ΠΑΣΟΚ & ΛΑ.Ο.Σ περίεργες συμπτώσεις...

Σε πολλούς, ακόμα και σε φανατικούς αντι-πασόκους, δεν θα ερχόταν στο μυαλό αυτό που θα γράψω, ούτε ακόμα και εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό παρά μόνο όταν διάβασα κάτι σχετικό σε άλλο μπλογκ. Όπως μπορεί να υποψιαστίκατε ήδη από τον τίτλο μιλάω για την σχέση του ΠΑΣΟΚ με το ΛΑΟΣ. Και επειδή σίγουρα θα ακούγεται περίεργο στα αυτιά σας τι κοινό έχουν τα δύο κόμματα εκτός του γεγονότος ότι είναι και οι δύο υπηρέτες του κεφαλαίου, ιδού:
1- Το ΠΑΣΟΚ στις αρχές του ήταν ένα κόμμα λαϊκιστικό, λαοπλάνο, όπως είναι τώρα το ΛΑΟΣ, 2- Το ΠΑΣΟΚ είχε στα νιάτα του αντι-αμερικάνικη ρητορεία όπως έχει τώρα το ΛΑΟΣ, 3- Και τα δύο κόμματα καπηλεύονται κοινωνικά φορτισμένες λέξεις όπως το σοσιαλισμός (ΠΑΣΟΚ) και λαός (ΛΑΟΣ), 4- Επί Αντρέα το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε εθνική ανεξαρτησία, αυτό κάνει τώρα το ΛΑΟΣ, 5- Στα χρόνια του 80' το ΠΑΣΟΚ είχε μικροαστική βάση, σήμερα το ΛΑΟΣ συσπειρώνει στο πλευρό του μικροαστούς, 6- Και τα δύο κόμματα πρωτοστατούν από κοινού στον αντικομμουνιστική προπαγάνδα, 7- Ακόμα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κληρονομείται από πάππου προς πάππου (αν λάβουμε υπ'όψην και τον Γεώργιο Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου), κάτι που παραπέμπει γενικότερα σε ακροδεξιά.
Δεν θα πω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ακροδεξιό κόμμα, άλλωστε αυτά είναι και περίεργα κόμματα, ποιος ξέρει τι μπορείς να πάθεις; Μοιάζουν όμως τι λέτε;

Αποτελέσματα ευρωεκλογών 2009

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

Είναι παράδοξο το πως ένας πολιτικός σχηματισμός που από την μία (αυτό)αποκαλείται ριζοσπαστική αριστερά, από την άλλη να περιορίζεται σε μια προγραμματική φρασεολογία που σε τίποτα δεν θυμίζει αριστερό ριζοσπαστισμό. Προφανώς οι "ένοικοι της Κουμουνδούρου" με τα χρόνια λισμόνισαν το τι σημαίνει αριστερά, το τι σημαίνει να αμφισβητείς την αστική εξουσία και να έρχεσαι σε ρήξη μαζί της. Δυστυχώς για αυτούς και για όσα νομίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό κόμμα, ένα κόμμα που δεν εστιάζει την κριτική του και την δράση του σε μια πάλη εναντίον του καπιταλισμού. Αλλά ας δούμε τα πράγματα προσεκτικά, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και η Ευρώπη και γενικότερα ο κόσμος τα αποδίδει σε κακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δηλαδή σε διαχειριστική βάση. Μας λέει λοιπόν με λίγα λόγια ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κακός, δεν υπάρχει επομένως λόγος να τον ανατρέψουμε, μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να κάνει τον καπιταλισμό ανθρώπινο. Για τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν η ανεργία, η κρίση, οι ταξικές ανισότητες δεν είναι παθογένειες του καπιταλισμού. Έχοντας μια τέτοια λογική, δεν θα μπορούσε να μην είναι ένα κόμμα θεσμολατρείας. Έτσι αναγάγει την "πάλη" του σχεδόν αποκλειστικά σε καπιταλιστικά εποικοδομήματα όπως το κοινοβούλιο, η ευρωβουλή, το ΚΕΑ, και σχεδόν σε όλους τους υπόλοιπους αστικούς θεσμούς. με τον τρόπο αυτό αντί να αδυνατίζει την εξουσία των κεφαλαιοκρατών, αντίθετα την ενισχύει. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι ο χειροκροτητής της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ παραδίδοντας και εκεί μαθήματα υπακοής σε αστικά θεσμικά θεσμικά πλαίσια.

Στην προσπάθειά του να ανέλθει στην διαχείριση επιδιώκει όπως λέει ενότητα της αριστεράς. Επιδίδεται σε μια ανούσια μάχη αριστεράς - δεξιάς, χάνοντας την ουσία των ταξικών αντιθέσεων. Δεν μιλάει για ταξική ενότητα αλλά ιδεολογική. Η ενότητα αυτή - χωρίς να παραγνωρίζεται η πραγματική αξία μιας ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς - αντικειμενικά δεν αντιστοιχεί σε υπαρκτή δύναμη στην κοινωνία, δεν αποτελεί τάξη, είναι ένα σύνολο ατόμων με μια κοινή ιδεολογική συνισταμένη, συνεπώς μιλάμε κατά κάποιο τρόπο για ιδεαλιστική προσέγγιση. Το ίδιο ισχύει και για το "κίνημα της νεολαίας" με την διαφορά ότι εδώ η κοινή συνισταμένη είναι η ηλικία.

Εθελοτυφλώντας για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον δεύτερο πυλώνα του καπιταλισμού, ρίχνει γέφυρες συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ νομίζοντας πως ένα τέτοιο κόμμα προσηλωμένος υπηρέτης των καπιταλιστών μπορεί, υφιστάμενο μια "κριτική από τα αριστερά", να αλλάξει ρώτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο για την πλουτοκρατία αλλά αντιθέτως την εξυπηρετεί, εγκλωβίζοντας καιροσκοπικά πότε μεγάλο και πότε μικρό μέρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε μια ακίνδυνη για το κεφάλαιο τυχοδιωκτική στάση μακρυά από την ριζοσπαστικοποίηση και την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.