Πως είναι δυνατόν το ανώτατο όργανο των φοιτητών να είναι "ατροφικό" πάνω από 15 χρόνια; Πως είναι δυνατόν οι παρατάξεις (εκτός της Πανσπουδαστικής) να σφυρίζουν αδιάφορα και παρόλα αυτά να μην τις έχουμε πάρει με τις πέτρες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σκανδαλώδες και είναι, αλλά τι άλλο να περιμένουμε όταν πρώτη δύναμη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι η ΔΑΠ και από πίσω της η ΠΑΣΠ.
Το καταπληκτικό είναι ότι και οι δύο τάσσονται υπέρ της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ. Στα λόγια. Γιατί αν πραγματικά ήταν, θα είχε ανασυγκροτηθεί η ΕΦΕΕ εδώ και καιρό.
Αλλά σε αυτό το ποστ δεν θα ασχοληθώ με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Θέλω να μιλήσουμε για το αν και πόσο θετικό θα είναι για το φοιτητικό κίνημα η ανασύσταση της ΕΦΕΕ. Λέω να μιλήσουμε, γιατί θέλω κυρίως οι αναγνώστες να εκφράσουν την γνώμη τους κάτω με σχόλια, γιατί το θέμα είναι περίπλοκο και σαφώς μόνος μου δεν θα μπορούσα να το καλύψω.
Να ξαναφτιαχτεί λοιπόν η ΕΦΕΕ; Η ΠΚΣ λέει να ξαναφτιαχτεί, η ΕΑΑΚ πάλι προβοκάρει ανοιχτά τις προσπάθειες και τάσσεται κατά. Προσωπικά συμφωνώ περισσότερο με την ΠΚΣ, γιατί: η ύπαρξη συνεδρίου της ΕΦΕΕ σημαίνει ότι φεύγουμε από τάχα "αυτόνομες" ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ανά σύλλογο, σημαίνει ενιαία γραμμή για όλες τις παρατάξεις και έτσι πια οι φοιτητές θα βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο τους. Να ξαναφτιαχτεί γιατί μόνο έτσι μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να οργανωθεί σε ισχυρή βάση το φοιτητικό κίνημα.
Υπάρχει όμως και η άλλη λογική που λέει: να μεταφερθούν όλες οι αρμοδιότητες στις Γενικές Συνελεύσεις, να εκλέγονται εκεί οι αντιπρόσωποι που θα εκπροσωπήσουν το κάθε σύλλογο σε πανελλαδικό επίπεδο και να είναι άμεσα ανακλητοί. Κάτι σε σοβιέτ μου κάνει αυτό.
Αυτά από μένα, όπως φαίνεται δεν καλύπτω επαρκώς το θέμα για αυτό αν μπορείτε τοποθετηθείτε και εσείς.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 28, 2009
Σάββατο, Οκτωβρίου 10, 2009
Προτάσεις για τα νέα σήματα της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ

Ως ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για τις ιστορικές φοιτητικές παρατάξεις (ξέχασα το ανεξάρτητες) ΔΑΠ (η υπεύθυνη) και ΠΑΣΠ (η αγωνιστική) θέλω να τις προτείνω τα νέα τους σήματα, τα οποία είναι πρόχειρα βέβαια, ανταποκρίνονται όμως στον χαρακτήρα και το ύφος περισσότερο από κανένα άλλο. Και λαμβάνοντας υπ'όψιν το όραμα και το έργο τους για ένα σύγχρονο, αναβαθμισμένο και ανανεωμένο Ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, είμαι σίγουρος ότι θα δεχτούν μετά χαράς αυτά τους τα νέα εμβλήματα στα πλαίσια της αλλαγής που φέρνουν στον φοιτητικό και σπουδαστικό χώρο και με τα οποία από εδώ και στο εξής θα κοσμούν τις ιλουστρασιόν αφίσες τους.
Ε αφού το λέει και ο Ρόμπερτς... έτσι θα είναι
Από τις "Υπό-γραμμίσεις" του Ριζοσπάστη. Κάθε σχολιασμός περιττεύει
«Το κεφάλαιο δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και τόσο περισσότερο ζει όσο περισσότερο από αυτό το αίμα ρουφάει». Ενας εντυπωσιακός ισχυρισμός από τον Καρλ Μαρξ. «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία». Αλλος ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός. Μα εκείνο που τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που τον διατύπωσε (έστω τώρα στα γεράματα): είναι ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός Οικονομικών του προέδρου Ρίγκαν. «Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», γράφει ο Αμερικανός πολιτικός στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα "οικονομικά μοντέλα" που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, που πιστεύουν ότι η αύξηση της πίστωσης και η αύξηση του χρέους αποτελούν διέξοδο από την οικονομική κρίση»
(οι υπενθυμίσεις από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).
«Το κεφάλαιο δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και τόσο περισσότερο ζει όσο περισσότερο από αυτό το αίμα ρουφάει». Ενας εντυπωσιακός ισχυρισμός από τον Καρλ Μαρξ. «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία». Αλλος ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός. Μα εκείνο που τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που τον διατύπωσε (έστω τώρα στα γεράματα): είναι ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός Οικονομικών του προέδρου Ρίγκαν. «Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», γράφει ο Αμερικανός πολιτικός στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα "οικονομικά μοντέλα" που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, που πιστεύουν ότι η αύξηση της πίστωσης και η αύξηση του χρέους αποτελούν διέξοδο από την οικονομική κρίση»
(οι υπενθυμίσεις από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).
