφερθούμε σε ατάκες χυδαίου marketing του τύπου «Αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος θα ψήφιζε Κολοκοτρώνη».
Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ακόμη επιμέρους σχόλια για την εκπομπή. Όπως για την εμφάνιση άσχετων «τηλεαστέρων» σε ρόλο εκπροσώπων Τύπου των Μεγάλων Ελλήνων. Ή για το αφόρητο εθνικιστικό «κιτς» στοιχείο που απέπνεαν κάποια επεισόδια. Ή για την αντίληψη της ιστορίας ως προϊόν της βούλησης και της δράσης μεγάλων ανδρών, χωρίς τη συμμετοχή των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων (χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τη διαφήμιση της εκπομπής για τον Κ. Καραμανλή: «Ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη»). Όμως, η βασική συνέπεια αυτής της εκπομπής είναι η εξής: Επισφραγίζει μια στρεβλή αντίληψη για την ιστορία μέσω της μαζικής συμμετοχής του κόσμου στην ψηφοφορία.
Η εκπομπή υποτίθεται πως καλεί τον κόσμο να «ψηφίσει» για ένα πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, τον καλεί να επιβεβαιώσει μία αντίληψη για την ιστορία και για τη χρήση της, τόσο την πολιτική όσο και τη χρήση της ως τηλεοπτικό happening. Και αυτή η αντίληψη φέρει πλέον το τηλεοπτικό βάρος των χιλιάδων καταχωρημένων ηλεκτρονικών ψήφων. Όμως, η ιστορία δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει πάντα (λόγω της συνθετότητάς και της σοβαρότητάς του) αντικείμενο ωριαίας τηλεοπτικής διαχείρισης. Δεν είναι διαγωνισμός. Και για αυτό θεωρούμε απαράδεκτη και εξαιρετικά απογοητευτική τη συμμετοχή πανεπιστημιακών σε αυτό το εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε πως «η ιστορία αρκείται στο να μπορέσει να συλλάβει και να εννοήσει τους μηχανισμούς που διέπουν τη λειτουργία, την κίνηση των κοινωνικών σχηματισμών. Στο μέτρο που το επιτυγχάνει γίνεται μία επιστήμη επαναστατική από αυτό και μόνο το γεγονός». Η πλαστική-προκάτ αντίληψη της ιστορίας που τη μετατρέπει σε χυλό δεν εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ως νέοι ερευνητές και νέες ερευνήτριες, που βιώνουμε ήδη την απαξίωση των επιστημονικών μας αντικειμένων καθώς και τον αποκλεισμό από την επαγγελματική άσκησή τους, βρίσκουμε προκλητική την αναγωγή αυτής της αντιεπιστημονικής πρόσληψης της ιστορίας σε κυρίαρχη και επίσημη, καθώς και την αναβίβαση των προεξαρχόντων της σε «ειδήμονες».
Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν 50 νέοι ερευνητές και ερευνήτριες πολιτικών και κοινωνικών επιστημών του Παντείου Παν/μίου, μεταξύ των οποίων και οι συνεργάτες της “Αυγής”: Κλεονίκη Αλεξοπούλου, Νάσος Ηλιόπουλος, Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Σταύρος Παναγιωτίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Παπανικολόπουλος.
πηγή: Εφημερίδα Αυγή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)