Τετάρτη, Οκτωβρίου 07, 2009
Ποστ γκέιμ ανάλυσις
Αφού πέρασαν μερικές μέρες, ακούγοντας και κυρίως διαβάζοντας εδώ στα μπλογκς διάφορες αποτιμήσεις για το αποτέλεσμα της κάλπης ήρθε και η στιγμή το μπλογκ (εγώ δηλαδή) να βγάλει το δικό του πόρισμα. Ας το πάρουμε με την σειρά.
Θα ξεκινήσω με την ΝΔ. Έχασε, ή μάλλον συνετρίβη. Γνωστό. Κατά την γνώμη μου φταίξανε δύο παράγοντες. Ο ένας τα σκάνδαλα, τα οποία πρόβαλλαν τα αστικά ΜΜΕ ως ΤΟ κριτήριο ψήφου.Λογικό είναι λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της να επηρεάστηκε. Πολλοί από αυτούς πήγαν στον Καρατζαφέρη, δυσαρεστημένοι από τις "ανομίες" της παράταξης. Ο άλλος παράγοντας είναι το σκληρό και αντιδραστικό της πρόσωπο. Δεν υπάρχουν χαμηλά στρώματα που να μην επλήγησαν από την πολιτική της, από τους φοιτητές μέχρι τους αγρότες. Ο κόσμος αυτός που την "μαύρισε" θεωρώντας την ως μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που κατά την γνώμη μου ήταν και η πλειοψηφία, στράφηκε σχεδόν εξ'ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πολύ έξυπνα έπαιξε το χαρτί του. Εμφανίστηκε και καλά με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, πρόβαλαν και λίγο τα ΜΜΕ τον ΓΑΠ (μου άρεσε το ΓΑΠ θα το κρατήσω) σαν σοβαρό και μετρημένο πολιτευτή, ήταν και η ΝΔ που υποσχόταν ακόμα μεγαλύτερη ... ας μην το πω... ε δεν θέλει και πολύ. Το ΠΑΣΟΚ ανεξαρτήτως από το επικοινωνιακό του κομμάτι θα κέρδιζε έτσι και αλλιώς τις εκλογές, αλλά η αποφυγή των επικοινωνιακών λαθών κατά την προεκλογική περίοδο και οι μικρές σωστές του κινήσεις του απέφεραν αυτη τη "ανδρεικών" διαστάσεων νίκη του.
Τώρα το κόμμα μας το εργατικό, που αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, κινήθηκε στην μετριότητα, μπορεί και λίγο κάτω από αυτήν, αλλά λίγο και μόνο όσον αφορά το καθαρά εκλογικό του ποσοστό. Από την μία την δικαιολογείς την πτώση του. Λες "ε σιγά αφού βγαίνει το ΠΑΣΟΚ λογικό είναι να φύγουν και κάποιοι από μας να πάνε εκεί". Από την άλλη λες "μα καλά ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι τι είναι το ΠΑΣΟΚ;". Για να ατσαλώσεις όμως την συνείδησή τους πρέπει να τους κινητοποιήσεις. Γιατί στην δουλειά τους καταλαβαίνουν το δίκιο τους, καταλαβαίνουν ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ, αλλά στον δρόμο συνειδητοποιούν και την δύναμή τους. Το κόμμα από την μεριά του κάνει ότι μπορεί για να τους βάλει στην δράση, σε όσους τουλάχιστον έχει επιρροή και σε αυτούς που δεν έχει προσπαθεί να αποκτήσει. Μέσα και από την δική μου εμπειρία διαπιστώνω ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τολμάει να κάνει κάτι περισσότερο από την ψήφο. Σε αυτό ακριβώς το τμήμα δίνει το κόμμα βάση και μπορεί στο διάστημα από το 2007 να μην αύξησε τα ποσοστά του, αλλά έκανε μεγάλα βήματα στο να ριζοσπατικοποιήσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Βλέπουμε για παράδειγμα πόσο μαζικές είναι πια οι συγκεντρώσεις του. Το σίγουρο είναι ότι θέλει ακόμα πολύ δουλειά, γιατί ότι είχαμε χτίσει μέχρι το '91 σκορπίστηκε στον άνεμο, και αυτό που ξεκινάμε τώρα είναι κάτι το εντελώς καινούριο.
Να πω κάτι τέλος για το επικοινωνιακό κομμάτι. Ναι, με ένα καλύτερο επικοινωνιακό προφίλ θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, αν εξαιρέσεις την Αλέκα που ήταν ανανεωμένη δεν παρουσιάσαμε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, προσωπικά νομίζω είναι κάτι το εγγενές, ίσως λυθεί αν ανοιχτεί λίγο το κόμμα, αν ανοίξει διόδους επικοινωνίας στο εξωτερικό του περιβάλλον, σε δυνάμεις συγγενικές του (προς λαού δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ). Ένα άνοιγμα ας πούμε σε όσους θεωρεί ριζοσπάστες αριστερούς. Να έρθουν φρέσκες ιδέες, να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνουμε από την στρατηγική μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη μας την έλεγε για τον Δεκέμβρη. Έλεγε ότι κάναμε λάθος, έλεγε θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν δεν είχε δίκιο για το πρώτο, δεν επαληθεύτηκε για το δεύτερο. Στην πραγματικότητα ούτε ο Δεκέμβρης, ούτε η "σταλινική" μας στροφή, ούτε τίποτα άλλο από αυτά που μας προσάπτουν μερικοί δεν ήταν η αιτία της πτώσης μας, γιατί ο κόσμος ασχολείται με την καθημερινότητά του και λίγο τον νοιάζει αν η γραφειοκρατία ξεκίνησε στην ΕΣΣΔ επί ή μετά τον Στάλιν. Όχι ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά τον κόσμο άλλο τον καίει τώρα.
Αυτά πάνω κάτω πιστεύω για το ΚΚΕ. Δεν είναι η τελική μου θέση, περιμένω την συζήτηση που θα γίνει και στο κόμμα, να δω και την απόφαση και σε μια πορεία χρόνου θα το κατανοήσουμε και καλύτερα το πράγμα.
Να πω όμως και δυο λόγια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με αυτό που λένε πολλοί, εγώ πιστεύω ότι είναι στους χαμένους των εκλογών. Δεν μπορεί να παίρνεις λιγότερο ποσοστό από τις προηγούμενες εκλογές, ενδιαμέσως να χτυπάς σε δημοσκοπήσεις 20άρια και τώρα να είσαι ευχαριστημένος. Το ότι τα έκαναν σαλάτα το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά ίσα-ίσα δείχνει σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτός ο συνασπισμός που φτιάξανε. Πάντως έχει εκλογική βάση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πάνω από το 3% αλλά έχει.
Αυτά. Με τα υπόλοιπα κόμματα δεν θα ασχοληθώ.
Θα ξεκινήσω με την ΝΔ. Έχασε, ή μάλλον συνετρίβη. Γνωστό. Κατά την γνώμη μου φταίξανε δύο παράγοντες. Ο ένας τα σκάνδαλα, τα οποία πρόβαλλαν τα αστικά ΜΜΕ ως ΤΟ κριτήριο ψήφου.Λογικό είναι λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της να επηρεάστηκε. Πολλοί από αυτούς πήγαν στον Καρατζαφέρη, δυσαρεστημένοι από τις "ανομίες" της παράταξης. Ο άλλος παράγοντας είναι το σκληρό και αντιδραστικό της πρόσωπο. Δεν υπάρχουν χαμηλά στρώματα που να μην επλήγησαν από την πολιτική της, από τους φοιτητές μέχρι τους αγρότες. Ο κόσμος αυτός που την "μαύρισε" θεωρώντας την ως μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που κατά την γνώμη μου ήταν και η πλειοψηφία, στράφηκε σχεδόν εξ'ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πολύ έξυπνα έπαιξε το χαρτί του. Εμφανίστηκε και καλά με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, πρόβαλαν και λίγο τα ΜΜΕ τον ΓΑΠ (μου άρεσε το ΓΑΠ θα το κρατήσω) σαν σοβαρό και μετρημένο πολιτευτή, ήταν και η ΝΔ που υποσχόταν ακόμα μεγαλύτερη ... ας μην το πω... ε δεν θέλει και πολύ. Το ΠΑΣΟΚ ανεξαρτήτως από το επικοινωνιακό του κομμάτι θα κέρδιζε έτσι και αλλιώς τις εκλογές, αλλά η αποφυγή των επικοινωνιακών λαθών κατά την προεκλογική περίοδο και οι μικρές σωστές του κινήσεις του απέφεραν αυτη τη "ανδρεικών" διαστάσεων νίκη του.
Τώρα το κόμμα μας το εργατικό, που αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, κινήθηκε στην μετριότητα, μπορεί και λίγο κάτω από αυτήν, αλλά λίγο και μόνο όσον αφορά το καθαρά εκλογικό του ποσοστό. Από την μία την δικαιολογείς την πτώση του. Λες "ε σιγά αφού βγαίνει το ΠΑΣΟΚ λογικό είναι να φύγουν και κάποιοι από μας να πάνε εκεί". Από την άλλη λες "μα καλά ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι τι είναι το ΠΑΣΟΚ;". Για να ατσαλώσεις όμως την συνείδησή τους πρέπει να τους κινητοποιήσεις. Γιατί στην δουλειά τους καταλαβαίνουν το δίκιο τους, καταλαβαίνουν ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ, αλλά στον δρόμο συνειδητοποιούν και την δύναμή τους. Το κόμμα από την μεριά του κάνει ότι μπορεί για να τους βάλει στην δράση, σε όσους τουλάχιστον έχει επιρροή και σε αυτούς που δεν έχει προσπαθεί να αποκτήσει. Μέσα και από την δική μου εμπειρία διαπιστώνω ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τολμάει να κάνει κάτι περισσότερο από την ψήφο. Σε αυτό ακριβώς το τμήμα δίνει το κόμμα βάση και μπορεί στο διάστημα από το 2007 να μην αύξησε τα ποσοστά του, αλλά έκανε μεγάλα βήματα στο να ριζοσπατικοποιήσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Βλέπουμε για παράδειγμα πόσο μαζικές είναι πια οι συγκεντρώσεις του. Το σίγουρο είναι ότι θέλει ακόμα πολύ δουλειά, γιατί ότι είχαμε χτίσει μέχρι το '91 σκορπίστηκε στον άνεμο, και αυτό που ξεκινάμε τώρα είναι κάτι το εντελώς καινούριο.
Να πω κάτι τέλος για το επικοινωνιακό κομμάτι. Ναι, με ένα καλύτερο επικοινωνιακό προφίλ θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, αν εξαιρέσεις την Αλέκα που ήταν ανανεωμένη δεν παρουσιάσαμε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, προσωπικά νομίζω είναι κάτι το εγγενές, ίσως λυθεί αν ανοιχτεί λίγο το κόμμα, αν ανοίξει διόδους επικοινωνίας στο εξωτερικό του περιβάλλον, σε δυνάμεις συγγενικές του (προς λαού δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ). Ένα άνοιγμα ας πούμε σε όσους θεωρεί ριζοσπάστες αριστερούς. Να έρθουν φρέσκες ιδέες, να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνουμε από την στρατηγική μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη μας την έλεγε για τον Δεκέμβρη. Έλεγε ότι κάναμε λάθος, έλεγε θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν δεν είχε δίκιο για το πρώτο, δεν επαληθεύτηκε για το δεύτερο. Στην πραγματικότητα ούτε ο Δεκέμβρης, ούτε η "σταλινική" μας στροφή, ούτε τίποτα άλλο από αυτά που μας προσάπτουν μερικοί δεν ήταν η αιτία της πτώσης μας, γιατί ο κόσμος ασχολείται με την καθημερινότητά του και λίγο τον νοιάζει αν η γραφειοκρατία ξεκίνησε στην ΕΣΣΔ επί ή μετά τον Στάλιν. Όχι ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά τον κόσμο άλλο τον καίει τώρα.
Αυτά πάνω κάτω πιστεύω για το ΚΚΕ. Δεν είναι η τελική μου θέση, περιμένω την συζήτηση που θα γίνει και στο κόμμα, να δω και την απόφαση και σε μια πορεία χρόνου θα το κατανοήσουμε και καλύτερα το πράγμα.
Να πω όμως και δυο λόγια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με αυτό που λένε πολλοί, εγώ πιστεύω ότι είναι στους χαμένους των εκλογών. Δεν μπορεί να παίρνεις λιγότερο ποσοστό από τις προηγούμενες εκλογές, ενδιαμέσως να χτυπάς σε δημοσκοπήσεις 20άρια και τώρα να είσαι ευχαριστημένος. Το ότι τα έκαναν σαλάτα το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά ίσα-ίσα δείχνει σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτός ο συνασπισμός που φτιάξανε. Πάντως έχει εκλογική βάση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πάνω από το 3% αλλά έχει.
Αυτά. Με τα υπόλοιπα κόμματα δεν θα ασχοληθώ.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 05, 2009
Συνεχίζουμε
Αλλαγή φρουράς από σήμερα στην διαχείριση της αστικής μας δημοκρατίας, (ξανά)ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Είναι θλιβερό το πως εξαπατάται και χαλιναγωγείται αυτός ο λαός. Αντί προσωπικής ανάρτησης θα παραθέσω την δεύτερη σελίδα του σημερινού Ριζοσπάστη που πραγματικά μου δίνει ξανά την δύναμη και την ελπίδα που, ώρες σαν και αυτές, χάνω.
"Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά με όπλο τη δοκιμασμένη στρατηγική του ΚΚΕ"
"Ο κύβος της κάλπης ερρίφθη. Οι εκλογές επιβεβαίωσαν τους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας να αναθέσουν στο ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, με το βλέμμα στραμμένο στην οικονομική κρίση και ποντάροντας στη διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Η ΝΔ βγαίνει τραυματισμένη από τις κάλπες ως προς τα εκλογικά της ποσοστά. Αυτό ωστόσο, σε τίποτα δεν εμποδίζει τους αναλυτές και δημοσιολογούντες του αστικού πολιτικού συστήματος να της προσφέρουν θαλπωρή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το έταιρο σκέλος του δικομματισμού παραμένει χρήσιμο και κυβερνητικά αξιοποιήσιμο.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν από σήμερα απέναντί τους μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που καλείται να προωθήσει μέτρα προαποφασισμένα, με διακηρυγμένο στόχο να επανέλθει το κεφάλαιο στις ράγες της υπερκερδοφορίας. Αλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει, πέρα από το να μειωθεί στο σύνολό της η τιμή στην οποία η μεγαλοεργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αρκεί μια ματιά στα προγράμματα και τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει κανείς τι περιμένει από σήμερα κιόλας το λαό.
Τι θα δούμε τους επόμενους μήνες; Θα δούμε τους μισθούς στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να συρρικνώνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», των «αντοχών της οικονομίας» και της «οικονομικής ανάκαμψης» από την κρίση. Θα δούμε κυβερνητικές απόπειρες και νομοσχέδια που θα προωθούν νέες ανατροπές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, της Πρόνοιας, της σύνταξης. Θα δούμε νόμους που θα δίνουν ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, με γενίκευση των ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτηρίων και μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ακόμα πιο ακριβό για τα λαϊκά στρώματα το εμπόρευμα - Παιδεία, από την πρώτη κιόλας βαθμίδα της.
Θα δούμε ακόμα νόμους που θα κάνουν απροσπέλαστες για τους φτωχούς τις υπηρεσίες Υγείας. Θα φορτώσουν στις πλάτες του λαού νέα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν νέα πεδίο δόξης λαμπρό για την επιχειρηματική δραστηριότητα. Θα δούμε νέα μέτρα, που θα πριμοδοτούν την εργοδοτική κερδοφορία, όπως γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απελευθέρωση των απολύσεων, επιδείνωση των προϋποθέσεων για την παροχή επιδόματος ανεργίας, ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα αισθανθούμε το σφίξιμο στα κοινωνικά και δημοκρατικά διακαιώματα, με ένταση της καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς.
Θα δούμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Μια συνδικαλιστική ηγεσία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που από σήμερα αναλαμβάνει καινούρια, αναβαθμισμένα καθήκοντα. Καλείται να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, τον ευνουχισμό κάθε ριζοσπαστικής αντίδρασης που θα γεννηθεί ή θα οξυνθεί στην πορεία υλοποίησης του αντιδραστικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Οι εργατοπατέρες σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος προετοιμάζονται ήδη στο πλαίσιο του «κοινωνικοεταιρισμού» να αποτελέσουν την ομάδα κρούσης και της νέας κυβέρνησης του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Τι στάση θα κρατήσει η ΝΔ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, απέναντι σ' αυτή την πολιτική; Την ίδια ακριβώς στάση που κράτησε το ΠΑΣΟΚ την πενταετία της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Δηλαδή, στάση συναίνεσης με τις στρατηγικές αποφάσεις, με επιμέρους διαχειριστική κριτική προκειμένου να συντηρείται η αυταπάτη της διαφορετικής πολιτικής και να χειραγωγούνται ευκολότερα τα λαϊκά στρώματα. Καμιά αντίδραση ουσίας δεν πρόκειται να υπάρξει από τη ΝΔ στις ανατροπές που θα προωθήσει το ΠΑΣΟΚ στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, στην καθήλωση των μισθών και των συντάξεων.
Κανένα νόμο της ΝΔ δεν πρόκειται να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ, όπως η ΝΔ δεν κατάργησε κανέναν δικό της, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το βασικό στοιχείο που διαχρονικά αναδεικνύει το ΚΚΕ, ασκώντας πολιτική κριτική στους εταίρους του δικομματισμού: Οτι η πολιτικής τους είναι ταυτισμένη και ενιαία στο επίπεδο της στρατηγικής, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές.
Πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια αυτή έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου, οι οποίοι, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση στην κάλπη, αναγνωρίζουν πως κριτήριο ψήφου αποτελεί το «μικρότερο κακό». Ποιο ήταν το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της προεκλογικής μάχης, που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Οτι η επιλογή της νέας κυβέρνησης, για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δεν έγινε με πρόσημο θετικό, δεν αποτελεί διαπιστευτήριο έγκρισης της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά έγινε με «κρύα καρδία», στη λογική του «καλύτερου» διαχειριστή της ίδιας βάρβαρης πολιτικής, ο οποίος αόριστα και συγκεχυμένα καλλιέργησε προσδοκίες ότι θα εξασφαλίσει μια κατ' επίφαση αλλαγή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η ΝΔ, που είχε πανηγυρικά αναλάβει τα κυβερνητικά ηνία το 2004. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία καταγράφηκε και προεκλογικά σαν τάση, ενισχύεται τα τελευταία χρόνια. Είναι αδιαμφισβήτητη και διατηρεί την αυτοτέλειά της, ανεξάρτητα από τα επιμέρους ποσοστά των δυο κομμάτων και το άθροισμα του δικομματισμού.
Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην ψήφο και στον τρόπο που βιώνουν την πραγματικότητα τα πλατιά λαϊκά στρώματα; Υπάρχει. Και εκφράζεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αδυνατούν ακόμα να δουν με καθαρό μάτι τη διέξοδο από την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τις δυνάμεις που την προωθούν και την εκφράζουν. Δυσκολεύονται να κάνουν θαρρετά το βήμα, να ενταχθούν ενεργητικά στον αγώνα που θα αναδείξει τη ρεαλιστική διέξοδο προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Η κατάσταση αυτή στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, πέρα από τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις στη δράση του ΚΚΕ, έχει υπόβαθρο αντικειμενικό. Το ΚΚΕ δεν έπαψε ούτε στιγμή να λέει πως η εκλογική του δύναμη είναι συνάρτηση του βαθμού της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής συνείδησης. Ριζοσπαστικές συνειδήσεις όμως γεννιούνται κατά κανόνα μέσα στο κίνημα, στο πεδίο της εργατικής λαϊκής πάλη. Εκεί διαλύονται αυταπάτες. Εκεί στοχοποιείται καθαρά ο πραγματικός αντίπαλος. Εκεί, μέσα από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, αποκαλύπτεται ο οπορτουνισμός και ο εχθρικός ρόλος του απέναντι στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Εκεί ατσαλώνονται οι αντιστάσεις στους εκβιασμούς και τους ελιγμούς του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος. Το οποίο δεν εκφράζεται μόνο από τα κόμματά του, αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα που ανακυκλώνει και υπηρετεί τον εκφοβισμό και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων, αναπαράγει τον πλαστό μονόδρομο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, συκοφαντεί, πολεμάει και λοιδορεί κάθε ριζοσπαστική διέξοδο.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση, για να συντονιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό η ψήφος με τις πραγματικές διαθέσεις και τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, χρειάζεται πολλή δουλειά στο κίνημα, με αναντικατάστατο εργαλείο τη στρατηγική που έχει επεξεργαστεί το ΚΚΕ. Κριτήριο για την ορθότητα αυτής της στρατηγικής σαν τη μοναδική που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, είναι η ίδια η πείρα των εργαζομένων και του λαού, τα σταθερά βήματα που καταγράφει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η σταθερότητα που έχει αποκτήσει το ΚΚΕ στις εκλογικές μάχες, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις, τη συκοφάντησή του από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους.
Αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη στρατηγική, αν δε δούλευε με τον τρόπο που δουλεύει στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αν επέλεγε σε κρίσιμες ώρες να βάλει νερό στο κρασί του, η συρρίκνωση των εκλογικών του ποσοστών, ο εκλογικός του εκτοπισμός από την τρίτη θέση, η ιδεολογική και πολιτική του ήττα στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνωρίζουν το δίκιο του Κόμματος, ανεξάρτητα αν το στηρίζουν και εκλογικά, θα ήταν εύκολη υπόθεση για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της. Κάθε εκλογική ή άλλη πολιτική μάχη, βάζει καινούρια, αυξημένα καθήκοντα στο ΚΚΕ. Το Κόμμα δεσμεύτηκε ότι θα μετατρέψει κάθε κόκκινη ψήφο σε πολλαπλάσια δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του λαϊκού και του ταξικού εργατικού κινήματος.
Με δεδομένο ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στους δρόμους, στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες. Στο καμίνι της ταξικής πάλης αναδεικνύεται η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Εκεί χτίζεται πρωτίστως στην πράξη η πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία, το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, όρος αναγκαίος και απαραίτητος για να κερδίσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έδαφος στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, με πίστη στη δύναμη και στις ανεξάντλητες δυνατότητες που έχει ο λαός όταν αντιληφθεί και βάλει σε κίνηση τη δύναμή του, συνεχίζουμε. Με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με την πείρα που προσθέτει η καθημερινή πάλη στην 91χρονη δράση του Κόμματός μας."
Περ.Κ.
Ριζοσπάστης 5-9-2009
"Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά με όπλο τη δοκιμασμένη στρατηγική του ΚΚΕ"
"Ο κύβος της κάλπης ερρίφθη. Οι εκλογές επιβεβαίωσαν τους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας να αναθέσουν στο ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, με το βλέμμα στραμμένο στην οικονομική κρίση και ποντάροντας στη διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Η ΝΔ βγαίνει τραυματισμένη από τις κάλπες ως προς τα εκλογικά της ποσοστά. Αυτό ωστόσο, σε τίποτα δεν εμποδίζει τους αναλυτές και δημοσιολογούντες του αστικού πολιτικού συστήματος να της προσφέρουν θαλπωρή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το έταιρο σκέλος του δικομματισμού παραμένει χρήσιμο και κυβερνητικά αξιοποιήσιμο.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν από σήμερα απέναντί τους μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που καλείται να προωθήσει μέτρα προαποφασισμένα, με διακηρυγμένο στόχο να επανέλθει το κεφάλαιο στις ράγες της υπερκερδοφορίας. Αλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει, πέρα από το να μειωθεί στο σύνολό της η τιμή στην οποία η μεγαλοεργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αρκεί μια ματιά στα προγράμματα και τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει κανείς τι περιμένει από σήμερα κιόλας το λαό.
Τι θα δούμε τους επόμενους μήνες; Θα δούμε τους μισθούς στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να συρρικνώνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», των «αντοχών της οικονομίας» και της «οικονομικής ανάκαμψης» από την κρίση. Θα δούμε κυβερνητικές απόπειρες και νομοσχέδια που θα προωθούν νέες ανατροπές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, της Πρόνοιας, της σύνταξης. Θα δούμε νόμους που θα δίνουν ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, με γενίκευση των ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτηρίων και μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ακόμα πιο ακριβό για τα λαϊκά στρώματα το εμπόρευμα - Παιδεία, από την πρώτη κιόλας βαθμίδα της.
Θα δούμε ακόμα νόμους που θα κάνουν απροσπέλαστες για τους φτωχούς τις υπηρεσίες Υγείας. Θα φορτώσουν στις πλάτες του λαού νέα φορολογικά βάρη και θα δημιουργήσουν νέα πεδίο δόξης λαμπρό για την επιχειρηματική δραστηριότητα. Θα δούμε νέα μέτρα, που θα πριμοδοτούν την εργοδοτική κερδοφορία, όπως γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απελευθέρωση των απολύσεων, επιδείνωση των προϋποθέσεων για την παροχή επιδόματος ανεργίας, ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα αισθανθούμε το σφίξιμο στα κοινωνικά και δημοκρατικά διακαιώματα, με ένταση της καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς.
Θα δούμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Μια συνδικαλιστική ηγεσία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που από σήμερα αναλαμβάνει καινούρια, αναβαθμισμένα καθήκοντα. Καλείται να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, τον ευνουχισμό κάθε ριζοσπαστικής αντίδρασης που θα γεννηθεί ή θα οξυνθεί στην πορεία υλοποίησης του αντιδραστικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Οι εργατοπατέρες σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος προετοιμάζονται ήδη στο πλαίσιο του «κοινωνικοεταιρισμού» να αποτελέσουν την ομάδα κρούσης και της νέας κυβέρνησης του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Τι στάση θα κρατήσει η ΝΔ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, απέναντι σ' αυτή την πολιτική; Την ίδια ακριβώς στάση που κράτησε το ΠΑΣΟΚ την πενταετία της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Δηλαδή, στάση συναίνεσης με τις στρατηγικές αποφάσεις, με επιμέρους διαχειριστική κριτική προκειμένου να συντηρείται η αυταπάτη της διαφορετικής πολιτικής και να χειραγωγούνται ευκολότερα τα λαϊκά στρώματα. Καμιά αντίδραση ουσίας δεν πρόκειται να υπάρξει από τη ΝΔ στις ανατροπές που θα προωθήσει το ΠΑΣΟΚ στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, στην καθήλωση των μισθών και των συντάξεων.
Κανένα νόμο της ΝΔ δεν πρόκειται να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ, όπως η ΝΔ δεν κατάργησε κανέναν δικό της, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το βασικό στοιχείο που διαχρονικά αναδεικνύει το ΚΚΕ, ασκώντας πολιτική κριτική στους εταίρους του δικομματισμού: Οτι η πολιτικής τους είναι ταυτισμένη και ενιαία στο επίπεδο της στρατηγικής, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές.
Πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια αυτή έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου, οι οποίοι, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση στην κάλπη, αναγνωρίζουν πως κριτήριο ψήφου αποτελεί το «μικρότερο κακό». Ποιο ήταν το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της προεκλογικής μάχης, που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Οτι η επιλογή της νέας κυβέρνησης, για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δεν έγινε με πρόσημο θετικό, δεν αποτελεί διαπιστευτήριο έγκρισης της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά έγινε με «κρύα καρδία», στη λογική του «καλύτερου» διαχειριστή της ίδιας βάρβαρης πολιτικής, ο οποίος αόριστα και συγκεχυμένα καλλιέργησε προσδοκίες ότι θα εξασφαλίσει μια κατ' επίφαση αλλαγή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η ΝΔ, που είχε πανηγυρικά αναλάβει τα κυβερνητικά ηνία το 2004. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία καταγράφηκε και προεκλογικά σαν τάση, ενισχύεται τα τελευταία χρόνια. Είναι αδιαμφισβήτητη και διατηρεί την αυτοτέλειά της, ανεξάρτητα από τα επιμέρους ποσοστά των δυο κομμάτων και το άθροισμα του δικομματισμού.
Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην ψήφο και στον τρόπο που βιώνουν την πραγματικότητα τα πλατιά λαϊκά στρώματα; Υπάρχει. Και εκφράζεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αδυνατούν ακόμα να δουν με καθαρό μάτι τη διέξοδο από την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τις δυνάμεις που την προωθούν και την εκφράζουν. Δυσκολεύονται να κάνουν θαρρετά το βήμα, να ενταχθούν ενεργητικά στον αγώνα που θα αναδείξει τη ρεαλιστική διέξοδο προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Η κατάσταση αυτή στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, πέρα από τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις στη δράση του ΚΚΕ, έχει υπόβαθρο αντικειμενικό. Το ΚΚΕ δεν έπαψε ούτε στιγμή να λέει πως η εκλογική του δύναμη είναι συνάρτηση του βαθμού της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής συνείδησης. Ριζοσπαστικές συνειδήσεις όμως γεννιούνται κατά κανόνα μέσα στο κίνημα, στο πεδίο της εργατικής λαϊκής πάλη. Εκεί διαλύονται αυταπάτες. Εκεί στοχοποιείται καθαρά ο πραγματικός αντίπαλος. Εκεί, μέσα από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, αποκαλύπτεται ο οπορτουνισμός και ο εχθρικός ρόλος του απέναντι στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Εκεί ατσαλώνονται οι αντιστάσεις στους εκβιασμούς και τους ελιγμούς του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος. Το οποίο δεν εκφράζεται μόνο από τα κόμματά του, αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα που ανακυκλώνει και υπηρετεί τον εκφοβισμό και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων, αναπαράγει τον πλαστό μονόδρομο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, συκοφαντεί, πολεμάει και λοιδορεί κάθε ριζοσπαστική διέξοδο.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση, για να συντονιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό η ψήφος με τις πραγματικές διαθέσεις και τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, χρειάζεται πολλή δουλειά στο κίνημα, με αναντικατάστατο εργαλείο τη στρατηγική που έχει επεξεργαστεί το ΚΚΕ. Κριτήριο για την ορθότητα αυτής της στρατηγικής σαν τη μοναδική που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, είναι η ίδια η πείρα των εργαζομένων και του λαού, τα σταθερά βήματα που καταγράφει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η σταθερότητα που έχει αποκτήσει το ΚΚΕ στις εκλογικές μάχες, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις, τη συκοφάντησή του από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους.
Αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη στρατηγική, αν δε δούλευε με τον τρόπο που δουλεύει στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αν επέλεγε σε κρίσιμες ώρες να βάλει νερό στο κρασί του, η συρρίκνωση των εκλογικών του ποσοστών, ο εκλογικός του εκτοπισμός από την τρίτη θέση, η ιδεολογική και πολιτική του ήττα στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνωρίζουν το δίκιο του Κόμματος, ανεξάρτητα αν το στηρίζουν και εκλογικά, θα ήταν εύκολη υπόθεση για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της. Κάθε εκλογική ή άλλη πολιτική μάχη, βάζει καινούρια, αυξημένα καθήκοντα στο ΚΚΕ. Το Κόμμα δεσμεύτηκε ότι θα μετατρέψει κάθε κόκκινη ψήφο σε πολλαπλάσια δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του λαϊκού και του ταξικού εργατικού κινήματος.
Με δεδομένο ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στους δρόμους, στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες. Στο καμίνι της ταξικής πάλης αναδεικνύεται η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Εκεί χτίζεται πρωτίστως στην πράξη η πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία, το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, όρος αναγκαίος και απαραίτητος για να κερδίσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έδαφος στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, με πίστη στη δύναμη και στις ανεξάντλητες δυνατότητες που έχει ο λαός όταν αντιληφθεί και βάλει σε κίνηση τη δύναμή του, συνεχίζουμε. Με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με την πείρα που προσθέτει η καθημερινή πάλη στην 91χρονη δράση του Κόμματός μας."
Περ.Κ.
Ριζοσπάστης 5-9-2009
Παρασκευή, Οκτωβρίου 02, 2009
Ρίξε κόκκινο στην ...κάλπη - ρίξε λάδι στην φωτιά
Λοιπόν μετά από περίπου ένα μήνα απουσίας από τον κόσμο των μπλογκ, επιστρέφω σήμερα με -επιτέλους- νέα ανάρτηση. Αφορμή τι άλλο, οι εκλογές που θα γίνουν σε λίγες μέρες.
Το δίλημμά για το τι θα ψηφίσω το έχω λύσει εδώ και πολλά χρόνια και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είμαι ακόμα περισσότερο πεπεισμένος για το ορθό της επιλογής μου. Ποιος από σας που ψηφίζετε δικομματισμό, ή οπορτουνισμό μπορεί να πει κάτι τέτοιο; Αλήθεια τι πρεσβεύουν και τι έχουν παρουσιάσει αυτά τα κόμματα που στηρίζετε; Με τι καρδιά άραγε θα τα ξαναψηφίσετε;
Με τι καρδιά θα ψηφίσετε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν σας κοροϊδεύουν στα μούτρα σας; Όταν αποδεδειγμένα είναι κόμματα που στηρίζουν την ελληνική και ξένη ολιγαρχία, που ακόμα και σε προεκλογική περίοδο καλούν τον λαό σε λιτότητα, υπευθυνότητα, σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, ακόμα περισσότερες παραιτήσεις από τα κεκτημένα του δικαιώματα.
Να ψηφίσουμε άραγε ΝΔ γιατί είναι ειλικρινής; Γιατί κυνικά παραδέχεται ότι θα συνεχίσει την αντιλαϊκή της πολιτική; Αυτό το βαπτίζει υπευθυνότητα. Αλλά τι κριτική να κάνεις σε αυτό το κόμμα που νομίζει ότι ο λαός του γύρισε την πλάτη γιατί δεν έκανε αρκετές "μεταρρυθμίσεις". Θεωρεί αδυναμία της, ας πούμε, που δεν κατάφερε να ξεπουλήσει την παιδεία.
Μπορεί η ΝΔ να είναι μια κραγμένη, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη παράταξη - δεξί χέρι του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά το έτερο χέρι - και αυτό δεξί (αδύνατον; για σκεφτείτε καλύτερα)-της ολιγαρχίας, το ΠΑΣΟΚ δεν διαφέρει γράμμι. Τουλάχιστον όχι στην ουσία του. Όπως η ΝΔ είναι ένα πατερναλιστικό κόμμα, επιπλέον είναι προδοτικό και λαοπλάνο. Το ΠΑΣΟΚ κάτω από τις βαρύγδουπες ανοησίες περί δίκαιης κοινωνίας κ.α. μπορεί και παραπλανάει καλύτερα τον κόσμο. Καταγγέλλει τις πολιτικές της ΝΔ αλλά αποφεύγει να πει ότι οι πολιτικές αυτές προέρχονται από την ΕΕ, γιατί και με την σειρά του το ΠΑΣΟΚ τα ίδια θα εφαρμόσει.
Και αν ο δικομματισμός τρυπιέται και σκίζεται στην συνείδηση του λαού υπάρχουν έτοιμες οι τσόντες που θα μπαλώσουν τις τρύπες του. Από το τραγικά γελοίο και λαικίστικο κόμμα του Καρατζαφύρερ που λυσσάει για να γίνει το δεκανίκι της ΝΔ μέχρι το σοσιαλ-δημοκρατικό ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που όσο και να βγαίνει με αριστερές κορώνες δεν παύει να είναι ένα συμβιβασμένο κόμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Άντε και με ένα καλό ΠΑΣΟΚ να ζήσει να ευτυχίσει. Υπάρχουν και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, το κόμμα κόκα-κόλα που πάει με όλα. Τι ΠΑΣΟΚ τι ΝΔ όλους τους θέλει. Και αν αυτοί θέλουν να δώσουν μια πράσινη πινελιά στον καπιταλισμό, εμείς θα βάψουμε ολάκερη τη γη κόκκινη.
Ολοκληρώνω την κριτική μου με το ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι αντικαπιταλιστές που πάνε χέρι-χέρι με τον Παναγόπουλο και την παρέα του. Τον βρωμοπασόκο Παναγόπουλο που υπέγραφε κατάπτυστες συμφωνίες για αυξήσεις 77 λεπτών την μέρα, που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές και παζάρευε πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Αυτούς στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κομμουνιστική κατά τα άλλα. Έχουν δε το θράσος να λένε ότι το ΚΚΕ διασπά το κίνημα όταν οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι διπλάσιες σε όγκο και παλμό απ'όλους τους άλλους μαζί. Και αν λες ότι είσαι κομμουνιστής πρέπει να έχεις και τα αρχίδια να υπερασπίζεσαι την Σοβιετική Ένωση, να την υπερασπίζεσαι κριτικά, γιατί παρά τις αντινομίες του ήταν το πρώτο εργατολαικό κράτος στην ιστορία και όχι να την απαρνείσαι και να την λοιδορείς.
Εργαζόμενε ξύπνα δεν είσαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, εργαζόμενος είσαι που σε εκμεταλλεύονται, σε πιάνουν κορόιδο, σε χρησιμοποιούν για να πλουτίζουν οι καπιταλιστές. Μην αφήνεις την τύχη σου στα χέρια του κάθε μαλάκα Καραμανλή και Παπανδρέου, δεν θα σου λύσει κανένας άλλος τα προβλήματά σου αν εσύ ο ίδιος δεν ορθώσεις ανάστημα, αν δεν διεκδικήσεις τον πλούτο που παράγεις. Οργανώσου στο σωματείο σου, διεκδίκησε στους δρόμους το 7ωρο, το 35ωρο, το 5ήμερο που δικαιούσαι τα 1400 βασικό μισθό, ενίσχυσε τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και όταν έρθει ο ώρα της κάλπης δυνάμωσε την φωνή της τάξης σου, ρίξε την κόκκινη ψήφο του ΚΚΕ. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)